vrijdag 30 mei 2014

Het ei

Al een paar weken kijk ik met stijgende verbazing naar een nieuwe reclamespot op tv.
Soms vind ik reclamespots best wel vermakelijk, origineel en leuk gevonden. Even vaak vind ik ze irritant en zap ik zo snel mogelijk van ze weg. Dat is één van de geneugten van digitale tv overigens, dat je programma's kan opnemen en dan lekker die vervelende reclame kan doorspoelen.

Maar ik ging het hier hebben over één bepaald spotje. Eentje over een hard gekookt, gepeld en netjes verpakt eitje. Ik weet niet of jullie het al gezien hebben, dus ik zal het hier kort even schetsen. We zien een duidelijk overspannen moeder met tijd te kort. Geen tijd voor het huishouden, voor de kids, voor zichzelf, ... Gelukkig is er dé oplossing: het gekookte en gepelde ei! Moet ik dit nu grappig vinden? Is dit de bedoeling? Ik vind het eerder schrijnend... dat een mens zo veel moet werken dat er zelfs geen tijd meer overblijft om zelf een eitje te koken. Ben ik even blij dat ik wel de tijd heb om zelf een eitje te koken én te pellen.

Ik wil hier zeker geen oordeel vellen over mama's of papa's die veel werken hoor. Mijn husbandy werkt ook best veel. Een mens heeft nu eenmaal geld nodig om te leven. Ik vind gewoon dit spotje er een beetje overgaan. Op het einde van het spotje, als de dame het eitje op haar (ongetwijfeld kant en klare) slaatje legt en het wil opeten, valt ze trouwens in slaap. Voor mij werkt deze reclame juist tegenovergesteld, ik heb het gevoel om uitgelachen te worden als consument in plaats van dat ik het grappig vind.
Misschien omdat het me teveel doet denken aan de tijd toen in nog keihard meedraaide in de ratrace en walgelijk dure pannenkoeken kocht bij de bakker, omdat mijn kinderen er zo een zin in hadden en ik geen tijd had om ze zelf te bakken...

woensdag 28 mei 2014

Update: de mereltjes

Of beter gezegd: update de lelijkertjes. Want geef toe, echt schattig zien ze er niet uit, van die pasgeboren vogeltjes. Eerder een beetje creepy...


Maar elke mama vindt haar eigen nageslacht het mooiste van de hele wereld, dus ik ben er zeker van dat de merelmama haar kuikens (of hoe noem je vogelkinderen eigenlijk?) ook prachtig vindt. Ze zijn inmiddels met vier, want de twee andere eitjes zijn ook uitgekomen.
De merelmama zorgt alleszins super goed voor haar baby's. Constant zie ik haar op en neer vliegen om die hongerige bekjes te vullen. Een amusant schouwspel. Soms heb ik wat medelijden met deze merelmama, dan denk ik terug aan de gebroken nachten toen mijn eigen kiddies nog zo klein waren. Ze waren in ieder geval veel schattiger, en hun lieve snoetjes zorgden ervoor dat ik die vermoeiende eerste weken doorkwam en er zelfs heel erg van genoot.
De merelmama vindt mensenbaby's er vast ook een beetje creepy uitzien, en haar eigen kindjes beeldschoon, denken jullie niet? Wat heeft de natuur dat toch goed geregeld!

dinsdag 27 mei 2014

Het broekpak

Een tijdje geleden schreef ik over de 'pyjamabroek'. Uit de reacties die ik hierop kreeg bleek dat de meeste vrouwen niet echt fan zijn van dit mode-item.
Toegeven, ik heb ook een beetje een haat/liefde verhouding met dergelijke broeken. Langs de ene kant doet de pyjamabroek het figuur van weinig vrouwen eer aan, langs de andere kant zit zo'n broek superlekker en mits je een beetje juist combineert kan het er toch best leuk uitzien. Maar dit is mijn eigen bescheiden mening.

Een slaaf van de mode zal ik nooit worden, denk ik. Veel trends laat ik gewoon aan mij voorbij gaan of laat ik over aan de jongere versie van mezelf: dochterlief. Zij is wel gevoelig voor de trends in modeland en het zal haar zeker wel af en toe frustreren dat ik niet wil meegaan in al haar kledingwensen. Maar ja, ... ik moet eerlijk bekennen dat ik vroeger, toen ik haar leeftijd had, ook altijd vond dat ik te weinig kleding kreeg en dacht dat iedereen meer had dan ikzelf.
Eigenlijk is ze wel nog best snel tevreden hoor, ik mag zeker niet klagen. Ze hoeft niet persé dure kledij te hebben, en ze is ook nog blij met spullen die ik van vriendinnen krijg (te kleine kleding van hun dochters).
Uiteindelijk heeft ze toch wel vrij veel kleding in haar kast hangen. Goed voor haar, want kledingstukken passen en combineren is bijna een hobby voor haar. Soms tot mijn grootste wanhoop, want ondergetekende kan er dan weer voor zorgen dat alles terug netjes in de kast belandt. 't Is te zeggen, zij doet ook wel een poging, maar vaak lijkt die meer op proppen dan op stapelen...

Juffrouwtje had nu haar oog laten vallen op nog zo een zomerrage waar we niet onder uitkomen: het broekpak. Een pyamabroek durf ik zelf, zoals gezegd, nog wel te dragen, maar een broekpak... nooit van mijn leven!
Gelukkig is zo een 11-jarige als mijn dochter nog wel  gezegend met een perfect lijntje en kan ze zich op modegebied veel meer permitteren dan mamaatjelief, zonder zich hopeloos belachelijk te maken. Als ik dat zou durven dragen hoor ik ze achter mijn rug al fluisteren: "Die heeft het oud zot".

Na een zoektocht langs vele (zucht) winkels vonden we dit broekpak:



Ik vind het wel leuk staan bij haar, en nog belangrijker: ze is zo fier als een gieter met haar nieuwe kleren, en daar doen we het voor :-)

zondag 25 mei 2014

Nieuw leven!

Ik kon het toch niet laten om even te piepen in het vogelnestje, en kijk eens wat ik zag:



Groetjes,
Milla

zaterdag 24 mei 2014

Onschuldige snoetjes...

Deze twee snoetjes kon ik jullie echt niet onthouden.

Snoetje nummer 1 had achter mijn rug aan de chocolade gezeten: stoel gepakt, tegen de kast geschoven, erop geklommen en graaien maar...
Hihi, het was wel zwarte chocolade, dus gezond ;-)




Snoetje nummer 2 is gewoon onovertroffen in zielig kijken. Hier kan je gewoon toch niet aan weerstaan? Net een knuffelbaby die nooit groot wordt, ons Fleurtje. Slaapt bovendien heel de nacht (en dag) door, is perfect zindelijk en huilt nooit... (als je blaffen om aandacht niet meetelt tenminste).



Klusjes uitstellen

Er zijn zo een aantal dingetjes die ik al (heel) lang wil doen maar die ik om één of andere reden steeds maar weer uitstel. Misschien als ik ze nu eens netjes in een lijstje zet en ze op het net gooi, komt er eindelijk wel eens een moment dat ik eraan begin. Kwestie van de druk wat op te drijven...

