zondag 29 juni 2014

Meisjes met lange haren

Ben jij ook zo'n mama (of papa) van een dochter met lange haren? Of van een zoon misschien met een weelderige haardos?
Dan ben je zeker bekend met die dagelijkse gruwel 's morgens: haren ontwarren, knopen verwijderen (zonder een schaar te mogen gebruiken!), vreselijke kreten,... En natuurlijk krijg jij altijd te horen dat het jouw schuld is dat het haren kammen zo'n pijn doet, want jij trekt veel te hard aan de haren... Herkenbaar?

Ok, toegeven, ik vind lang haar heel mooi. Ik wil mijn dochter ook geen trauma bezorgen door de schaar in haar lange lokken te zetten. Ze heeft me trouwens al meermaals verzekerd dat als ik dat ooit zou durven, ze in hoogsteigen persoon mijn haar komt kortwieken terwijl ik lig te slapen. Dat risico wil ik uiteraard niet lopen, kwestie van zelf geen trauma op te lopen.

Nu bestaan er gelukkig wel wat trucjes om het leed te verzachten en de knopen te ontwarren. Ik zet mijn tips hier even op een rijtje:
  • Vlecht de haren van je kind voor het slapengaan. Dit werkt prima, alleen jammer dat ik het bijna elke avond vergeet te doen. Dochterlief denkt er uiteraard zelf ook nooit aan, chaootje dat ze is.
  • Gebruik conditioner na de shampoo. Dit hoeft geen peperduur merk te zijn. Sinds dochterlief zelf haar haren wast koop ik meestal de goedkoopste die ik kan vinden. Dat meisje kent namelijk geen maat en durft gerust een halve bus leeg te knijpen op haar haren. Zorg wel dat je de conditioner goed uitwast anders krijg je gegarandeerd de 'frietvet' look, en dan roddelen de andere moeders aan de schoolpoort al snel achter je rug dat er een gebrek aan hygiëne is in jouw gezin. Dit willen we natuurlijk ten allen tijde vermijden, anders kunnen we net zo goed de knopen er gewoon in laten hè.
  • Gebruik een speciale ontwar-borstel. Sinds enkele jaren is er een hele goede haarborstel op de markt (de T*ngle T**zer). Deze borstel is prijzig maar doet uitstekend wat hij belooft: haren ontwarren met minder moeite en vooral minder  pijn. Ik heb er zo al twee gekocht, maar ons chaootje heeft ze beiden kwijt gedaan (zucht...). Gelukkig kon ik gisteren in het Kruidvat een goedkopere versie van dit soort kam op de kop tikken. Ik kocht er maar gelijk twee. Kwestie van vooruitziend te zijn als er weer eens eentje spoorloos verdwijnt. De kam kost 3,99 euro en geloof me, voor deze prijs wil je niet sukkelen. 

  • Laatste tip: laat je kroost, zodra ze groot genoeg zijn, zelf hun haren ontwarren. Dan krijg jij tenminste de schuld niet meer als het pijn doet ;-).
Weet je wat ik zo gek vind. Zelf heb ik nooit knopen in mijn haar. Het is nu halflang, maar ook toen ik lange lokken had was er geen enkele knoop te bekennen. Hoe komt het dan dat mijn dochter zo geplaagd wordt door knopen? Zou het aan de haarstructuur liggen of zo? Alhoewel, ik maak niet constant radslagen en salto's op de trampoline, misschien heeft dat er ook wel iets mee te maken.

zaterdag 28 juni 2014

Makkelijk en snel receptje: pasta met prei, kruidenkaas en zalm

Soms heb ik echt geen zin om uitgebreid te koken. Dan kies ik resoluut voor een pastagerechtje.
Ja, ik geef het grif toe, ik doe dat puur uit gemakzucht  -écht geen zin om aardappelen te schillen bijvoorbeeld- maar niemand hier thuis heeft bezwaar tegen pasta. Win-win dus! En alles is beter dan een afhaalmaaltijd!
Dit receptje zet je in minder dan een half uurtje op tafel, met een minimum aan moeite. Zo heb ik het graag, luie huisvrouw die ik (bij momenten) ben ;-)



Dit heb je nodig:

  • 500 g (volkoren) spaghetti
  • het wit van 3 stronkjes prei
  • een half  bakje kruidenkaas (of een heel, als je niet op je lijn let) 
  • 200 g gerookte zalm
  • 200 ml (lichte) room
  • olijfolie
  • zwarte peper

Zo maak je het:
  • Was de prei en snijd hem in ringen
  • Stoof de prei in wat olijfolie (eventueel een scheutje water toevoegen)
  • Kook intussen de pasta (beetgaar) in ruim gezouten water
  • Voeg na  +/- een 15-tal minuutjes de de kruidenkaas aan de prei toe en roer goed door
  • Laat nog enkele minuutjes verder stoven
  • Voeg de room al roerend toe 
  • Kruid goed af met zwarte peper 
  • Snijd de gerookte zalm in stukjes en voeg deze op het laatst toe aan de saus
  • Verdeel de saus over de pasta en garneer met wat verse peterselie of bieslook





donderdag 26 juni 2014

Violetta

Zondag schreef ik een bericht over ons kipje Violetta. Ze was doodziek en de dierenarts wist niet of ze het ging halen.
Nu kan ik gelukkig melden dat ons Violetje aan de beterhand is. Ze is nog zwakjes, maar ze gaat elke dag vooruit. Ze zit nog steeds in quarantaine (in een hondenbench in het speelschuurtje), maar vandaag heb ik haar voor de eerste keer weer even op het gras gezet. Ze was wat onwenning, maar al snel zette ze toch enkele stapjes.
Ons Fleurtje is ook heel lief voor haar en ging voorzichtig even snuffelen. Het is net alsof Fleur ook aanvoelt dat Violetta ziek is en dat ze niet wild mag doen. Ik vond het heerlijk om die twee zo samen te zien op het gras, het had zelfs iets ontroerends...


