donderdag 27 februari 2014

Opruimkriebels

De afgelopen dagen werd ik getroffen door een soort opruimwoede. Niet in huis, maar vooral in het schuurtje en in de tuin.

In de loop der jaren kan een mens nogal wat spullen (lees overbodige rommel) verzamelen, en dan denk ik altijd: later als ik tussen de andere oudjes in het rustoord (oh gruwel) zit, wil ik niet dat mijn nageslacht de containers moet laten aanrukken om van al die rotzooi af te raken.

Neen, om dit schrikbeeld nooit realiteit te laten worden moet er nu gehandeld worden!

In het weekend had ik Mister Cavalier, weliswaar met lichte tegenzin, zover gekregen dat hij meeging in mijn opruimwoede. Drie volle karren leverde dit op, met allemaal spullen die ooit nuttig waren geweest (in het beste geval), maar die nu onder het stof en het roest zaten en waar we van af moesten zien te geraken.
De nog bruikbare spullen gaven we weg aan mensen die er blij mee waren en de rest kreeg een enkeltje naar het (dure) containerpark.

Het was noeste arbeid, maar wat geeft dat toch een goed en vooral licht gevoel om weer ruimte te hebben, in plaats van je een weg door de rommel te moeten banen als je een hark zoekt in de schuur.

NOOIT zal ik nog zo veel rommel verzamelen, dit beloof ik hier op mijn erewoord. Leve het consuminderen!

Op zo'n momenten wordt  het me duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel is voor ik echt duurzaam ga leven. Maar mijn intentie is er, en ik ga echt mijn best doen om in de toekomst niet zoveel meer te kopen zonder er bij na te denken.
Da's beter voor 't milieu, voor mijn portemonnee, maar vooral voor de lichtheid in mijn hoofd.

zaterdag 22 februari 2014

Besparen... hoe doen jullie dat?

Al geruime tijd lees ik regelmatig blogs over besparen. Vroeger gaf ik mijn centjes vaak zonder na te denken uit, maar sinds ik thuisblijfmam ben probeer ik toch veel bewuster ons budget te beheren.

Ik heb gemerkt dat je met een aantal 'ingrepen' maandelijks een aanzienlijk bedragje kan uitsparen, zonder (te) veel aan comfort in te boeten. Al die blogs over zuinig leven zijn vaak erg inspirerend en werken aanstekelijk (waarvoor dank!). Veel van de tips die je online (wat een uitvinding toch, dat internet!) vindt zijn simpel en heel goed bruikbaar. Andere tips gaan mij echt te ver: douchen in een teiltje om hiermee nadien de wc door te spoelen is niet echt aan mij besteed  ;-)

Op sommige gebieden gaat besparen goed, op andere lijkt het niet echt te lopen zoals ik het zou wensen.

De bespaartips waar ik zelf het meeste aan heb zet ik hier even op een rijtje:

Boodschappen:
  • Ik probeer maar 1 keer per week boodschappen te doen (soms nog wel een keertje extra voor groenten en fruit). Hoe meer je in de winkel komt, hoe meer je in de verleiding komt om dingen mee te nemen die je eigenlijk niet echt nodig hebt.
  • De klassieker, maar het helpt echt: ik maak een boodschappenlijstje.
  • Ik koop zoveel mogelijk huismerken of in supermarkten zoals Lidl. Alleen de kinderen hechten veel belang aan bepaalde merken (choco moet échte Nutella zijn, ketchup van Heinz,... zucht).
  • 1 keer per maand koop ik op de markt een grotere hoeveelheid (seizoens)groenten, die ik dan blancheer en invries (altijd makkelijk om een voorraadje groenten in huis te hebben).
  • Veel kruiden kweek ik gewoon zelf. Dit is nog mooi ook, op een tafeltje op je terras.
  • We hebben het geluk dat we een aantal appelbomen in de tuin hebben die ons elk jaar een rijke oogst opleveren. Hier maak ik dan volop confituur of appelmoes van (waarmee de vriezer kan gevuld worden).  Bezoek krijgt hier ook vaak een grote zak appels mee, wat erg word geapprecieerd.
  • Als het enigszins gaat laat ik de kinderen thuis tijdens het winkelen: veel goedkoper!!!
Koken:
  • Ik probeer zoveel mogelijk zelf te koken. Afhaalmaaltijden komen er hier (bijna) nooit meer in. Veel lekkerder, gezonder en goedkoper!
  • Spaghettisaus, puree of soep maak ik in grote hoeveelheden en vries ik in: handig om steeds zo'n makkelijke maaltijd in huis te hebben als ik echt geen tijd (of zin) heb om te koken.
  • Een goede voorraad van lang bewarende producten in huis hebben is makkelijk en geld besparend: je moet niet zo vaak naar de winkel en je kan aanbiedingen in het groot aankopen.
Wassen en poetsen:
  • Vroeger was ik een echte 'wasproductensnob': ik was er echt rotsvast van overtuigd dat mijn kleren in een mum van tijd gingen verbleken als ik geen Dreft (of een ander kwaliteitsmerk) zou gebruiken. Het leek wel of ik gebrainwasht was door de wasmiddelenreclame. Ondertussen weet ik uit meerdere bronnen dat je voor een fractie van de prijs evenwaardige producten vindt, en neen... mijn teergeliefde kleren zien er nog steeds stralend en kleurig uit.
  • Ook qua poetsproducten kan je een heleboel besparen: de reclame maakt ons maar al te graag wijs dat we voor elke klus een ander (duur) product nodig hebben. Voor een schoon huis heb je echt niet zoveel nodig.
  • Mijn vloeren poets ik met een stoomreiniger (zonder product!).
  • De ruiten gaan glanzen met een beetje afwasmiddel opgelost in water, en daarna gewoon na wrijven met een speciaal poetsdoekje voor glanzende oppervlakten.
  • (Schoonmaak)azijn is prima om kalk te verwijderen. Ook vieze geurtjes kan je ermee neutraliseren als je puppy of peuter een ongelukje heeft gehad.
  • Keukenrol gebruik ik zo min mogelijk. Meestal is het nog makkelijker om wasbare (microvezeldoekjes) te gebruiken.
Water:
  • Water drink ik vaak gewoon uit de kraan: makkelijk, lekker en goedkoop.
  • Wassen, toilet doorspoelen en de planten water geven gebeurt met regenwater.
Kledij:
  • Ik kies zoveel mogelijk voor kwaliteit, maar die probeer ik dan wel in de solden te scoren.
  • Ik heb het geluk een lieve vriendin te hebben, die hele mooie kleren van haar dochters doorgeeft voor mijn dochter.
Energieverbruik:
  • Mijn droogkast kan ik in de winter helaas echt niet missen. Ik heb het een tijdje geprobeerd, toen onze vorige stuk was, maar de constante aanblik van drogende was in mijn woonkamer was echt niet bevorderlijk voor de gezelligheid. Wij hebben toen geopteerd voor zo'n zuinig geval met een warmtepomp, en als je dan nog wat rekening houdt met het nachttarief, valt het energieverbruik van zo'n toestel nog wel mee. Het meeste droog ik trouwens nog steeds op een rekje bij de verwarmingsketel. In de zomer hang ik alles uiteraard buiten (ook handdoeken en dekbedovertrekken).
  • Alle lampen in huis zijn vervangen door spaar- of ledlampen. Ik probeer de lichten ook systematisch te doven als ik een ruimte verlaat. Mijn huisgenoten zijn hier niet zo in bedreven: als ik mijn rug even draai lijkt het hier soms wel op de lichtstad, tot mijn grootste ergernis (grrrr).
  • De thermostaat gaat sowieso een graadje of twee lager dan vroeger. Dit went erg snel. Overdag als ik bezig ben heb ik niet snel koud en 's avonds is het gezellig onder een dekentje.
  • De binnendeuren steeds sluiten scheelt ook enorm in je warmtegevoel heb ik de indruk, dus dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen (in tegenstelling tot sommige anderen die blijkbaar in de kerk zijn geboren ;-).
Afval:
  • Afval word hier uiteraard zoveel mogelijk gesorteerd , en (ongekookt) groenten- en fruitafval gaat op de composthoop.
  • Kippetjes staan al lang op mijn verlanglijstje: als afvalverwerkertjes, voor de eitjes en gewoon omdat ik ze zo leuk vind. Ik heb er zelfs al namen voor bedacht, nu alleen manlief nog overtuigen.
  • Spullen die ik niet meer nodig heb geef ik weg, of probeer ik te verkopen op een tweedehandssite. Dit is echt een win-win situatie: ik krijg er nog een centje voor, en anderen zijn blij met de goedkopere spulletjes die ze nodig hebben.
Vervoer:
  • Als het weer niet al te slecht is probeer ik zo vaak mogelijk mijn fiets te nemen, in plaats van de auto. Ik moet wel toegeven dat dit punt nog voor verbetering vatbaar is, ik ben wel een beetje gehecht aan mijn auto...
Financiën:
  • Een huishoudboekje doet wonderen als je jezelf wat in het gareel wilt houden. Ik heb het lange tijd nauwgezet bijgehouden, maar dat vraagt wel wat discipline... Het geeft inzicht in je uitgavenpatroon, en het maakt dat je je geld veel minder makkelijk uitgeeft. Het staat namelijk zwart op wit, en da's soms wel wat confronterend, zodat je vanzelf wat meer op de rem gaat staan.
Spullen en prullen:
  • Hoe ouder ik word, hoe meer ik er van overtuigd raak dat heel veel spullen eigenlijk niet nodig zijn. Ze voegen niets toe aan je leven: het zijn eigenlijk prullen. Ik kom ook wel eens in winkels zoals de Action en daar is de verleiding groot om van alles en nog wat mee te nemen (want het is toch oh zo goedkoop!). Dan kom je bij de kassa met een kar vol rommel (die je in een duurdere winkel nooit gekocht zou hebben) en dan ben je 50 euro kwijt. Eenmaal thuisgekomen heb je al snel spijt van je aankoop en moet je weer plaats zoeken om alles op te bergen. Ik moet wel toegeven dat dit soms nog een werkpuntje is voor mij, want sommige dingen zijn effectief veel goedkoper in dergelijke winkels, en zolang het om spullen gaat die je echt nodig hebt is er geen probleem. Misschien ook maar een lijstje maken als ik weer eens in de Action moet zijn.