Mijn lijstje:

  • Foto's eindelijk eens op mijn pc zetten ipv van ze uit gemakzucht op een SD kaart te laten staan.
  • Als de foto's dan allemaal netjes in mapjes zitten wil ik de mooiste er uit sorteren en er een aantal fotoboeken van maken. Mijn ervaring leert me immers dat je een fotoboek veel sneller nog eens vastpakt, dan een gewone fotoalbum. Sommigen drukken zelfs helemaal zelfs geen foto's meer af, maar ik heb toch altijd nog graag iets tastbaars in mijn handen. 
  • Liefst wil ik ook van elk kind apart een fotoboek maken, van baby tot heden.
  • Alle paperassen netjes ordenen in aparte mapjes. Hier ben ik ooit mee begonnen, maar uit wanhoop voortijdig mee gestopt...
  • Me ontdoen van alle speelgoed en spullen waar de kinderen nooit nog naar omkijken of waar ze te groot voor zijn geworden. Dit is een heikel punt, want alhoewel ze sommige spulletjes echt nooit meer gebruiken, willen ze er toch aan houden. Moet ik dan maar opruimen zonder hun inspraak (stiekem achter hun rug)? Da's wel de makkelijkste manier natuurlijk, maar dan voel ik me weer zo een vreselijke moeder. Dat schuldgevoel toch altijd hé.
  • Alle rommelkasten en lades eens goed uitmesten en netjes ordenen. Oh, wat haat ik dat klusje!
  • Het chauffagekot en de bijkeuken eens grondig uitrommelen. Nu wordt alle rommel waar we niet direct een plaats voor vinden daar gedropt. Het gevolg kan je wel raden ;-)
  • Voor elk kind een doos vullen met alle knutselspullen die ik wil bewaren. Van de rest wil ik foto's nemen, kwestie van ruimte te sparen.

Goh, ik ga maar stoppen met mijn lijstje, denk ik. Het is al veel langer dan ik had verwacht... Anders zinkt de moed mij helemaal in de schoenen en begin ik er hélemaal nooit meer aan.

Welke klusjes stellen jullie altijd uit?

donderdag 22 mei 2014

Hoeveel kleding heeft een vrouw nodig?

Eindelijk ben ik eraan begonnen: het opruimen van mijn kleerkast en (mini)dressing. Al weken loop ik me te ergeren als ik 's morgens een outfit moet uitkiezen om te dragen. Niet dat ik niet genoeg kleren heb hoor, neen, eerder omdat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Te veel kleren in een te kleine ruimte, dat leidt onvermijdelijk tot rommel. En chaos. En een slecht humeur. En gekreukte kledingstukken omdat ze op mekaar gepropt hangen of liggen. En kwaadheid op mezelf. En op de moed die me in de schoenen zinkt als ik eraan wil beginnen, want ik weet niet hoe...

Ik weet nochtans heel goed waarom ik dit klusje al zo lang heb uitgesteld. Ik wou de confrontatie uit de weg gaan met de spullen in mijn kast die daar lagen en (onaangeroerd) bleven liggen. Sommigen amper gedragen, miskopen, te kleine broeken van voor mijn laatste zwangerschap toen ik nog een rank en slank figuurtje had. Dat allemaal onder ogen moeten zien is niet leuk natuurlijk, beseffen dat je veel geld hebt weggegooid aan dingen waar je niets (meer) aan hebt.

Waarom vinden de meeste vrouwen het toch zo moeilijk om kledingstukken weg te gooien die ze nooit meer dragen? Want ik ben niet alleen met dit probleem, ik hoor vriendinnen er ook regelmatig over klagen.
Iedereen kent de regel wel om orde in je kast te houden: één jaar niet gedragen, weg ermee of één erin, twee eruit. Mooie theorie, dat wel, maar wie past hem toe? Ik veel te weinig in ieder geval, dit is wel aan mijn kast te merken. En als ik dan toch een zak kleren heb uitgezocht die weg kunnen, dan haal ik er negen keer op tien nog terug iets uit voor hij écht weggaat.

De laatste tijd probeer ik ook wel eens wat kledij te verkopen op een tweedehandssite, maar vaak leidt dit tot vreselijke ergernis. Ik heb gemerkt dat er twee soorten mensen zijn die kopen op zo'n site. Fatsoenlijke, beleefde, eerlijke mensen en onbeschofteriken die eigenlijk vinden dat alles wat ze moeten betalen teveel is en die het niet verstaan dat ik niet alles gratis weggeef en dan nog zelf de verzendkosten betaal. Zij houden zich ook nooit aan hun woord, sturen onbeleefde mails in telegramstijl (een begroeting bovenaan de mail is zelfs al teveel moeite...). Ik hoop in ieder geval dat deze mensen in het dagelijks leven zich beter gedragen, maar dit durf ik te betwijfelen.
Gelukkig zijn er ook erg lieve mensen die je zelfs nog een vriendelijk mailtje sturen als ze hun pakketje hebben aangekregen. Dat doet deugd. Want eigenlijk is tweedehands toch echt win - win, zowel voor de verkoper als voor de koper en veel beter voor 't milieu.

Ik heb dus even mijn buik vol van verkopen op zo'n site. Gelukkig kan ik veel kleren geven aan een vriendin die ze dan verdeelt aan mensen die het nodig hebben en het niet zo breed hebben. Dat geeft toch altijd een beter gevoel dan zomaar weggooien...

Ik heb op het moment al één zak voor de kledingcontainer wegens veel te gedateerd en één zak voor de vriendin met nog prima kleding. Er komt al wat ruimte vrij, maar bijlange nog niet genoeg. Dit klusje zal nog wel een paar dagen duren denk ik. Ik heb me in ieder geval voorgenomen om véél minder kleding te kopen. Hier was ik al een tijdje mee bezig hoor, maar blijkbaar moet ik toch nog veel harder zijn voor mezelf.
'Ik heb niets om aan te trekken' ... dat is een zin die ik niet kan gebruiken de eerste tien jaar ;-)

Vinden jullie het ook zo moeilijk om kledij weg te doen en wat doen jullie ermee? Hier ben ik nu eens echt benieuwd naar.

woensdag 21 mei 2014

Tuin

Ik heb al een heleboel tuinblogjes zien passeren de laatste weken, en ik vind het altijd erg fijn om een kijkje te mogen nemen in iemand anders groene paradijsje. Rond deze tijd van het jaar is er ook zoveel te zien. Het harde werken van de afgelopen weken wordt nu beloond. Echt achterover leunen en niets meer doen zit er natuurlijk nooit in als je een (grote) tuin hebt, maar op het moment zijn de zwaarste klussen hier toch even voorbij. 


Ik had me voorgenomen om dit jaar eindelijk écht met een moestuin te beginnen. Het werkt ook zo aanstekelijk, al die blogcollega's die foto's posten van de vorderingen in hun moestuin. Het lijkt me heerlijk om je eigen groenten te kunnen eten... Maar ja, Rome is ten slotte ook niet op één dag gebouwd hé. Ik mag niet klagen: we hebben nu (eindelijk) kippen, de fietsenstalling is af, een aantal borders zijn opnieuw aangeplant (en dat is serieus werken hier in die kleigrond), en de tuin is redelijk netjes en (zo goed als) onkruidvrij,...
Maar volgend jaar komt het er echt, mijn moestuintje, desnoods een vierkante meter tuin.

dinsdag 20 mei 2014

Heb jij al een pyjamabroek?