Na vijf minuutjes heb ik Violetta terug in de bench gezet, want ze is nog te zwak om lang rond te stappen. Maar het komt goed, daar ben ik van overtuigd.
Afgelopen zondag zag het er veel minder rooskleurig uit voor haar. Bij de dierenarts kon ze zelfs niet meer op haar pootjes staan en had ze de kracht niet om haar kopje omhoog te houden. Het was net alsof ze het al had opgegeven. Gelukkig kwamen we terecht bij een dierenarts die vond dat we toch moesten proberen om haar nog een kans te geven om te herstellen, ook al was het niet zeker dat dit zou lukken.

De verzorging was intensief de eerste dagen, want ze kon niet meer zelfstandig eten of drinken. Met een spuitje voerden we haar wat in melk geweekt brood en water. Toen ze wat beter werd en al terug wat zelf kon pikken kreeg ze kuikenmeel om terug op kracht te komen. Ook kreeg ze meermaals per dag haar medicatie. Gelukkig had ik telkens goede helpers: mijn drie kids hebben om beurt geholpen om haar vast te houden wanneer ze gevoerd moest worden en medicatie moest krijgen.
Voorlopig durf ik haar nog niet bij de andere kippen te zetten. Ik ben wel eens tot het kippenhok met haar gewandeld en ze vond dat best interessant had ik de indruk.

Zoals jullie weten was Violetta helemaal aangetast door rode mijten (ook wel bloedluis genoemd). Deze bloed zuigende parasieten kunnen een (verzwakte) kip letterlijk dood zuigen. Violetta had bovendien ook nog een infectie aan de ademhalingswegen (het zogenaamde 'snot'), waardoor ze al erg verzwakt was. Op zo een moment ben je blij dat er zo iets bestaat als antibiotica. Zonder behandeling was ze sowieso gestorven.

Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik tot vorige week nog nooit van die bloedluizen had gehoord. Was ik wel op de hoogte geweest dan had ik het hok regelmatig kunnen inspecteren en tijdig ingrijpen. Ik poetste regelmatig het hok, legde vers stro, zorgde dagelijks voor vers eten en drinken,... dus ik dacht dat dat voldoende was voor het welzijn van mijn kipjes. Niet dus...
Maar een verwittigd mens is er twee waard. Nu weet ik dat ik alert moet zijn voor die vieze beestjes als de temperaturen stijgen en dat er heel wat maatregelen zijn om preventief te werken en zo'n mijtenplaag te voorkomen.

Dankzij een link die een lieve lezeres me stuurde kwam ik terecht op het blog van Neurootje en daar vond ik tal van tips over het bestrijden en voorkomen van bloedluizen. Echt een aanrader voor kippenbezitters om eens te lezen.
We vonden in de dierenspeciaalzaak ook een ecologisch product waarmee we het hok helemaal behandeld hebben en dit lijkt heel goed te werken. Ik houd niet zo van insecticiden, dus ik was blij dat we deze plaag ook op een ecologische manier konden aanpakken.

Wat ik heb geleerd uit heel deze historie: dat ik alerter moet zijn voor ongedierte, dat ik mijn diertjes nog liever zie dan ik al dacht, maar ook dat ik hele lieve lezers heb!
Bedankt voor jullie lieve berichtjes en jullie betrokkenheid. Ik vind het ook heerlijk te weten dat zo velen onder jullie echte dierenvrienden zijn... Mensen die van dieren houden zijn vaak hele lieve, zachtaardige mensen. Ik vind het een hele eer te weten dat jullie mijn blog lezen.



zondag 22 juni 2014

Violetta is ziek, doodziek...

Neen, dit keer geen ludiek berichtje over de belevenissen in het kippenhok. Geloof me, dat had ik véél liever geschreven.
Vanmorgen ging ik zoals elke dag naar de kipjes. Ik telde er vier. Violetta kwam niet...
Ik keek rond, nergens Violetta te bekennen. Ook niet in het slaaphok. Uiteindelijk zag ik ze zitten, helemaal ineengedoken, kop naar beneden, staart naar beneden. Ik bood haar wat eten en drinken aan, maar zelfs hiervoor kwam haar kopje niet omhoog.
Ze was duidelijk ziek, doodziek. Het was alsof het leven uit haar was aan het wegvloeien...
Gek, want gisteren was er nog niets aan de hand, toch niet dat ik gemerkt had. Ze had flink gegeten en volop gescharreld. Ik had wel gezien dat er boven haar snaveltje wat rode huid te zien was, maar ik dacht dat een andere kip haar gepikt had. Verder zag ze er prima uit.

Wat moest ik nu doen? Op een zondag durf ik niet zomaar een dierenarts te bellen. Ik besloot haar apart van de andere kippen te zetten en even af te wachten. Ik heb het zo een uurtje aangezien, maar het ging steeds slechter met Violetta. Ok, dan toch maar bellen...
Mijn vaste dierenarts zei dat ze eigenlijk geen pluimvee en vogels behandelt en gaf me het nummer van een dierenarts van wacht die hier wel in gespecialiseerd is. Zij wou ons ontvangen. Ik stopte Violetta voorzichtig in een kattenbench met wat stro erin. Zij was zo slap, ze verweerde zich totaal niet.
Onderweg naar die dierenarts besefte ik hoe erg ik al gehecht ben aan dit diertje. Ik wil haar niet verliezen. Ik hoopte dat ik geen slecht nieuws zou krijgen, dat ze niet te redden zou zijn.