Zo, dit waren de bespaartips waar ik het meest aan heb. Hebben jullie nog 'gouden tips'?





donderdag 20 februari 2014

Kleintje wil groot zijn

Tussen onze jongste en de twee oudsten is er een aanzienlijk leeftijdsverschil. Dit is vaak erg leuk en handig. Die grote broer en zus geven immers veel aandacht aan de kleinste, spelen met hem, verwennen hem schandelijk,...

Jammer genoeg heeft de medaille ook een keerzijde, en zijn er wel wat nadelen verbonden aan dat leeftijdsverschil: alhoewel ze hem meestal echt adoreren en schattig vinden (vooral dochterlief kan scoren bij haar vriendinnetjes met zo'n klein broertje), kan hij hen best ook ergeren.

Wanneer er gestudeerd moet worden eist de kleinste zijn aandacht op en maakt hij veel lawaai. Probeer je dan maar eens te concentreren op je schoolwerk.
Gelukkig hebben we hier een oplossing voor bedacht. Met een kleurplaat en kleurtjes maakt de kleinste ook zijn huiswerk en voelt hij zich al heel groot.

Als dochterlief gaat paardrijden, wil hij ook. Natuurlijk kan hij moeilijk begrijpen dat hij nog wat te klein is om zo'n groot paard onder controle te houden. Wat moet het soms toch frustrerend zijn als je nog maar drie bent: je wil zo veel, maar het mag niet...
Op de manege hebben ze alle begrip voor dit 'probleem' en mag hij soms na de les ook even, als een echte grote, op het paard zitten. Echt geweldig vindt hij dat, en wij ook!

En dan zijn er nog die uitspraken die hij constant overneemt van grote broer en zus, en waar hij (hopelijk) nog geen snars van begrijpt: OMG, what the heck en consorten passeren hier dagelijks de revue. Dit levert best wel vaak gênante situaties op.

Langs de ene kant wil hij al heel groot zijn, maar langs de andere kant geniet hij ook wel van zijn positie als kleinste in huis. Hij beseft maar al te goed hoe hij dat bij momenten kan uitspelen.
Dan is het aan ons om hier niet in te trappen, want we willen er toch geen verwend nakomertje van maken!
Moeilijk, moeilijk, moeilijk, ... want hij kan nog zo schattig zijn ;-)



Helpen verven hoort er natuurlijk ook bij!



woensdag 19 februari 2014

Pannenkoeken met havermout

We weten intussen allemaal dat havermout super gezond is.
Ik vind het bovendien erg lekker en je kan er verrassend veel kanten mee uit. Vaak eet ik het als ontbijt met sojamelk en appeltjes. Mmmmmm!
Mijn twee jongsten zijn ook dol op havermout, maar de oudste vindt het echt héél vies.

Pannenkoeken eten ze echter alle drie graag, dus dacht ik bij mezelf: ik vervang gewoon 1/4 van de bloem door havermout. Eureka!

Maar... ik mag niet te vroeg victorie kraaien natuurlijk. Dan zit ik natuurlijk nog altijd met het probleem dat de structuur van de pannenkoeken iets grover gaat zijn door de havermout.
Wanneer kinderen een bepaalde leeftijd bereiken moet je al wat slinkser te werk gaan...
Als ik nu gewoon zeg dat het meergranen pannenkoeken zijn, daar ziet hij vast geen graten in. Maarrrr... is liegen toegestaan voor de goede zaak? Een dilemma!
Je moet als mama toch altijd het goede voorbeeld geven nietwaar?