De pyjamabroek: zonder twijfel de must have van deze zomer. Nu ben ik zeker geen fashionista die de laatste modetrends naloopt zoals een schoothondje zijn baasje (lees: ons Fleurtje), maar ik ben ook niet volledig ongevoelig voor wat er in modeland beweegt. Dat moet ook wel met een dochter die beweert dat zij later net als Jani (!) wilt worden (voor de Nederlandse lezers: een bekende stylist, die geen blad voor de mond neemt).

Maar ik ging het hier hebben over DE PYJAMABROEK. Al maanden zeg ik: "Mij zullen ze nooit zien in zo'n lelijk ding!" en "Met zo'n broek aan krijg je er gratis en voor niks 10 kilo bij". Ik ben geen echte fan van deze trend dus. Waarschijnlijk heb ik al te veel vrouwen zien passeren met zo een gebloemde broek in de meest waanzinnige kleuren. Je kan toch niet anders dan toegeven dat dit kledingstuk bij sommigen niet echt een flatterend effect heeft.

Anderzijds hebben de meeste van mijn vriendinnen al een pyjamabroek in hun kleerkast hangen en zijn ze er volledig verknocht aan geraakt. Constant hoor ik: echt een ideaal kledingstuk bij zomerse temperaturen, zit superlekker, goed te combineren met een effen bovenstuk, ...

Ok, het kan geen kwaad om er eens eentje te passen, dacht ik dus bij mezelf. Met een hoofd vol vooroordelen ging ik een winkel binnen waar ze zeker dit soort broeken in de rekken zouden hebben hangen. Wat zeg ik nu? Dit slaagt werkelijk nergens op! In élke winkel hangen die broeken. Behalve in herenwinkels, dat hoop ik toch alleszins...
Ik koos er wel een niet te dure winkel uit, want veel geld uitgeven aan een mode item waarmee ze je volgend jaar ongetwijfeld keihard uitlachen (al dan niet achter je rug) als je je er dan nog in durft te vertonen, dan doen we dus niet. Ik zag dadelijk een hele rek met van die broeken hangen in de meest schreeuwerige kleuren en prints die je je kan inbeelden. Twee voor 30 euro stond erbij. Hmm... dat valt nog goed mee, dacht ik, en ik koos er de enige uit met een redelijk neutrale print.
Man, viel me dat mee! Zo'n broek zit inderdaad super goed. Direct kwam er een verkoopstertje aangetrippeld die wist te melden dat ik er best twee kon kopen vanwege de niet te missen actie 2 voor 30 euro. Ze zei: "Je moet dat fel gebloemde exemplaar echt eens aantrekken met dat bordeauxkleurig topje erop, hebben we al mega veel verkocht". Ok dan, wie niet waagt niet wint. Yekkes, dit vond ik echt erover gaan hoor. Die broek had een bloemenprint in wel zeventig kleuren, een (oma)gordijn was er niks tegen. Dit zou ik nog in geen honderd jaar durven dragen (alleen voor een weddenschap misschien, als het genoeg opbrengt). Wel moedig van de vele vrouwen die het wel durven te dragen, petje af!

Ik stapte de winkel dus buiten met één exemplaar aan 20 euro, ipv 2 voor 30 euro. Nog steeds goedkoop...
Thuisgekomen showde ik trots mijn aankoop aan manlief, maar hij was verre van enthousiast. Ik heb nu eenmaal een man die op dit gebied geen leugentjes om bestwil vertelt. Maar..., volgens hem vindt geen enkele man zo'n broek mooi.
Kan me lekker niets schelen want ze zit super lekker, mijn pyjamabroek!

Wat vinden jullie van deze modetrend en hebben jullie er al eentje in de kast hangen?



maandag 19 mei 2014

Zee en ziek

Gisteren reden we naar 't zeetje. Niet naar onze Belgische kust, maar naar Renesse bij onze noorderburen. Ik houd van die Nederlandse kustdorpjes in Zeeland. Geen volgebouwde kustlijn, niet als sardientjes naast mekaar gepropt op een handdoekje liggen, ... heerlijk. Maar voor ik heel de Belgische kustlobby op mijn dak krijg: de Belgische kust heeft ook zeker zijn charmes hoor. Ik wissel gewoon graag af tussen de twee.

't Is van bij ons toch dik twee uurtjes rijden, maar gelukkig hadden we (bijna) geen file. Onze kleinste mannetje sliep bijna heel de rit, wat ik al vrij verdacht vond. Op een gegeven moment werd hij wakker en vroeg hij wat te drinken. Na een flinke slok water kwam heel zijn ontbijt er opeens uit. Ziek dus. Omdat we bijna op onze bestemming waren besloten we maar niet meteen terug te keren. Na wat poetswerk en schone kleren (die we altijd in de auto hebben liggen) reden we verder.

Ons mannetje voelde zich al wat beter, eens goed overgeven kan soms toch opluchten hé...  We besloten er dan maar een blitsbezoekje aan het strand van te maken. Grote zus begon schelpjes te zoeken en ons mannetje hielp ondanks zijn ziek buikje met groot enthousiasme mee. Prachtig die verwondering in zijn oogjes, telkens als hij een mooi schelpje vond (dat nog heel was). Spijtig dat wij, grote mensen, die verwondering voor een groot stuk verliezen.
Zus was ook heel blij dat ze een stukje echte spons vond. Alhoewel ze al elf is blijft ze schelpjes zoeken toch nog heel leuk vinden. Binnenkort, als zij ook tot het rijk van de pubers gaat behoren, is dat voorbij. Dit beseffende geniet ik maar extra van dit schouwspel.


Onze oudste was niet mee. Schelpjes zoeken is niet meer aan hem besteed en er lag nog veel schoolwerk op hem te wachten.
Ja, ze worden zo snel groot. Dit besef ik nu nog veel meer dan vroeger. Da's misschien wel het grootste nadeel aan veel leeftijdverschil tussen de kinderen. Je weet dat alles razendsnel voorbij gaat en je weet dat die schattige kleuter op een gegeven moment een nukkige puber wordt.
Alhoewel, zo'n puber in huis is bij momenten ook heel handig hoor. Om je computer terug op gang te helpen als hij weer eens hopeloos is vastgelopen, om te lachen met de dezelfde humor, om te luisteren naar dezelfde radiozender (Stubru uiteraard) en om te beseffen dat je oud(er) wordt ;-)


zaterdag 17 mei 2014

Hoezo, een hondenleven?

De uitdrukking 'een hondenleven leiden', dat wil toch zeggen een miserabel, ellendig leven leiden, dacht ik? Klopt dit eigenlijk wel met de realiteit, vraag ik me af. Tijd om te checken!
Weet je wat, ik laat de hond des huizes gewoon zelf aan het woord.

Hallo lieve mensen, ik ben Fleur.
Ik heb een mensenmama, een mensenpapa, 1 grote mensenbroer, 1 kleine mensenbroer en 1 mensenzus. Verder hebben we hier ook nog 5 kippen, maar die mogen niet binnenkomen van mijn mensenmama.
Ik zal jullie misschien even vertellen hoe mijn dag meestal verloopt:

's Morgens rond 5 uur komt mijn mensenpapa naar beneden omdat hij voor dag en dauw vertrekt naar zijn werk. Best lastig voor mij hoor, want ik lig dan lekker te snurken in de zetel.  Er wordt natuurlijk verwacht van mij dat ik opsta om te groeten. Ja, hallo, ik ben niet gek hoor! Ik hef even mijn kopje op en daar moeten ze het op dit uur maar mee doen. Ik heb mijn rust nodig, verstaan die rare mensen dat nu niet? Wie staat er by the way om 5 uur op? Alleen gekken toch!