De dierenarts onderzocht Violetta grondig: ze zei dat ze 'het snot' had, en dat ze helemaal was aangetast door rode mijten. Ik had daar helemaal niets van gemerkt. Ze zei dat deze mijten de gezondheid van verzwakte kippen helemaal kunnen ondermijnen. Ik schaam me: ik had helemaal niets gemerkt, ik ken ook heel weinig van kippenziektes. Ik had me beter moeten informeren voor ik aan kippen begon, dat besef ik nu.
Violetta is er erg aan toe, zei de dierenarts. Het is niet zeker dat ze het gaat halen. We moeten haar nu apart zetten en intensief verzorgen. Ze krijgt antibiotica en een middel tegen die parasieten. Ook het slaaphok en de andere kippen moeten behandeld worden tegen mijten. Het is niet makkelijk om van die mijten af te raken volgens de dierenarts.

Terug thuisgekomen hebben we Violetta in een hondenbench gezet in het speelschuurtje van de kinderen. Daar zit ze goed beschut en kort bij het huis. Dan kan ik er vaak gaan kijken. Ze wil niet eten, dus voer ik haar met de hand geweekte stukjes brood. Ik hoop zo hard dat ze beter wordt. Ik ga er alles aan doen om haar zo goed mogelijk te verzorgen en ik ga me een goed boek kopen over kippen...



Goede raad over het bestrijden van rode mijt is altijd welkom.

zaterdag 21 juni 2014

Schietgeweren...

Krijgen jullie kiddies speelgoedpistolen? Een heikele vraag... De ene mama vindt dat het moet kunnen, de andere vindt het gruwelijk.

Toen mijn oudste zoon geboren werd had ik me heilig voorgenomen dat er bij ons geen agressief speelgoed in huis kwam. Ik heb dat een heel aantal jaartjes kunnen volhouden. Dit was niet zo heel moeilijk, tot hij een jaar of vijf werd en af en toe eens bij een ander kindje mocht gaan spelen waar wel geweren aanwezig waren. Dit wekte (uiteraard) zijn interesse en vanaf toen begon hij ook te zagen voor 'schietgeweren'.
Halsstarrig bleef ik 'neen' zeggen, tot we eens een keertje naar de kermis gingen en daar zag hij zijn kans schoon. Bij het eendjes vissen kon je ook van die 'leuke' geweertjes winnen en in een moment van zwakte liet ik het toe. Vanaf toen werden er op de kermis altijd geweertjes of ander schietmateriaal gekozen. Ik had inmiddels ook wel door dat dingen verbieden blijkbaar vaak het omgekeerde resultaat geeft dan wat je eigenlijk voor ogen had...
Intussen is mijn inmiddels 15-jarige zoon opgegroeid tot een puber (die groter is dan ik!) en zijn interesse voor schietgeweren is gelukkig al lang verdwenen (buiten af en toe zo'n vies game waar ook wapens aan te pas komen). Ik merk ook dat hij er erg pacifistische opvattingen op nahoudt. Oef! Het spelen met geweertjes heeft van hem dus geen agressief kind gemaakt...


Toen onze oudste vier was werd ons tweede kind geboren: een dochter. Echt een meisje-meisje zelfs, met een passie voor roze en frulletjes en prulletjes. Zij had dus helemaal geen interesse voor geweren. Lekker makkelijk!

Bijna acht jaar na de geboorte van ons tweede kind kwam er nog een derde bij: een zoontje. Ook bij hem had ik me voorgenomen om de geweren zo lang mogelijk buiten de deur te houden.
Nu hebben we echter nog een rommelschuurtje en daarin lagen nog bergen speelgoed van de oudste zoon. Op een gegeven moment werden de 'pieuwers' (zo noemt hij geweren) ontdekt. Ik denk dat ons zoontje toen zo een jaar of twee was. Ik moet zeggen dat hij daarvoor ook al wel geweertjes nadeed met zijn wijsvinger en dan 'pieuw' riep. Ik vermoed dat hij dat had geleerd op het kinderdagverblijf van de iets grotere kindjes.
Toen hij daar opeens die speelgoed 'pieuwers' zag was hij door het dolle heen. Dagenlang liep hij ermee te 'pieuwen'. Dit heeft wel enkele weekjes geduurd. Nu is hij inmiddels al drie en een half, en zijn interesse voor geweertjes is sterk bekoeld. Af en toe neemt hij nog wel eens een waterpistool ter hand, maar da's dan vooral omdat hij het zo leuk vind om ons nat te spuiten...

Wat is nu het beste: geen of wel geweertjes toelaten? Ik weet het niet.
Wel weet ik dat het bij een eerste kind véél makkelijk is om bepaalde zaken  buiten de deur te houden. Mijn kleinste keek al veel eerder tv dan de oudste, hij wil uiteraard ook op de iPad, hij kent woorden die een kleuter eigenlijk nog niet hoeft te kennen,...
Dit is onvermijdelijk, vrees ik. Je wordt vaak ook wat makkelijk en losser bij een tweede en derde kind. Ik denk dat dat trouwens helemaal niet zo slecht is. Ikzelf ben in elk geval nu een veel relaxtere moeder dan pakweg 10 jaar geleden, en dat breng je toch over op de kids. De eerste wordt vaak echt onder een glazen stolp gezet...