Weet je wat, dacht ik bij mezelf, ik doe gewoon alsof mijn neus bloedt en misschien merkt hij het wel helemaal niet op (wishful thinking!). Als hij toch nog moeilijk doet, verzin ik op het moment zelf wel iets. Goed plan.

Zo gezegd, zo gedaan. De kinderen komen aan tafel, gelokt door de geur van pannenkoeken.
"Mmmm... lekker, zijn het meergranenpannenkoeken?" vraagt dochterlief. "Ja, ja, ahum... lust je ze?" vraag ik.
Grote zoon antwoordt in haar plaats: "Ja, maar met gewoon wit meel zijn ze toch nog lekkerder hoor".
Desalniettemin hebben ze een behoorlijke stapel pannenkoekjes naar binnen gewerkt.
Soms moet je gewoon een beetje slecht zijn...

zaterdag 15 februari 2014

Thuisblijfmam... of niet?

De laatste tijd hoor en lees ik steeds meer over thuisblijfmama's die zich (zouden) moeten verantwoorden voor hun keuze.
Ik begrijp heel die discussie eigenlijk niet zo goed (ben ik nu naïef of een beetje wereldvreemd?).

Ik heb zelf ook gestudeerd en lang gewerkt (full time en half time).
Ik mag dus, denk ik, van mezelf wel zeggen dat ik beide kanten van het verhaal heb meegemaakt.

Waarom vind ik dat (thuisblijf- of werkende) mama's zich niet moeten verantwoorden:

  • Als iemand zich er goed bij voelt om zijn kinderen niet naar de opvang te brengen, waarom zou ze dan in godsnaam niet (een tijdje) thuis mogen blijven? In België gaan kinderen doorgaans al op 2  1/2 jaar naar school. Het is dus slechts een relatief korte periode dat ze echt volledig thuis zijn. Dit zou toch mogelijk moeten kunnen zijn?
  • Anderzijds: waarom zou een mama zich schuldig moeten voelen als ze gaat werken en haar kind wel naar de opvang brengt? In de opvang hebben kinderen veel sociale contacten met leeftijdsgenoten en doen ze activiteiten die een goede voorbereiding zijn op school. Sommige mama's halen bovendien veel voldoening uit hun werk en (cliché, maar wel waar) het buitenshuis werken maakt van hen een betere mama.
  • Waarom zou een TBM geen evenwaardige 'job' doen dan een werkende mama? Ikzelf moest destijds voor kinderen van iemand anders zorgen (met veel plezier overigens) terwijl mijn eigen kinderen elders werden opgevangen. Sta me toe dit toch een beetje absurd te vinden.
  • Anderzijds: het is het recht van elke vrouw om te kiezen voor een betaalde baan. Bij de meeste kinderdagverblijven (of onthaalouders) worden kinderen op een pedagogisch verantwoorde manier opgevangen, zodat we hier geen schuldgevoelens over hoeven te hebben. Veel kinderen gaan ook graag naar de opvang.
  • Wie zijn wij om te oordelen over de situatie van iemands anders? Ik ben intussen op een leeftijd gekomen waarop het me steeds minder boeit wat anderen van mij denken. Ik merk ook wel dat sommige (vooral vrouwen) me wat meewarig bekijken als ik zeg dat ik (voorlopig?) niet meer werk en nu thuis blijf voor de kinderen. Laat iedereen toch gewoon eerst eens voor zijn eigen stoep vegen. Ikzelf ben heel blij met mijn keuze, en ik kan zeggen dat ik nu veel en veel  gelukkiger ben dan een aantal jaar geleden. Ook het gezinsleven verloopt nu veel aangenamer en rustiger, wat voor iedereen fijner is.
  • Anderzijds: wie zijn wij om te oordelen over een buitenshuis werkende vrouw? Sommige moeders slagen er uitstekend in om het moederschap met een baan te combineren. Laat hun hiermee gewoon gelukkig zijn, en zeg: "Wat goed!", in plaats van achter hun rug te roddelen dat ze meer met hun werk bezig zijn dan met hun kinderen.
  • Elke mama wil het beste voor haar kinderen, of dat nu een thuisblijvende moeder is of een werkende, hier ben ik van overtuigd. We moeten er ook bij stil staan dat niet elke moeder de keuze heeft om te doen waar ze zich het beste bij voelt. Als de maatschappij wil investeren in de toekomst, is er nog heel wat werk aan de winkel (maar wellicht niet genoeg geld) om die keuzevrijheid voor meer vrouwen bereikbaar te maken.
Ik schrijf hier alleen over vrouwen (omdat ik er zelf eentje ben), maar dit mag ook gerust over mannen gaan. Ik weet dat er ook heel goede thuisblijf- (en werkende) papa's zijn.