Rond 6.30 u komt mijn mensenmama naar beneden. Die denkt dan dat ik een plasje moet doen, maar ik wil op dit uur helemaal niet op dat koude gras gaan zitten. Ik ben een dame hoor. Maar mama is streng en ze zet mij gewoon buiten. Ik kan niet anders dan luisteren want ze is veel groter dan mij. Ik ga nog even voor de venster staan koekeloeren, maar mama doet net alsof ze mij niet ziet. Erg hé! Ok, dan maar rap een plasje doen zeker op dat vieze natte gras, dan ben ik ervan af.
Dan mag ik terug binnen, joepie, maar nu moeten weer persé mijn pootjes afgedroogd worden. Die rare mensen drogen hun voeten toch ook niet af met een handdoek telkens als ze binnenkomen. Die staan wel zo gek te wrijven met hun schoenen op een rechthoekig harig ding dat op de grond ligt. God mag weten waarom ze dit doen, maar ja, ze doen hier in huis wel meer rare dingen.


Mijn mensenmama haar haren staan 's morgens altijd zo omhoog en naar alle kanten, hoe zou dat komen? En ze drinkt dan drie koffies of zo. Ondertussen leg ik mij op haar schoot, da's tenminste lekker warm, na dat koude gras waar ze me altijd opstuurt.

Oh, 't is alweer 7 uur en dan komt dat kleintje naar beneden. Nu is het écht gedaan met de rust! Mama wordt wat zenuwachtig nu en ze is met vanalles en nog wat bezig. Waarom toch altijd die haast? Ik begrijp dat niet.
Die twee grote mensenkinderen komen ook tevoorschijn op een gegeven moment, als mama al een keer of zes hun naam heeft geroepen. Meestal zijn die niet zo goed gezind 's morgens. Mama zegt dan: "Hebben jullie nu weer een ochtendhumeur" en "Dat komt ervan als je te laat gaat slapen".

Oef, en dan zijn ze weg, eindelijk! Even terug rusten hoor nu. En ze zijn hier natuurlijk weer vergeten mij eten te geven. Ik moet altijd wachten tot half negen. Is dat niet schandalig? Terwijl al die mensen hier al hun buikjes hebben rond gesmuld.

Mama is terug. Ik ga maar aan mijn eetbakje staan, dan zal ze het wel begrijpen zeker? Ja, ik krijg mijn brokjes nu. Hondenbrokjes, en dat terwijl die kippen altijd van dat lekkere menseneten krijgen en ook nog van die rare zaadjes of zo iets. Ik vind dat niet eerlijk! Die kippen worden hier écht voorgetrokken. Ik zal die brokken maar op eten zeker, anders heb ik niks...

Ok, mag ik nu eindelijk terug gaan slapen, ja? Ik hoop dat mama niet teveel lawaai maakt vandaag met dat machien met die buis aan dat alles opzuigt.

In de namiddag als mijn mensenbroertjes en zusje terug zijn van school mag ik vaak gaan wandelen, maar nu niet. Ik zit met mijn vrouwelijk ongemakje en nu mag ik niet buiten van mama. Ze is bang dat de grote honden mij gaan lastig vallen. Zij komt zelf toch ook buiten in die situatie. Waarom mag ik dat dan niet? En nu is ze weer helemaal extatisch omdat er zo'n vogel eitjes aan het uitbroeden in onze tuin. En ik mag zelfs geen lief hebben, laat staan kleintjes.
Ah ja, en ik zou nog vergeten te vertellen dat ik nu zo een broekje moet dragen met zo een stom roze strikje op mijn poep, anders wordt de vloer vuil of zo, geloof ik. Ik begrijp er niets van, da's toch helemaal niet erg, een vieze vloer.

Als die mensen ' s avonds eten dan krijg ik helemaal niets. Ik moet het stellen met de kruimels die op de grond vallen. Bij mijn kleine mensenbroertje valt er meestal nogal veel op de grond, dus ik weet waar ik moet zijn als ik toch wat wil meegenieten van dat lekkere eten. De egoïsten!
En als ze dan allemaal gedaan hebben krijg ik mijn hondenbrokken. Weer hetzelfde... Als ik geluk heb giet mijn mama er soms wel wat soep over.

's Avonds als ik rustig op mijn gemak in de zetel wil liggen, komt ze af met die irritante kam. Dan zit ze maar knopen uit mijn haren te pulken (auw!). Moet dat nu echt? Bij mijn mensenzus doet ze dat ook altijd en die heeft dat precies ook niet graag . Gelukkig hoef ik nog niet te vaak in bad. Stel u voor!

Pfff ..., ze zijn eindelijk naar boven allemaal nu. Mag ik nu ongestoord slapen, ja?
Je ziet, zo makkelijk is mijn leven niet hé!

 
 
Groetjes,
Fleur


Ik vind het fijn als je me ook op facebook leuk vindt: https://www.facebook.com/missmilla.athome

vrijdag 16 mei 2014

Hoe geweldig is dit?

't Is een huizenhoog cliché, maar er zit veel waarheid in: het geluk zit in de kleine dingen.
Gisteren was ik zo blij als een klein kind toen ik dit spotte in de tuin.


Geef toe, hier word je toch gelukkig van!

Ik had al een tijdje in de mot dat er een merel druk bezig was met het aanslepen van takjes en mos  onder 't afdak. Nu vond ik dat vrij bizar, want onder dat afdak is het verre van rustig. Ik hang er mijn wasjes op, er worden fietsen gedropt, en tot overmaat van ramp is mijn man er druk aan het timmeren geweest. Ik dacht dus dat dit ijverige vogeltje het wel snel voor bekeken zou houden en naar een andere broedplaats op zoek zou gaan. Ocharme...

Ik kon het toch niet laten om eens stiekem in het nestje te gaan piepen, waarvan ik had verwacht dat het leeg zou zijn. Maar neen hoor, er lagen vier eitjes in. Blauwe eitjes nog wel. Echt geweldig!
Het gevolg is dat ik nu niet meer onder mijn afdak durf te komen. De was moet maar op een andere plaats drogen, de fietsen moeten in de regen staan en manlief mag voorlopig geen lawaai meer maken bij het klussen. Het jonge leven in spé gaat voor!
We zijn allemaal in blijde verwachting, vooral de jongste hier in huis. Ik moet hem intomen om niet constant in 't nestje te willen kijken. Gelukkig hangt het te hoog en kan hij er onmogelijk bij, want ik denk dat mama merel niet echt blij zou zijn met zijn (goedbedoelde) aandacht.

Hoe lang zou het eigenlijk duren voordat mereleitjes uitgebroed zijn? Dadelijk maar even googelen... ik wil alles weten van mereltjes nu!

dinsdag 13 mei 2014

Nééééhé, Fleur!!!

Da's een wasmand!!! Géén mand!

 

 
Jaaa Fleur, ik weet het, je bent zielig!
 
 
 
 
 


maandag 12 mei 2014

Mijn haat - liefde verhouding met...

PLASTICINE!