Toch zijn er bij ons bepaalde regels die echt aan leeftijd gekoppeld zijn: geen gsm voor 12 jaar, zakgeld vanaf ze naar het middelbaar gaan, niet uitgaan voor 16 jaar en alcohol zou ik graag pas toestaan vanaf 18 jaar (maar ik vrees dat dit ijdele hoop is).

Hoe staan jullie tegenover speelgoedgeweren?

vrijdag 20 juni 2014

Rommelschuiven

Als er één ding is waar ik een hekel aan heb dan zijn het wel schuiven en kasten volgepropt met rommel. Met een huishouden bestaande uit 2 volwassen, 3 kinders en 1 hond heeft een mens op den duur heel wat spullen bij elkaar, waar een plaatsje moet voor worden gevonden.

Ik probeer er voor te zorgen dat alles een vaste plaats heeft, en om de paar maanden krijg ik een aanval van opruimwoede. Dan haal ik lades en kasten leeg en herschik ik alles tot het weer netjes is. Daarbij belanden er vaak een aantal zaken in de vuilnisbak of krijgen ze een plaatsje in een andere kast. Mijn man en kinderen worden hier soms wanhopig van. Telkens als ze iets nodig hebben roepen ze luidkeels, nog voor ze zelf gezocht hebben : "Mama, waar heb je dat nu weer gelegd?"

Ik kan heel blij worden van een opgeruimde kast, alleen blijkt die orde vaak maar van korte duur te zijn. Als ik na enkele maanden bekijk wat er overblijft van die eens zo ordelijke kasten... een rommeltje waar je niets meer in terug vindt. Zucht! Ik kan hier de schuld van op mijn huisgenootjes steken, maar ik ben zelf ook niet helemaal heilig op dat gebied. Wanneer ik snel wil opruimen, prop ik vaak de dingen die in mijn weg liggen snel in de dichtstbijzijnde kast. Niks mis mee, als je dan alles netjes op zijn plaats legt als je wat meer tijd hebt, maar zo gaat dat dus niet.

Paperassen is nog zo iets waar ik de pest aan heb. Ik heb vaste plaatsjes voor alle paperassen, allemaal nette mapjes en fardes. Goed systeem hoor, alleen moet je dan de discipline hebben om wekelijks ook alles netjes te klasseren. Hierin blijk ik dus wéér geen krak te zijn. Om de paar maanden wordt het me dan toch te erg en dan schiet in met grote tegenzin in actie. Pffff... dan poets ik nog liever de héle dag, zo'n rotklus.

Gisteren was ik dus weer een papiertje kwijt dat ik echt dringend nodig had. Eerst gekeken in mijn mapjes: niets te vinden. Dan heel het huis zowat binnenstebuiten gekeerd: weer niets gevonden. Tot ik me opeens herinnerde dat ik in de berging nog een doos had staan met allemaal papieren die nog moesten geordend worden. Yep, daar lag mijn felbegeerde blaadje papier. Eureka, eindelijk gevonden!
Na zo een voorval neem ik mij altijd voor om in het vervolg een beetje ordelijker te zijn en alles wat sneller op zijn plaatsje te leggen. Mij kennende hou ik dat welgeteld een weekje vol...

Hebben jullie voor alles vaste plaatsjes en ordelijke kasten, of is het soms ook wel eens chaos in de lades?

donderdag 19 juni 2014

Spreekbeurt: stress of fun?

Tegen het einde van het schooljaar is het weer zo ver: examenperiode voor de oudste zoon (15) en toetsenperiode voor de dochter (11). Onze kleinste bengel van 3 blijft nog even buiten schot. Voorlopig nog geen proefwerken bij onze kleuters. Alhoewel er in de laatste kleuterklas wel de gevreesde 'toetertesten' zijn, wat voor veel stress kan zorgen bij het kleine grut (en hun ouders). 
Onze kleine man wil net zoals de groten ook zijn 'huiswerk' maken. Ik geef hem dan een kleurplaat of zo, en dan voelt hij zich echt belangrijk. Fier komt hij dan melden als hij klaar is: "Morgen geef ik mijn huiswerk aan de juf!"

Bij de oudste is de examenperiode iets minder leuk, vrees ik. 
Ikzelf vond dat vroeger ook altijd zo'n een nare periode met veel stress en faalangst, bij momenten. Soms stond ik zelfs om vier uur 's morgens op om te herhalen. Moordend vond ik die examenperiode... Het gebeurt nu nog af en toe dat ik opeens wakker schiet uit een nare droom dat ik examens heb en mijn leerstof niet ken. Dat je daar na al die jaren nog zo mee bezig kan zijn, de menselijke geest zit toch raar ik mekaar.
Nu vind ik wel dat mijn zoon zich een heel pak relaxter door deze periode loodst. Da's typisch voor jongens, hoor ik dan links en rechts. Meisjes zijn veel plichtbewuster is mij zelfs al door leerkrachten bevestigd. Of dit werkelijk ook zo is, dat weet ik niet. Ik heb nog geen ervaring met meisjes in de examenperiode. 
Eigenlijk is het misschien ook helemaal niet slecht om met wat minder stress door die periode te gaan. Hopelijk heeft mijn zoon er na twintig jaar geen nachtmerries meer over ;-).