Follow">http://www.bloglovin.com/blog/11630985/?claim=yfu9gwqpysb">Follow my blog with Bloglovin

vrijdag 14 februari 2014

Vilten bloemen maken: echt makkelijk!

Gisteren was dochterlief echt in de wolken met het oude,
saaie tasje dat ik voor haar transformeerde tot een hippe meisjestas.

Ze vond het zo leuk dat ze me vroeg om ook een bloemenbroche te maken om op haar trui te spelden.
En zoals dat bij veel moeders gaat, is het moeilijk om op zo'n verzoek van onze kroost neen te zeggen. Zeker niet als ze het smekend vragen met van die puppy ogen ;-)

Alleen had ik echt geen zin om 's avonds nog uren met mijn naaigerief in de weer te zijn: het werd dus de simpele versie.
Veel effect met weinig inspanning.



Zo maakte ik de broche:

5 bloemblaadjes knippen uit vilt met een stofschaar. Je kan met een enkele of een dubbele rij blaadjes werken (voor een dubbele rij knip je nog 5 blaadjes extra in een andere kleur).
 
 
Met een naald en redelijk dik garen de blaadjes aan elkaar rijgen.
 
 
De draad aantrekken en de uiteinden samen knopen.
 



Als je met een dubbele rij blaadjes wil werken, maak je er nog eentje extra (eventueel met iets kleinere blaadjes), en leg je ze op elkaar. Leg ze zo dat er een stukje van alle blaadjes zichtbaar blijft.
 
 
    Een mooi knoopje opnaaien als bloemhartje.
     
     
    
    Eventueel nog een kanten lintje rond het knoopje binden.
     
     
    Tot slot met een veiligheidsspeld op een kledingstuk vastmaken (dan kan je het verwijderen als het in de was gaat).
     
     
 
          En dan kunnen we er weer eentje blij maken!

    
    

donderdag 13 februari 2014

Oude handtas 'pimpen' tot cool meisjestasje

Vandaag had ik écht geen zin in de berg strijk die op mij lag te wachten. Na de noodzakelijke huishoudklusjes heb ik het voor bekeken gehouden en ben ik maar wat aan het knutselen geslagen.

Net als mama houdt dochterlief van mooie spulletjes. Voor haar kan het niet meisjesachtig genoeg zijn (ook al is ze al 10), met veel bloemetjes, lintjes en frutseltjes (ik vind dit stiekem ook nog steeds geweldig).

Ik had haar al lang een handtasje beloofd. Toen ik wat aan het rommelen was in mijn kleerkast, zag ik het perfecte exemplaar liggen, zonder dat ik een aanslag zou moeten plegen op mijn bankrekening.

Een oud, vergeten tasje van jeansstof: het perfecte model om te pimpen tot een veel cooler exemplaar!


Zo ging ik te werk:

  • Oude tas


  • Bloem maken met vilt, restje gebloemd stof en knoop. Dit doe je zo (met dank aan de collega blogster!).

 
  • Bloem bevestigen met veiligheidsspeld.
 
 

  • Decoratiefiguurtjes (gekocht bij Action) bevestigen met velcro (of opnaaien).

 
 
  • Nog een lintje rond het schouderbandje knopen.
 
 
 
  • En nu dochterlief blij maken!



dinsdag 11 februari 2014

Donkere dagen

Dat donkere weer met af en toe een regenbui, daar word ik echt niet vrolijker van. Ik verlang naar de lente. De winter (of herfst?) heeft nu lang genoeg geduurd!
 
Ik heb nood aan licht, zonlicht, maar het ziet er naar uit dat het de komende dagen even deprimerend gaat blijven als vandaag.

Voor zo'n weer heb ik maar één remedie: het binnen zo gezellig mogelijk maken. Neen, voor kaarsjes hoeft het voor mij echt geen kerst te zijn. Met dit weer laat ik ze zelfs overdag branden.
 
Een mooi muziekje erbij op Spotify, heerlijke geurstokjes, iets lekkers klaarmaken in de keuken en mijn gemoed gaat er met 100% op vooruit.
 
Ik kan me met zo'n weer ook wel vermaken, met wat te rommelen in de decoratiespulletjes die in de loop der jaren heb verzameld. Hiermee creëer ik dan gezellige hoekjes in de woonkamer.
 
 
Met hier en daar een leuk zelfgemaakt bloemstukje erbij hoeft een nieuwe look voor je huiskamer helemaal niet duur te zijn.
 

 



maandag 10 februari 2014

Fleurtje

Als er één wezentje is dat het afgelopen jaar mijn hart heeft veroverd dan is het wel ons cavaliertje Fleurtje.