Oh, wat haat ik dat gekleurde spul toch! Overal vind ik het terug in huis: in de hoogpolige mat onder de salontafel (arrrgh!!!, en maar pulken om dat eruit te krijgen), onder de schoenzolen van jan en alleman, tussen de kussens van de zetel, je kan het zo zot niet bedenken of er duikt wel plasticine op...


Nu zullen jullie wel denken: welke moeder met 3 kinderen en een hond heeft nu een hoogpolig tapijt in de woonkamer, en welke moeder laat haar kroost nu spelen aan de salontafel met die gekleurde rot klei?  Wel ik dus, en ik heb daar een goede reden voor.

Dat hoogpolig tapijt is een noodzaak voor mijn gemoedsrust. Er wonen hier namelijk een bende wildebrassen die regelmatig uit de zetel vallen en ik probeer de bezoekjes aan de spoedgevallen tot een minimum te beperken. Echt een aanrader als valbreker zo'n tapijtje hoor! Anderzijds, als je kind nog niet 100% zindelijk is kan het ook wel voor extra stress zorgen natuurlijk ;-).  Houd de tapijtreiniger (al dan niet van het roze merk) dan maar binnen handbereik. Of de fles azijn, als je het milieuvriendelijk wilt aanpakken.

Wat betreft dat spelen met plasticine aan de salontafel, wel, daar heb ik ook een goede reden voor. Iedere moeder weet dat kleine kinderen het liefst zo dicht mogelijk bij het gezin spelen, en dus niet in hun eigen kamer of een speelkamer. Niet dat we dat hebben hoor, een speelkamer. Vroeger wel, maar die is inmiddels ingepalmd door onze oudste zoon toen ons nakomertje erbij kwam. Geen erg, want er werd toch bijna nooit in gespeeld, omwille van de reden die ik net hierboven beschreef.
Vergis u niet echter, deze regel geldt alleen voor kleine kinderen die nog niet overrompeld zijn door de hormonenstorm zo rond hun 13 de (bij de ene wat vroeger, bij de andere wat later, bij sommigen nooit volgens hun ouders maar dat geloof ik niet). Als ze eenmaal tot dat aparte ras der pubers behoren, gaan ze zich meer en meer terugtrekken in hun hol, ...eh kamer en komen ze meestal alleen nog boven water als ze honger hebben of iets anders van materiële aard nodig hebben. Naar het schijnt zou deze periode ook weer over gaan, als de hormonen wat gekalmeerd zijn, en zouden ze dan terug wat meer in de living en de keuken gesignaleerd worden. Maar dit weet ik niet zeker hoor, ik weet het ook alleen maar van horen zeggen (van moeders die deze periode al hebben doorgemaakt overleefd met hun kindertjes).

Maar we wijken af, het ging hier over spelen aan de salontafel en de reden hiervoor hé, geloof ik, als mijn bovenkamer mij niet in de steek laat tenminste.
Wel, mijn zoontje heeft wel degelijk een speelhoekje in de woonkamer en een kast waar allemaal bakken met speelgoed in staan. Ik houd namelijk niet van het soort woonkamers die zijn omgetoverd in een soort binnenspeeltuin, compleet met mini ballenbak, mini trampoline, overal speelgoed waar je ook maar kijkt, met daartussen twee zetels en een tafel gepropt (die uiteraard ook vol speelgoed ligt).
Neeee! Da's niks voor mij. Denk nu niet dat het hier arme dutskes zijn zonder speelgoed hé. Helemaal niet! Alles heeft hier gewoon zijn plekje en 's avonds wordt er opgeruimd. Wel hebben we in de tuin nog een speelhuisje waar heel veel speelgoed ligt. Een luxe, ik weet het... scheelt héél veel in rommel hierbinnen.

Zoontjelief begint dus altijd flink te spelen aan zijn speeltafeltje, op een plastieken placemat met die verdomde klei. In het begin speel ik dan lekker mee, maar dan gaat de telefoon of zo, en ben ik afgeleid. Heel die handel verhuist dan in een mum van tijd naar de salontafel met de gekende gevolgen. Mama is dan wat boos en zegt tegen zoontjelief dat we met klei spelen aan het speeltafeltje. "Jaha, maar da's veel te klein mama, dan valt alles eraf en dan eet Fleurtje (ons hondje) de plasticine op". Tja, zulke sterke argumenten, daar kan ik natuurlijk niet tegen op!

Maar in de titel heb ik over mijn haat - liefde relatie met plasticine hé. Ik moet het dus nog even over mijn liefde voor dat gekleurde goedje hebben.
Plasticine is:
  • Pedagogisch volledig verantwoord: het stimuleert de creativiteit, de motoriek, de verbeelding,..
  • Heerlijk om in te kneden (ik vind dat zelf stiekem heel ontspannend).
  • Niet duur, als je het van zo'n B-merk koopt tenminste.
  • Geweldig om te mengen en dan de mooiste kleuren te voorschijn te toveren.
Zijn jullie kinderen ook zo dol op plasticine? En jullie?

zondag 11 mei 2014

Blij

Moederkesdag vandaag. Platte commercie of een ode aan moeder de vrouw? Vul zelf maar in...
Ik, hebberig meisje dat ik ben, moet toegeven dat ik het wel fijn vind om op deze dag in de bloemekes te worden gezet.
Ik heb nog een levende herinnering aan mijn allereerste Moederdag, alweer 15 jaar geleden. We woonden toen nog in de stad, in een oud huis dat we helemaal eigenhandig hadden gerenoveerd (terwijl we er woonden, vreselijk!). Hard labeur was dat geweest! We waren nog erg jong en naïef, en als ik erop terug denk, misschien wel een beetje gek ook. We hadden heel veel kosten en weinig geld.
Maar het lukte ons! Toen ons huisje eindelijk af was, kwam ook ons eerste kindje.


We waren helemaal overdonderd en dolgelukkig met ons zoontje. Een braaf baby'tje eigenlijk. Nog steeds braaf hoor, maar nu is 't inmiddels een pubertje ;-).
Ik kreeg toen een teak houten tuinstel van manlief voor mijn eerste Moederdag. We hebben het nog steeds. Elk jaar wordt het zorgvuldig gepoetst en geolied. Ik wil dat het mooi blijft, want het herinnert mij aan die bijzondere dag...

Vijftien jaar, da's lang geleden, die eerste Moederdag. Intussen is er veel veranderd in ons leven. De naïviteit van toen heeft plaats gemaakt voor een meer realistische en doordachte kijk op het leven. De impulsiviteit van weleer is getemperd. Moet ik dat toejuichen of niet? Dat weet ik eigenlijk  niet, maar het gaat meestal onvermijdelijk gepaard met ouder worden...
Ons huis in de stad is al jaren vervangen door een huis in een dorp, ons stadstuintje werd een tuin met flinke afmetingen. Ons gezin werd uitgebreid met nog een dochter en een zoon, manlief veranderde van werk, ...

Veel veranderingen... 15 jaar geleden stonden er nog veel opties open, nu zijn die voor groot stuk ingevuld. We blijven hier wonen (dat is toch de bedoeling), er komen geen kinderen meer. De grote keuzes zijn gemaakt.
Gelukkig maar misschien, want met het ouder worden merk ik bij mezelf dat ik het alsmaar moeilijk ga vinden om keuzes te maken. Altijd denk ik: als ik dit doe, dan gebeurt er misschien dat ... uiteindelijk kom je dan niet meer tot beslissingen nemen.
Ik ben blij met de keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven. Blij met mijn drie kinderen. Blij met mijn man. Blij met mijn hond en mijn kipjes.  Blij met mijn huis en tuin. En blij met alle leuke knutsels die ik elk jaar krijg met Moederdag. Alleen van onze puber krijg ik geen knutseltjes meer ;-)

zaterdag 10 mei 2014

Oeps... was het nu nootmuskaat of kaneel?