Dochterlief heeft ook wel heel wat toetsen in deze periode, en daar moet ze natuurlijk voor studeren, maar dit is toch nog op een heel andere manier dan in het middelbaar. Ook zij lijkt mij niet erg te stressen. Alhoewel ze er nochtans een super drukke agenda op nahoudt, met acht uur turnen en dan nog een uur paardrijden in de week. En neen hoor, ze moet dat helemaal niet van ons (want dat wordt dan weleens gedacht), ze kiest daar zelf voor. Eigenlijk zou ze nog een hobby of twee erbij willen, maar dit laten we niet toe. Ik wil mijn dochter af en toe nog wel eens zien!

Vandaag moest ze haar spreekbeurt voor de klas brengen, samen met een klasgenootje. Gisteren hadden we nog een heleboel werk aan de voorbereiding, aangezien ons juffertje ziek was geweest.
De tekst was gelukkig al helemaal af, maar nu moest er nog een powerpoint presentatie gemaakt worden en er moesten koekjes gebakken worden. Ja, koekjes, want de spreekbeurt gaat over Malta en daar hoort natuurlijk een typisch gerechtje bij. 

Nu heb ik al wel wat bakervaring, maar die Maltese koekjes hebben me toch bloed, zweet en tranen gekost. Normaal gezien biedt google antwoord op al mijn vragen, maar nu bleef mijn 'beste vriend' toch even in gebreke. Uiteindelijk vond ik wel een geschikt receptje, maar eens bezig bleek het langs geen kanten te kloppen.  De consistentie van het deeg was veel te droog en te brokkelig, daar kreeg ik echt geen fatsoenlijk koekje uit gemaakt. Dochterlief stond me bij met raad en daad, maar het lukte voor geen meter. Ok, dan maar wat foefelen zeker. Ik paste het recept naar eigen goeddunken aan en op hoop van zegen schoven we de koekjes in de oven. Gelukkig kwamen er redelijk acceptabele koekjes te voorschijn na een 20-tal minuutjes. Oef! Anders had ik echt serieus gebaald, dat kan ik wel zeggen. Er moest wel 300 gram amandelpoeder in het recept en da's nu ook niet bepaald goedkoop, om nog maar te zwijgen van de teleurstelling die het zou zijn geweest voor mijn meisje.


Ok, de koekjes waren gelukt. Nu nog even samen een powerpointje maken. Weer wat stressen, want tot mijn grootste schaamte moet ik bekennen dat ik dit nog nooit had gedaan. Wonderwel lukte het en na een uurtje of twee waren we klaar. Inmiddels was het al wel half tien 's avonds, ik had zelfs geen tijd gehad om fatsoenlijk te koken. Maar goed, hot dogs brengen altijd een snelle oplossing in geval van nood (tot grote tevredenheid van de kinderen uiteraard) en voor de volwassen werd het een snel slaatje.

Toch best veel tijd kruipt er in zo'n spreekbeurt, vind ik. Als ouder moet je altijd nog wat helpen op die leeftijd. Maar eigenlijk vind ik het stiekem ook wel super leuk om te doen hoor. Misschien is er toch een beetje een schooljuf aan mij verloren gegaan? 
En weet je, dochterlief mág ik nog helpen, de oudste al lang niet meer... "Ik kan dat zelf wel hoor, ik heb jouw hulp niet nodig", klinkt het dan. Slik... 


dinsdag 17 juni 2014

Gek van rosé goud

Jarenlang droeg ik enkel zilverkleurige juweeltjes en accessoires. Waarom weet ik eigenlijk niet zo. Ik vond het gewoon leuker, denk ik. Goudkleur had direct zo iets chichi madammen-achtig voor mij.
Kleur-stylisten zeggen wel eens dat je goud- en zilvertypes hebt. De ene huidtint zou beter met goudkleur staan, de andere dan weer met zilver. Om er achter te komen wat voor jou de juiste kleur is zou je dan een gouden en zilveren juweeltje bij je gezicht moeten houden, en kijken wat je het mooiste staat. Ik heb dat al meermaals geprobeerd, al dan niet met de hulp van een vriendin, en nooit komen we er uit wat nu het beste is. Ik ga er dan maar gemakshalve van uit dat zowel goud- als zilverkleur mij mooi staat. Een mens moet altijd een beetje optimist zijn hè.

De goudkleurige slippers zijn van dochterlief, de zilverkleurige van mij.

Ik moet bekennen dat ik door de jaren al heel wat juweeltjes heb verzameld. Neen, géén echte hoor, maar van die goedkopere versies die ook erg leuk zijn en waarbij je niet bang hoeft te zijn om overvallen te worden door geboefte. Ook altijd mooi meegenomen, lijkt me.
En trouwens, als dochterlief dan een paar oorbelletjes leent en er eentje van kwijt doet, hoef ik hiervoor niet (te) kwaad te worden en een stressaanval te krijgen. Alles voor de rust in huis, toch? En ja, ik zal het maar toegeven dames, ik heb ook helemaal geen geld voor van die dure dingen... en als ik het had zou ik er waarschijnlijk nog geen geld aan (willen) uitgeven.

Na jarenlang zilverkleur, ben ik dus stilletjes aan meer en meer in het kamp van de goudkleur beland. Het is begonnen met die modetrend: namelijk rosé goudkleur. Oh, dat vind ik zó mooi!
Kijk maar eens even mee naar de spulletjes die ik heb in deze kleur.




Ik vind trouwens dat iedereen staat met rosé goud, van bleekscheten die weinig of niet bruinen (zoals ik) tot mensen met een meer getaande huid. Leve het rosé goud!
Nu ik helemaal verknocht ben geraakt aan deze prachtige kleur (misschien omdat ik als groot meisje stiekem roze ook nog steeds gewéldig vind) is de stap naar de klassieke goudkleur ook veel kleiner geworden. Ik heb mijn collectie juweeltjes (tja, da's een kleine verslaving van mij) de laatste tijd dan ook uitgebreid  met een aantal goudkleurige items. Kijken jullie even mee?