Wanneer ik over haar spreek verval ik automatisch in superlatieven.
De niet-hondenliefhebbers stoppen nu best met lezen, want die zullen nooit kunnen begrijpen dat de liefde voor een viervoeter zo groot kan zijn.
Neen, het is niet hetzelfde als een kind (dat weet ik heus wel), maar dat neemt niet weg dat heel ons gezin dol op haar is en dat ze er echt bij hoort.

Wat haat ik mensen die hun hond slecht verzorgen, hem pijn doen of zelfs achterlaten. En wat haat ik broodfokkerijen die enkel honden kweken uit winstbejag en ze zien als koopwaar, zonder zich ook maar even te bekommeren om hun lot.

Wie een hond in huis haalt moet dit niet impulsief doen, maar beseffen dat dit een engagement is voor de rest van het leven van dit dier.
Ook een hond kopen 'voor de kinderen' is een slecht idee. Je weet op voorhand dat je als ouder het grootste deel van de zorg op je schouders zal moeten nemen. Je moet dus in de eerste plaats zelf een hondenliefhebber zijn!
De onvoorwaardelijke liefde die je krijgt van zo'n viervoeter verdient het om beantwoord te worden met evenveel liefde van zijn baasje.

Ik heb me al zo vaak de vraag gesteld: waarom worden honden niet minstens 30 jaar, in plaats van de schamele 12 jaar die ze gemiddeld bij ons zijn? De gedachte dat ik Fleur ooit zal moeten verliezen is echt ondraaglijk. Ik duw die gedachte dan ook maar zoveel mogelijk weg, Mister Cavalier wordt zelfs boos als ik erover durf te beginnen...


Ik zal maar stoppen met Fleurtje te bewieroken nu, het wordt wat gênant ;-)


Hebben jullie ook zo'n hond, kat, konijn, vogel,... waar jullie helemaal gek van zijn?




zondag 9 februari 2014

Interview Het Moederfront

Onlangs is me gevraagd door 'Het Moederfront' om wat meer te vertellen over mijn beslissing om thuisblijfmama te worden. Voor diegenen die het interview eens willen lezen: Interview Miss Milla

zaterdag 8 februari 2014

Boterhammen met nagellak

Mijn kleinste bengel vroeg me enkele dagen geleden op een ochtend: "Mama, krijg ik een 'boke' met nagellak?".
Ik probeerde hem geduldig uit te leggen dat nagellak dient om je nageltjes mee te kleuren en niet om op je boterhammetje te smeren, maar hij wou niet weten van mijn uitleg.
Ik zei: "Maar nagellak is giftig, als je dat opeet ga je daar héél ziek van worden!".
Mijn bengeltje werd bozer en bozer. Hij wou echt niet luisteren naar mijn uitleg en voelde zich onbegrepen. Hij zou duidelijk niet rusten voor hij zijn boterham met nagellak had gekregen.
Ik was nog niet zo goed wakker denk ik, maar plots besefte ik dat hij misschien wel iets anders bedoelde dan nagellak, maar gewoon het juiste woord nog niet kende.
Ik pakte hem op en hield hem voor de kast met boterhambeleg. Dit was blijkbaar een goede zet van mij, want zijn gezichtje klaarde op. Onmiddellijk toonde hij mij de doos met hagelslag: "Dit wil ik mama, nagellak!"
Nu begrijp ik waarom mijn kleine mannetje zich zo onbegrepen voelde.

Vanaf die ochtend eten we nu geen bokes meer met hagelslag, maar bokes met nagellak! ;-)

Zijn er in jullie gezin op die manier ook van die nieuwe woorden of uitdrukkingen in gebruik genomen?



donderdag 6 februari 2014

Bloemschikken voor een instant lente gevoel

Sinds ik thuisblijfmam ben heb ik eindelijk weer eens tijd om een hobby op te nemen waar ik vroeger nauwelijks aan toe kwam: bloemschikken.
 
Vandaag had ik echt zin om mijn huis een beetje in 'lente-modus' te brengen. Ik weet wel dat de winter (?) officieel nog lang niet voorbij is, maar van mij mag de lente nu snel weer beginnen.
Ik heb zin om weer in de tuin te beginnen, bloesems te zien ontluiken, te genieten van de zonnestralen die weer kracht krijgen, ...
 
Ja, ja ... ik loop voorop op de feiten, maar als de zon een beetje schijnt, krijg ik achter glas al een beginnend lente-gevoel, en met deze inspiratie ben ik vandaag aan de slag gegaan.
 

 


Dit bloemstuk maakte ik met materialen die ik nog in mijn schuurtje had liggen. Alleen de witte bloemen kocht ik voor een prikje in de Action. Ze zien er gelukkig niet al te nep uit (ze zijn gemaakt uit een soort foam), want dat zie ik echt niet graag.