Daarstraks was ik deeg aan het maken voor pannenkoeken. Ik had dochterlief immers beloofd dat ik zelf wel pannenkoeken zou bakken toen ze in de winkel (weer) aan het zeuren was voor van die vieze kant en klare pannenkoeken. Bah, ik snap echt niet wat kinders lekker vinden aan die brol. Echt goor vind ik zulke pannenkoeken.

Maar belofte maakt schuld, dus die pannenkoeken moesten in ieder geval zelf gebakken worden.
Nu had ik nog duizend en één andere klusjes te doen en mijn hoofd stond helemaal niet naar pannenkoeken. Dochterlief is echter een meester in zielig kijken, en schuldgevoelens opwekken bij mijn tere moederhart, dus ontkomen deed ik er sowieso niet aan.
Rap een deegje maken op het gevoel, niks afwegen of afmeten... Geen probleem bij pannenkoeken, lukt altijd als je maar zorgt dat het deeg de juiste dikte heeft (wanneer het deeg als een koord van je klopper afloopt).
Ik doe altijd nog een beetje kaneel erbij, want dat vinden we hier allemaal heel lekker. En daar liep het mis dus! Er stond nog een potje nootmuskaat op het aanrecht dat ik gisteren gebruikte in de aardappelpuree, en zoals je weet lijken kaneel en nootmuskaat heel erg op elkaar. Die verdomde potjes zien er ook bijna precies hetzelfde uit. Zijn die producenten nu niet slimmer of ben ik dom? Ik schud dus flink wat van de bruine specerij in mijn deeg,... en dan schrik ik mij een ongeluk van de geur. Dit is niet de geur van kaneel, wat ben ik toch een uilskuiken!

Balen! Wat nu? Ik ga echt dat deeg niet opnieuw maken hoor, luie huisvrouw die ik ben. Ik schep gewoon het grootste deel nootmuskaat eraf met een soeplepel. Ik moet zeggen dat dit niet 100% lukte, want ik zag nog tal van die vreselijke bruine spikkeltjes in het deeg rondzwemmen. Oké, wat nu? We verdoezelen dat gewoon met extra veel vanille suiker en met échte kaneel.
Wat ben ik eigenlijk toch een slecht mensch hé, mijn kindertjes en mannetje zo bedriegen met mijn mislukte baksels.
Op hoop van zegen ben ik dan maar beginnen te bakken, een hele stapel pannenkoeken. Ik durfde zelf niet te proeven want ik ben een echt mietje op dat gebied.

Uiteraard deed ik alsof mijn neus bloedde toen mijn kindertjes en mannetje kwamen eten. Ik hoorde niemand klagen. Echt niet! Dan zelf toch ook maar eentje proeven misschien...
Ik moet toegeven dat ik wel wat nootmuskaat proefde, echt slecht was het niet hoor... maar om het nu aan te raden in pannenkoekendeeg? Neen, zover wil ik ook weer niet gaan.



Gelukkig ben ik niet de enige die van die rare dingen doet. Een paar weken geleden vertelde een vriendin me dat ze bij een cliënt, waar ze werkt als gezinshelpster, per ongeluk kaneel in de aardappelpuree had gedaan. En lekker dat die meneer dat vond, zei ze. Hij had nog nooit zo'n lekkere puree gegeten ;-)

Ik vind het fijn als je me ook op facebook leuk vindt: https://www.facebook.com/missmilla.athome

vrijdag 9 mei 2014

Snel, makkelijk, goedkoop en lekker: aardappelsoep

(Bijna) niets meer in huis en geen zin/tijd om naar de winkel te gaan. Klinkt dit je bekend in de oren?
Meestal is vrijdag mijn vaste boodschappen dag, en red ik het een hele week met één bezoekje aan de supermarkt. Tussendoor wordt er dan nog wel brood gekocht bij de bakker of wat groenten op de markt. Gisteren was de voorraad groenten echter bijna helemaal op, op 2 stronken (of hoe noem je dat?) prei na dan. Maar wat doe je nu met 2 preistronkjes voor een bende veelvraten? Niets toch!
Wel had ik nog aardappelen in huis waar een heel bataljon mee gevoed kon worden. Jammer genoeg stonden die aardappelen  al vol met van die vieze uitlopers. Weggooien die handel? No way! Gewoon schillen en niemand merkt er iets van ;-)
Waarom eens geen aardappelsoepje maken dacht ik bij mezelf. Klinkt een beetje raar hé, aardappelsoep, maar wie niet waagt niet wint!
Ik mikte gewoon alle ingrediënten bij elkaar die ik nog in huis had en, toegeven... eigen lof stinkt, maar het resulteerde in een soepje dat best te pruimen was: een mooi roomwit, smeuïg soepje dat erg lekker was.


Dit heb je nodig:
  • 1 kilo aardappelen in kleine blokjes gesneden
  • 2 stronkjes prei (alleen het wit gebruiken)
  • 3 knoflookteentjes
  • 2 uien
  • 3 cm verse gember
  • verse (of gedroogde) rozemarijn
  • 750 ml melk
  • 1250 ml water
  • 4 bouillonblokjes
  • een scheut olijfolie
  • stukjes gerookte zalm
  • peper en zout

Zo maak je het:
  • De uien en de gember fijnsnijden en de knoflook uitpersen.
  • Aanbakken in wat olijfolie tot de uien zacht zijn.
  • De fijngesneden prei en de rozemarijn toevoegen en nog even mee stoven.
  • De aardappelblokjes toevoegen.
  • Het water en de melk erbij gieten samen met 4 bouillonblokjes, en een half uurtje laten koken.
  • De soep fijn mixen.
  • Op smaak brengen met peper en zout.
  • Eventueel serveren met in stukjes gesneden gerookte zalm.




donderdag 8 mei 2014

Over omgaan met geld

Omgaan met geld: iedereen doet het op zijn eigen manier.
Vast staat in ieder geval dat niet iedereen evenveel te besteden heeft. Het valt me echter op dat hoe mensen omgaan met hun geld niet noodzakelijk te maken heeft met het bedrag dat ze te besteden hebben, maar ook heel erg bepaald wordt door de manier waarop ze in het leven staan. (Ik laat hier even de echt schrijnende financiële situaties buiten beschouwing, want als er niet eens genoeg geld is om aan de levensnoodzakelijke basisbehoeften te voldoen is er weinig keuze hoe je omgaat met geld. Het gaat dan vooral om overleven.)