En weet je, het is nu al zover gekomen dat ik op dit moment helemaal geen zilverkleur meer draag. Weggooien doe ik mijn zilverkleurige juweeltjes niet hoor. Je weet nooit dat ik van gedacht verander en volgend jaar misschien alleen nog maar zilver wil dragen.

Wat verkiezen jullie: goud, zilver of rosé?





maandag 16 juni 2014

Maandag... strijkdag en pret met Inge en Sonja

Maandag is gewoonlijk mijn strijkdag. In het weekend probeer ik een aantal wasmachines te draaien (nachtarief: check) en dat resulteert dan in overvolle wasmanden op de eerste dag van de week.
Ik vind strijken eigenlijk helemaal niet zo'n rotklusje hoor. Ik kan altijd wel genieten van het resultaat: al die stapeltjes kleren, fris gewassen en gestreken in de kasten.

Toch probeer ik het strijken altijd zo aangenaam mogelijk voor mezelf te maken, anders wordt het snel een saaie klus.
In het weekend neem ik een aantal dommige tv-programma's op voor tijdens 't strijken. Mijn voorkeur gaat uit naar programma's die op één of andere manier met het huishouden te maken hebben: over extreme verzamelaars, ziekelijke gierigaards, uit de hand gelopen dierenliefde,...  Op de zender Vitaya is er een ruim aanbod van dergelijke series.
Nu 'ontdekte' ik laatst het Nederlandse programma 'Hoe schoon is...'. Het gaat over twee dames die orde op zaken gaan stellen bij mensen die op het gebied van orde en netheid op het verkeerde pad zijn geraakt. We zien de meest ranzige toestanden: wc's die al eeuwen geen bleekwater meer hebben gezien, kattendrollen her en der verspreid in de woonkamer, spinnenwebben, dode vliegen, bergen wasgoed en kranten op op de grond,... kortom te vies voor woorden.

Nu weet ik wel dat het een beetje fout is om naar zo'n programma's te kijken. De meeste mensen die tussen de rotzooi wonen hebben vaak onderliggende psychische problemen. Eigenlijk is het niet mooi dat we ons vergapen aan de ellende van een ander. Dus ik voel me altijd wel wat schuldig als ik me toch laat verleiden om te kijken. Ik hoop dan maar dat die mensen door mee te werken aan dergelijke programma's een nieuwe start kunnen maken.  Diep in mijn hart besef ik natuurlijk maar al te goed dat dit waarschijnlijk ijdele hoop is. Maar dit even ter zijde.

Ik vond dat programma 'Hoe schoon is ...' eigenlijk best wel vermakelijk. Enkele jaren geleden kwam er ook een Vlaamse versie op tv met poetsadepten Sien en Maria in de hoofdrol.
Ik moet zeggen dat ik de Nederlandse versie toch veel leuker vind eigenlijk. Ik heb vooral genoten van het sappige taaltje van die twee dames (ik ben wel blij dat het ondertiteld was). Voor een Vlaming zoals ik - die van nature toch meestal wat gereserveerder is dan een Nederlander (en dit bedoel ik positief hoor, lieve noorderburen) - komt dat recht -door -zeeë taalgebruik van die lady's (Inge en Sonja) best wel hilarisch over. Het heeft in ieder geval mijn strijkwerk een heel pak leuker gemaakt, want ik heb verschillende keren luidop gelachen!

Nu moeten jullie niet denken dat ik alleen naar zulke programma's kijk hoor. Ik kijk ook best wel vaak naar het meer serieuzere tv-aanbod. Alleen tijdens het strijken laat ik me helemaal gaan en kijk ik graag binnen in vreemde huiskamers die worden bewoond door zonderlinge mensen.

zondag 15 juni 2014

Mijn kleine ergernissen: deel 2

Gisteren schreef ik een bericht over de dingen die mij zoal ergeren. Bij nader inzien was mijn lijstje eigenlijk verre van compleet.
Wat ben ik toch een zeur, maar ze hebben me altijd wijsgemaakt dat je je frustraties niet moet opkroppen maar uiten... Ik gooi dus snel nog wat extra ergernissen in de groep. Kwestie van er niet mee te blijven zitten en dus niet te eindigen als een compleet gefrustreerd vrouwmensch .
Alvast bedankt om te luisteren naar mijn relaas, lieve lezertjes.

Waar erger ik mij mateloos aan?