 Zo maak je het bloemstuk:
  • Witte vaas of bloempot vullen met grijze oasis (voor droogbloemen) tot een centimeter onder de rand.
  • Oasis bekleden met droog mos en vastzetten met bloemschik-krammen.
  • Bevestig hier met stevig ijzerdraad een wijnrank op.
  • Eerst de grote bloem in het oasis steken, daarna nog drie kleinere bloemen.
  • Voor de rest heb ik het afgewerkt met een soort groene gedroogde paddenstoelen en enkele transparante bladeren. Dit kan je doen naar eigen smaak en met het materiaal dat je eventueel nog hebt liggen.
  • Klaar, en nu nog een mooi plekje zoeken!

Van dit bloemstuk kan je maandenlang geniet hebben, en de wijnrank en de kunstbloemen kan je steeds opnieuw gebruiken in andere creaties.



woensdag 5 februari 2014

Quiche

In een vorig leven vond ik quiches heel lekker, maar dacht ik dat ze moeilijk zelf te maken waren.
Ik kocht ze dus kant en klaar in de supermarkt of in de natuurwinkel.

Nu besef ik wat een geldverspilling dit eigenlijk was. Quiches zijn juist heel erg makkelijk zelf te maken en bovendien zijn ze dan nog veel lekkerder (en ongetwijfeld gezonder).
Je kan er ook eindeloos mee variëren, naargelang het seizoen, je smaak of... gewoon naargelang wat je in je koelkast hebt liggen.

Een van mijn favoriete quiche receptjes is:


Quiche met prei, gerookte zalm en geitenkaas

Dit heb je nodig:
  • 1 kant en klaar (rond) vel bladerdeeg
  • 3 eieren
  • 200 ml room (mag light of soja room zijn)
  • 2 of 3 prei stronken (alleen het wit gebruiken)
  • 200 g gerookte zalm
  • geitenkaas (zonder korst), hoeveelheid naargelang smaak
  • zwarte peper en zout
  • wat Provençaalse kruiden (zonder zout) 
  • wat olijfolie
  • gesnipperde bieslook

Zo maak je het:
  • Oven voorverwarmen op 175 C°.
  • Vel bladerdeeg even op kamertemperatuur laten komen, en uitrollen in een ronde (taart)vorm.
  • De randjes van het vel bladerdeeg wat naar binnen plooien en de bodem hier en daar inprikken met een vork.
  • De prei in ringen snijden en een 10-tal minuten aanstoven in wat olijfolie.
  • De eieren klutsen en er de room aan toevoegen.
  • Goed kruiden met peper, Provençaalse kruiden en een beetje zout (opgelet: de gerookte zalm is al vrij zout).
  • De prei verdelen over het bladerdeeg en hierover het eiermengsel uitgieten.
  • De geitenkaas verbrokkelen en verdelen over de quiche (mag ook zonder als je dit niet zo graag lust).
  • Afwerken met wat bieslook.
  • Een 25-tal minuten bakken op 175 C°.



Serveer deze quiche lauwwarm met een slaatje, en je hebt een lekkere en (redelijk) gezonde lunch.

dinsdag 4 februari 2014

Soms wil ik ze wel eens achter het behang plakken

Leuk hoor zo'n 3-, 10- en 14-jarige in huis, meestal toch...
Maar soms wil je ze toch echt wel eens achter het behang plakken!

Vooral als:
  • Je 3-jarige een bus deo heeft buitgemaakt en ze helemaal heeft leeggespoten in je slaapkamer (ik wist niet dat dat spul zo kon stinken en op je adem pakken).
  • Je 10-jarige heel de dag blijft rondlopen met haar ruiterbroek terwijl ze uren in de wind stinkt ("paardjes stinken niet, mama").
  • Je 14-jarige je steeds met je neus op de feiten drukt dat je een echte 'noob' bent als het over computers gaat (ok, misschien heeft hij wel een heel klein beetje gelijk).
  • Je een kinderfeestje geeft en de kinderen er niets beters op hebben gevonden om achter je rug de bus poedersuiker helemaal uit te schudden, alsof er plots een rookmachine in de keuken staat (achteraf kan je er wel goed om lachen...).
Maar voor de rest zijn het echt schatjes hoor!

Hebben jullie soms ook zo van die momentjes?

Pannenkoeken draaien

Onlangs een stapeltje pannenkoeken gebakken omdat er kinderen kwamen spelen, en omdat mijn eigen kroost hier ook nog steeds dol op is.