Ik deel voor het gemak de manier van geld uitgeven hier in 3 (simpele) categorieën in:
  1. Volgens sommigen moet geld rollen, want je leeft ten slotte maar één keer. Je leven kan op elk moment gedaan zijn en je kan het dan toch maar gehad hebben... Elke cent die binnenkomt wordt ook uitgegeven.
  2. Anderen vinden dan weer dat je beter spaarzaam kan zijn. Je weet immers nooit dat er ooit slechtere tijden aanbreken. Zelfs al hebben ze al lang meer dan genoeg geld, dan nog gunnen zichzelf zelden of nooit een pleziertje. Geld wordt echt alleen uitgegeven als het strikt noodzakelijk is, en het geld zien groeien is bijna een hobby geworden.
  3. Je hebt dan ook nog een groep mensen die zeker niet zuinig zijn, maar toch ook het geld niet zomaar uitgeven zonder er goed over na te denken. Zij vergelijken prijzen en denken na over de kwaliteit van een eventuele aankoop. Zij hebben wel een buffer(tje), want dit geeft hen een veilig gevoel, maar ze durven ook te genieten van hun geld.
Hoe ga ik zelf nu met geld om?

Wel, ik denk dat ik eerder tot die derde categorie mensen behoor. Ik probeer bewust met geld om te gaan, en op sommige gebieden kan ik echt zuinig zijn. Ik wil echter ook zeker geen vrek zijn die helemaal gefocust is op besparen, en die nooit eens een rondje trakteert.
Geld is soms ook een middel om je leven aangenamer te maken. Ik geniet graag van een uitstapje, heb een goede fiets, een (2de hands) auto, een hond, mijn kids krijgen regelmatig nieuwe kleren en mogen op kamp of hobby's doen die geld kosten.
Soms zou ik best wel wat zuiniger willen leven en wat meer discipline willen hebben zoals de mensen van categorie 2.
Anderzijds heb ik ook bewondering voor de mensen uit categorie 1: pluk de dag, leef in het nu, we zien wel wat er komt...  De realist (of pessimist) in mij denkt dan echter direct aan allerlei onheil en de rampscenario's doemen al op in mijn gedachten. Ik ben blijkbaar een veel te grote angsthaas om tot categorie 1 te behoren. En eerlijk, ik geloof ook dat het niet erg verstandig is om teveel aan korte termijn denken te doen.

Een tijd geleden, toen ik nog werkte, ging ik ook wel op een veel minder bewuste manier met geld om dan tegenwoordig. Ik dacht zelden of nooit na over wat ik kocht. Kon ik het betalen, dan kocht ik het als ik vond dat ik het nodig had. En toegeven, ik vond al snel dat ik iets nodig had ;-). Er was toen ook wel meer geld te besteden natuurlijk.
Nu is er minder te besteden en dus moest ik (willen of niet) wel bewuster met geld omgaan.
In het begin was ik hier bang voor, ik dacht dat het niet zou lukken. Inmiddels heb ik een aantal gewoontes in mijn leven ingebouwd (zie mijn bericht over besparen) en ik merk dat je op heel veel manieren geld kan besparen zonder dat je er nadeel van ondervindt en zonder dat het 'pijn' doet. Het is gewoon een kwestie van bewust omgaan met je budget en na een tijdje ben je dit zo gewoon, dat je nooit meer zomaar geld over de balk gooit 'uit gewoonte'.

Het goede nieuws is dat veel bespaarmaatregelen ook goed zijn voor het milieu. Dus da's dubbele winst! En met minder spullen om je heen voel je je vanzelf 'lichter', een aangenaam gevoel...

Tot welke categorie van uitgevers behoren jullie?

woensdag 7 mei 2014

Het nieuws...

Ik wou vandaag eigenlijk een blogje schrijven over mijn eigen leventje, maar toen hoorde ik weer iets op de radio over die vreselijke toestanden in Nigeria. De zin om iets over mezelf te schrijven verging me snel... Wat leven wij hier toch in weelde en waar maken wij ons druk over soms?

Bij het horen van zo'n toestanden voel ik me echt misselijk worden. Waarom misbruiken zoveel mensen hun geloof toch op de meest gruwelijke manier die je je maar kan bedenken? Waarom?
Ik wil hier geen enkele godsdienst viseren. Het gaat in dit geval om moslim extremisten, maar in naam van het christendom gebeuren ook de meest vreselijke toestanden.
Dit heeft toch niets, maar dan ook niets te maken met de essentie van het geloof, welk geloof dan ook. Naastenliefde is volgens mij de waar het om draait, proberen te leven als een goed mens, vergeven, ..

Sommige mensen hebben veel steun aan hun geloof en het biedt hen houvast. Zij beleven hun geloof op een waardige manier, die van hen een beter mens maakt. Diep respect heb ik hiervoor.
Ikzelf heb geen geloof. Ik doe mijn best om op mijn manier te leven als 'een goed mens'. Dat verdient ook respect vind ik.

Soms vraag ik me af waarom mensen persé hun geloof willen opdringen aan anderen. Er zijn zoveel gelijkenissen tussen de verschillende godsdiensten. Waarom zijn we hier zo blind voor? Echt geloven heeft toch nooit iets te maken met haat?

Moeite heb ik soms om naar het nieuws te kijken. Futiliteiten krijgen overdreven veel aandacht. Vooral binnenlands nieuws met een hoog sensatiegehalte lijkt ons nog te interesseren. Andere zaken die zich ver van ons bed afspelen worden ook nog wel even vermeld, maar dan kort achteraan in het nieuws.
Zijn we immuun geworden voor de ellende die zich elders in de wereld afspeelt misschien? Zijn we ongevoelig geworden door de overdosis gruwel die we in onze maag gesplitst krijgen, elke dag opnieuw. Of sluiten we onze ogen, omdat we ons machteloos voelen?
Ik weet het niet. Soms probeer ik me ook af te sluiten voor al de rottigheid in de wereld, en me gewoon gelukkig te voelen in mijn eigen kleine coconnetje. Misschien ook een kwestie van zelfbehoud...

Vaak denk ik aan de invloed van het nieuws op mijn kinderen, hoe gaan zij om met al die beelden. Ook zij (de twee oudsten toch) kijken naar het nieuws natuurlijk. Worden kinderen op den duur niet onverschillig? Zij hebben al zoveel ellende op TV zien voorbijkomen. En ja, ik probeer wel wat duiding te geven bij hetgeen ze zien. Maar wat zeg je over die toestanden in Nigeria in hemelsnaam? Hoe leg je dat uit?
Ik zou het echt niet weten...


zaterdag 3 mei 2014

Decoratie voor gierigaards

Ik houd wel van een gezellig huis. Bloemen in en om het huis maken me blij.
Een bezoekje aan het tuincentrum is dus altijd een leuke uitstap voor mij. Uren en uren kan ik er rondstruinen. 't Is te zeggen als mijn husband en kids er niet bij zijn tenminste (zure blikken, zielige blikken, gejengel,..). Dan is het uitstapje snel gedaan. Ik krijg ze ook alleen maar mee als ik ze omkoop met koffie en gebak (voor manlief) en een ijsje (voor de kindertjes) in de cafetaria.