  • Televerkopers die je bijna dagelijks lastigvallen als je (nog) in het bezit bent van een vaste lijn en je allerlei goederen en diensten willen aansmeren die je niet nodig hebt. Als ik een onderbroek nodig heb zal ik die zelf wel gaan kopen en hoeven ze me die niet vrijblijvend (???! ) op te sturen om uit te proberen. Jaha, geloof het of niet, zelfs hiervoor bellen ze je op!
  • 14- of 15-jarigen die stoer lopen te doen met een sigaret in hun mond, en zeker als het dan nog klasgenoten van mijn oudste zoon zijn. Ik moet dan altijd vreselijk op mijn lip bijten om geen franke opmerking te maken en zo mijn zoon ten schande te brengen.
  • Hondenbezitters die hun hond niet opvoeden en als hij dan storend gedrag vertoont zeggen met een mierzoet stemmetje: "Nee, Boemerke, da mag ni lieveke." Tja, als je het op zo'n toontje zegt gaat je hond het zéker begrijpen hoor.
  • Die steeds terugkomende telefoontjes in erbarmelijk Engels (dat mij doet denken aan Apu van de Kwik E Markt in The Simpsons) van die oplichters van de zogezegde 'Windows services'. Geef het op losers aub, jullie gestalk leidt tot niets, zoek een ander slachtoffer of liever nog: loop eindelijk eens tegen de lamp, stelletje boeven!
  • Mijn kids die steeds (ongemerkt) proberen mee te kijken als ik mijn pincode intik en daarna triomfantelijk roepen: 'Haha, mama, ik weet jouw pin code!' Mispoes kinders!
  • Aan mensen die de drollen van hun hond niet opruimen en al zeker als die drollen dan nog voor mijn huis worden geplaceerd.
  • Mensen van bepaalde politieke partijen die de schuld van alles wat er misloopt in de maatschappij geven aan minderheidsgroepen en de zwakkeren in onze samenleving. 
  • Aan kappers die je vreselijk dure producten willen aansmeren -die je volgens hen écht nodig hebt- terwijl je kapsel al een rib uit je lijf kost.
  • Aan mezelf: omdat ik al zo lang véél gezonder wil gaan eten en er maar niet in slaag. Waarom heb ik op dat gebied toch het karakter van Winnie the Pooh als hij een pot honing ziet?
  • En nog eens aan mezelf omdat ik me nog steeds opjaag in dergelijke futiliteiten in plaats van gewoon 'zen' te blijven en me hier niets van aan te trekken.

Poeh! Dat lucht op zeg! 
Nog een fijne zondag toegewenst (zonder ergernissen).

zaterdag 14 juni 2014

Mijn dagelijkse ergernissen

Op sommige dagen kan ik best veel hebben en ben ik de rust zelve, op andere dagen daarentegen -en vaak vallen die dagen toevallig in mijn (monsterlijke) PMS week- kan ik me behoorlijk ergeren aan alles en nog wat.
Neen, ik ga het hier niet hebben over onrecht in de wereld of over dierenmishandelaars ofzo -waar ik me overigens ook behoorlijk in kan opjagen- maar over de kleine ergernissen in het dagelijks leven die mij bij momenten serieus op de zenuwen kunnen werken.

Mijn lijstje met kleine ergernissen:

  • De kinders die de TV veel te luid zetten naar mijn zin. De ergernis wordt nog veel groter als ze dan ook nog eens kijken naar die irritante tienerprogramma's op Disney Channel (arghhhh, die vréselijke gedubde stemmetjes).
  • Als ik zeven keer moet roepen 'komen eten', en er komt nog steeds niemand opdagen. Heb ik weer voor nop mij staan uitsloven in de keuken?
  • Jassen, schoenen, boekentassen die overal worden gedropt, in plaats van ze direct op hun plaats te zetten. Ben ik nu werkelijk de énige hier in huis die niet tegen al die rommel kan?
  • Proefwerken die pas 's morgens worden getoond om te ondertekenen, als ik geen tijd heb. Raar, maar hele goede toetsen krijg ik meestal wel altijd direct na school te zien. 
  • Manlief die af en toe kookt (da's wel heel fijn natuurlijk), maar alle potten en pannen nodig heeft die we bezitten en de keuken achterlaat als een slagveld. Ik hoop dat hij niet meeleest ;-)
  • Mensen die je minachtend of vol medelijden aankijken als je kleuter een scène maakt in de winkel en je hem straft, waardoor hij uiteraard nog meer lawaai maakt. Soms denk ik wel eens dat die mensen zelf nooit klein zijn geweest, of misschien waren zijzelf altijd super voorbeeldige kinderen. Zal ongetwijfeld wel het laatste zijn!
  • Huisgenoten die hun vuile was steevast naast de wasmand gooien en niet erin (dit snap ik echt niet en ik zal het ook nooit snappen). Je zou bijna gaan denken dat ze het expres doen om mij te ergeren.
  • Een klassieker: de WC-bril die omhoog blijft staan.
  • Tandenborstels, tandpasta, gel, kammen,... die blijven rondslingeren in de badkamer en niet terug netjes in de kast worden gelegd. Uiteraard worden de dopjes ook niet terug op de tandpasta gedraaid (of wat dacht je dan?).
  • Het zand uit de zandbak dat ik werkelijk overal terug vind in huis.
  • Vrouwen die vragen sinds ik thuis ben: "En nu verveel je je wel zeker?" Mijn standaard antwoord hierop is: "Néén, ik kom tijd tekort!"
  • Kinderen die in een drol trappen, en dan hun schoen binnen op de mat afvegen (Bah!).
  • Dochterlief die mijn lievelingszonnebril 'leent' en hem dan kwijtraakt. Ik houd mijn hart al vast voor mijn teergeliefde schoenen, nu ze bijna mijn maat heeft: ik zie in een visioen al volledig afgetrapte schoenen met vieze moddervlekken die er nooit meer af gaan.
  • Brooddozen, koekendoosjes, drinkbussen,... die spoorloos verdwijnen op school, ondanks de naam die er in koeienletters opstaat.
  • Mijn kip Josefien die broeds (en vreselijk agressief) is en continu op een ei zit, zonder dat er een haan aan te pas is gekomen. Of bestaat de onbevlekte ontvangenis ook bij kippen misschien?
  • Onze kleinste die zijn chocomond afveegt aan de kussens in de zetel. Die bruine vlekken op de witte kussens lijken wel heel erg op iets anders... (Jakkes!).
  • De vreselijke knopen in de lange haren van mijn dochter en het feit dat zij er geen millimeterje van wil laten knippen. En wie krijgt er de schuld als het kammen pijn doet? Bibi natuurlijk.
  • Mensen die op bezoek komen en mijn hond niet kunnen uitstaan. Soms doen ze dan ook nog eens geen enkele moeite om dat te verbergen. Toevallig is ons Fleurtje een heel sympathiek, mooi, lief en goddelijk viervoetertje: het is dus compleet ondenkbaar dat je haar niet leuk vindt. 
  • Ouders die opscheppen over de rapporten van hun kinderen, en neen, ik ben echt niet jaloers want die van mij halen heus niet zo'n slechte punten.
  • Mensen die opmerken 'bij mij zou het niet waar zijn', als je kleuter een lastige bui heeft omdat hij oververmoeid is. Ze zouden zichzelf soms eens bezig moeten zien...
  • Mensen die altijd zeuren over de futiliteiten waar ze zich toch zo aan ergeren ;-)
  • Pffff... ik ga hier stoppen met mijn lijstje hoor, want het wordt zo lang dat het me begint te ergeren...