Vroeger vond ik het altijd zo geweldig als iemand de pannenkoeken al gooiend kon omdraaien, in plaats een spatel te gebruiken. Dit leek me echt vreselijk moeilijk.
Ik had het zelf ook al wel eens een paar keer vruchteloos geprobeerd, tot groot jolijt van mijn huisgenoten.
Tot op een dag iemand mij 'Het Geheim' verklapte.
Eens je 'Het Geheim' kent, is pannenkoeken omdraaien zonder behulp van enige spatel kinderspel.

Ok, ok, wie A zegt moet ook B zeggen... ik zal jullie 'Het Geheim' verklappen. Ik hoop wel dat ik niet de enige was die 'Het Geheim' niet kende. Dit zou wel een beetje schaamtelijk zijn...

Het Geheim:
Deeg in de hete pan gieten en wachten tot het deeg aan de bovenkant helemaal 'droog' is.
Nu komt het: zorg dat de pannenkoek net met een klein stukje over rand van de pan ligt, en gooien maar!
Peace of cake (als je het weet).

Succes!

maandag 3 februari 2014

Waar is de lucht?

Mijn 3-jarig zoontje zei vanmorgen, toen het nog donker was: "Waar is de lucht? Alles is zwart".
Ik antwoord: "Het is nog héél vroeg, eigenlijk is het nog een beetje nacht. Straks komt het zonnetje weer tevoorschijn!".
Hij antwoordt: "Ah ja, eerst moet de maan opzij gaan voor de zon hé mama!"



Toch heerlijk, die kinderlogica!

zaterdag 1 februari 2014

Weggooien of niet...

Orde in je huis, is rust in je hoofd.
Rommel in je huis, is chaos in je hoofd.

Dit is één van die dingen die echt blijken te kloppen. Voor mij toch alleszins...

Soms kijk ik wel eens naar van die hele foute Amerikaanse programma's over 'hoarders'. Je ziet dan van die schrijnende situaties, waarbij ziekelijke hamsteraars leven in een huis dat meer lijkt weg te hebben van een vuilnisbelt.
In zes weken of zo worden deze mensen dan 'genezen' en omgetoverd in nette, geordende wezens, die alle overtollige rommel direct verwijderen uit hun inmiddels kraaknette woning. Lijkt me echt te mooi om waar te zijn... maar wie ben ik om te twijfelen aan de echtheid van dergelijke programma's?

Ik sus me dan dat ik hiernaar kijk om mezelf in het gareel te houden, en dus nooit  te eindigen als een hamsteraar.

Regelmatig dingen wegdoen is dus de boodschap! Voor elk nieuw ding dat je huis binnenkomt, zouden er twee andere dingen moeten verdwijnen.
Dit is toch de regel , als je na verloop van tijd niet wil verdrinken in je eigen rommel.

Makkelijker gezegd dan gedaan, voor iemand als ik, die toch niet zo heel makkelijk afstand kan doen van (bepaalde) zaken.

Ik vind zomaar iets weggooien trouwens op zich al een beetje fout. Tegenwoordig is het in onze consumptiemaatschappij bijvoorbeeld heel normaal om slechts een jaartje met je gsm te doen. Daarna moet die echt vervangen worden door een nieuwer en hipper model (een smartphone uiteraard).
Ik ben, denk ik, nog één van de laatste fossielen die rondloopt met een telefoontje van vijf jaar oud, dat overigens nog prima functioneert.

Kleding wegdoen vind ik niet zo heel moeilijk: ik geef de goede stukken door aan mensen die het kunnen gebruiken of ik probeer er nog iets voor te krijgen op een tweedehandssite. De versleten spulletjes belanden in de kledingcontainer.

Neen, ik heb het vooral moeilijk met de dingen waar ik herinneringen aan heb, en dan in het bijzonder als het over spulletjes van mijn kids gaat.
Ja, ja ik weet het wel... die hamsteraars op de TV geven dat ook vaak als reden voor hun verzameldrang.

Er moet dus een evenwicht gezocht worden tussen wegdoen en houden, zodat het huis wat netjes blijft. Plaats te kort hebben we ten slotte allemaal!

Waar heb ik nu moeite mee om weg te doen?
  • Tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen (maar met drie bengels in huis kan je echt niet alles houden).
  • Schoolboeken van de kinderen. Ze hebben hier zo hard in gewerkt, en ik gooi dat dan zomaar weg. Hier moet je toch wel wroeging van krijgen.
  • Spulletjes van als ze nog heel klein waren. Puur uit nostalgie, want die tijd komt nooit meer terug. Maar je kan toch ook niet alles houden en het neemt zo vreselijk veel plaats in beslag.
  • Kaartjes: verjaardagskaartjes, kerstkaartjes, .... Ik weet wel dat je hier nog heel goed mee kan knutselen, maar het wordt op de duur wel een hele stapel.
Hebben jullie er ook last mee om sommige dingen weg te doen en hoe lossen jullie dit op?