Neen, dan ga ik veel liever met de vriendinnen op stap... Deze gelijkgestemde zielen klagen tenminste niet, en vaak moeten we ons nog haasten ook om op tijd bij de schoolpoort te raken omdat we zo lang hebben rondgelopen in het groene paradijs... Dit klinkt wel een beetje verwend hé, lekker gaan shoppen terwijl onze mannen keihard aan het werk zijn en de kindertjes op school zitten. En wij dan maar lekker het geld over de balk smijten.
Neen, zo gaat het dus niet! Daarvoor ben ik een veel te grote gierigaard. Oké, we kopen uiteraard wel een paar plantjes of zo (we blijven wel échte vrouwen hé), maar we stelen vooral... met onze ogen welteverstaan! Neen we zijn geen echte dieven hoor, maar bij mijn weten is ideeën scoren in een winkel geen strafbaar feit hé ;-)

Zoals gezegd houd ik van bloemen, maar elke week een bos verse bloemen in huis, hoe mooi dat ook is, daar kan ik echt mijn geld niet aan uitgeven. Zelfs niet aan die goedkope bloemen uit de Lidl of de Aldi (die er vaak best wel leuk uitzien trouwens)... Ik vind persoonlijk dat er veel betere opties zijn voor kleur in huis, want een bosje bloemen belandt na een weekje pracht en praal sowieso op de composthoop (auw, daar gaat je geld!).
Nep bloemen dan maar? Ja en neen... Alleen als het hele goeie kopieën zijn van de echte (maar die zijn vaak (te) duur), en dan verwerk ik ze in een decoratie stuk met échte materialen zoals mos, boomstronkjes of andere gedroogde materialen. Overdaad schaadt in het geval van nepbloemen, vind ik. Je moet er met de nodige omzichtigheid mee omspringen wil je je interieur geen hoog kermis gehalte aanmeten. Niemand wil toch geassocieerd worden met de stijl van Carmen uit FC De Kampioenen, ik niet in ieder geval.

Een tijdje geleden maakte ik zo enkele decoratiestukken (bijna voor nop) en ze staan nog altijd heel mooi. Hoe ik dat deed lees je hier.

Bloemstuk met wijnrank en foambloemen

Een andere optie zijn orchideeën. Die kopen we dan uiteraard niet in een fancy tuincentrum (veel te duur!), maar op de markt of zo voor hooguit 5 eurootjes. Maandenlang heb je plezier van deze beauty's en als je ze na de bloei afknipt boven het derde oog (bij de phalaenopsis), bloeien ze na een tijdje weer opnieuw. Dat noem ik nu eens waar voor mijn geld!

Zelfgemaakte krans en orchidee

Mijn laatste pronkstuk koste mij letterlijk NUL euro en ongeveer vijf minuutjes werk.
Met een oude bloempot, wat afvalhout van een dode boom en wat grote denappels maakte ik dit decoratiestuk. Ik houd erg van die verweerde uitstraling.
Eerst zette ik het buiten op het terras, maar toen zette dochterlief het (achter mijn rug) in de hal, waar we een bank van verweerde teak hebben staan Meestal krijg ik het op mijn heupen als dochterlief zo eigenwijs is, maar deze keer had ze gelijk. Het staat er beeldig vind ik.
En genieten dat ik doe als mensen dan zeggen: "Oh, waar heb je dat gekocht? Duur zeker?"

Decoratiestuk met takken

vrijdag 2 mei 2014

Update: Violetta and the Bitches

Enkele dagen geleden schreef ik over de intriges in het kippenhok.
Kort samengevat komt het hier op neer: Jasmijntje de Verschrikkelijke en Annabelle maken Violetta het leven zuur.
Nu ken ik (nog) niet veel van kippen psychologie, maar ik denk dat kippen gewoon een beetje hetzelfde in mekaar zitten als (sommige) vrouwen ;-). Is er eentje veel slimmer dan zijzelf, dan kunnen ze dat nog net verkroppen, maar oh wee als er eentje veel en veel mooier is. Dan steekt jaloezie keihard de kop op en willen ze mekaar het liefst de ogen uitpikken.
Ja, geef maar toe, we kennen allemaal wel van deze exemplaren in onze omgeving: collega's, buurvrouwen, zogenaamde vriendinnen, en jazeker soms zelfs zussen...

Ik heb van nature altijd het meeste sympathie voor de underdog. 't Is sterker dan mijzelf, ik wil ons Violettaatje dus helpen. Maar hoe doe ik dat?
De simpelste oplossing is volgens mij een haan in 't kippenhok, om de lady's wat in toom te houden (dit zou in de mensenwereld de zaken alleen nog maar erger maken vrees ik).
Ik zou wel een haan willen, want ik vind het prachtige dieren. Alleen vrees ik dat de buren dit niet zo heel tof zouden vinden (alhoewel we niet in de stad wonen) en binnen de kortste keren de arm der wet zouden langs sturen. Verder heb ik ook niet veel zin in een kuiken in mijn cake ;-), dus een haan komt er hier voorlopig niet in.

Een andere oplossing dus... Nu hoorde ik dat als er zich eens een hiërarchie heeft gevormd in het kippenhok en er komt nadien nog eentje bij, deze automatisch de laagste wordt in rang.
Ik wil sowieso nog wel een kippetje bij en de ruimte is er, dus waarom niet? Dan is ons Violetje tenminste niet meer alleen in haar onderdanige positie, en met een beetje geluk stijgt ze nog in rang. Geef toe, strak plan hé!

Wij dus naar de befaamde zondagsmarkt in H**st op den Berg, waar ze al deze leuke kippetjes verkopen. Druk, druk, druk,... echt niet te doen! En met een kleuter en een hond in je kielzog valt dat helemaal niet mee. Gelukkig vonden we al snel de kraam met kippen. Nu ken ik helemaal niets van kippenrassen, dus kies ik gewoon een kip uit die ik mooi vind en die er rustig uitziet. Ik zag er eentje met een hele mooie bevedering, en onze kleuter vond deze ook leuk, dus zij werd het.
Toen zagen we nog een heel mooi wit kipje, net een pluizenbolletje. Na wat smekende puppy blikken van onze kleuter en van ondergetekende richting manlief namen we deze ook mee naar huis.

Inmiddels zijn we bijna een week later en na geduldige en grondige observatie heb ik zicht op de nieuwe hiërarchische verhoudingen in het kippenhok.
De opper bitch is nog steeds Jasmijntje de Verschrikkelijke. Haar vriendin en bondgenoot blijft Annabelle (de meeloper haha) en dan is er nog de nieuwe kip (Josefien) die ze ook min of meer tolereren. Josefien doet er blijkbaar ook alles aan om in de gunst van het tweetal te komen, de slijmbal...

Jasmijntje (opper bitch) en Annalbelle (meeloper)
Josefien (de slijmbal)

Dan gaan we over tot de laagste in rang: inderdaad, nog steeds ons Violettaatje. Het goede nieuws is dat de witte pluizenbol (Pluizemieke) ook een onderdanig kipje is, en dat ze veel optrekt met Violetta. Nu staat ons kneusje tenminste niet meer helemaal alleen.

Pluizemieke (vriendin van Violetta)

's Avonds sluit ik de kipjes op in hun slaaphok, zodat ze niet ten prooi kunnen vallen aan stoute roofdieren. De (inmiddels) drie bitches zitten als het begint te schemeren altijd al lekker in hun hok. De twee kneusjes mogen er van deze dames niet in, en als het aan hen ligt moeten ze de nacht maar onder de blote sterrenhemel doorbrengen. Violetta en Pluizemieke pak ik dus op (dit laten deze lieverdjes gewillig toe) en zet ik ook binnen.
Violetta (de zielepoot)

Manlief had intussen ook medelijden gekregen met deze twee sukkelaartjes. Dus maakte hij met wat restjes hout een privé huisje voor onze poppemiekes.
Vanavond mogen ze er voor de eerste keer in slapen. Hopelijk zijn ze er blij mee!
Ik houd jullie op de hoogte...