Wat zijn jullie kleine ergernissen?




woensdag 11 juni 2014

Het lege nest

In mijn vorige bericht had ik het over de mereleitjes in mijn tuin. In een fotoreeks zagen jullie de evolutie van totaal hulpeloze kale wezentjes tot mooie gevederde kleine vogeltjes, en dit in amper twee weken tijd.
Ik vond het wonderbaarlijk om dit van zo kortbij te mogen meemaken. Vanuit mijn raam kon ik ongestoord de ijverige mama- en papa merel zien af en aan vliegen naar het nest om hun kroost te voeden. Ik wist trouwens niet dat mannelijke merels ook mee zorg dragen voor hun kleintjes. Dit is toch vrij uniek in de dierenwereld lijkt me, al komt het nog wel voor bij andere diersoorten geloof ik.
Van de vier kleine mereltjes hebben uiteindelijk drie het gehaald, eentje was plots verdwenen. Ik heb me laten vertellen dat vogels hun zwakke of dode kuikens uit het nest gooien. Tja,... zo gaat dat in de dierenwereld.

Ik wist wel dat de mereltjes heel snel het nest zouden verlaten toen ze er als volwaardige mini-merels begonnen uit te zien en amper nog plaats hadden.
Wanneer ik eergisteren zoals elke dag even ging piepen in het nestje schrok ik toch dat het opeens leeg was. Het deed me wel iets, moet ik toegeven...


Ik had gehoopt dat ik de merelfamilie nog wel zou zien rondfladderen in mijn tuin, en zo het jonge grut kon observeren in hun eerste vliegpogingen, maar nergens zijn ze nog te bekennen.
Jammer, maar het zijn en blijven merels natuurlijk, en geen tamme parkieten.

Dat lege nest..., onvermijdelijk doet me dat ook denken aan mijn eigen toekomst. Ooit zullen mijn kinderen ook het nest verlaten. Mijn oudste is intussen al 15 en dus geen echt kind meer. Over enkele jaren zou hij in theorie het huis al kunnen verlaten. Ik hoop natuurlijk dat dit nog een jaartje of 10 duurt (langer mag ook hoor).
Wat moet dat raar doen voor een moeder, als de kinderen uitvliegen. Ik duw die gedachte maar snel weg, ik wil daar even nog niet over nadenken... Maar ja, da's nu eenmaal de normale gang van het leven, en dat is eigenlijk maar goed ook.
Uiteindelijk bezitten we onze kinderen niet, en moet het toch ons doel als ouders zijn om hen zo goed als we kunnen te begeleiden naar een zelfstandig leven waarin ze hun eigen weg kunnen volgen. Gelukkig blijft in de mensenwereld de band tussen ouders en kinderen (meestal) gedurende heel het leven behouden. Dat is iets dat eerder uitzonderlijk is in de dierenwereld, alhoewel olifanten ook in hecht familieverband leven, meen ik me te herinneren.

Eer mijn nest helemaal leeg zal zijn, dat zal gelukkig nog wel even duren. Mijn jongste zoontje is immers nog maar drie. Da's dan weer een voordeel van een nakomertje.


zaterdag 7 juni 2014

Hoe gaat het met de mereltjes?

En wij moeders maar denken dat onze kinderen zo snel groeien, kijk dan maar eens wat er met mereleitjes gebeurt op enkele weekjes...



Jammer genoeg heeft eentje van de vier het wel niet gehaald :(




 



Fijn weekend,
Milla

woensdag 4 juni 2014

Violetta: de kip die denkt dat ze een mens is

In eerdere berichten schreef ik al over de perikelen in het kippenhok. Als je dit nog eens wilt lezen klik dan hier.
Kort samengevat: we hebben 5 kippen, Jasmijn (de dominante opper bitch), Annabelle (vriendin en medestander van Jasmijn), Josefien (meeloper van de bitches), Pluizemie (aanvankelijk semi-vriendin van Violetta, maar nu ook medestander van de bitches) en Violetta (de zielepoot die wordt buitengesloten).

Violetta

Hoe gaat het nu met ons Violetje intussen? Wel,... eigenlijk goed! Zoals ik eerder al schreef wordt Violetta niet opgenomen in de groep, mag ze het hok niet in, mag ze pas als laatste eten, kortom... geen benijdenswaardige positie zou je denken. Dat dachten wij dus ook aanvankelijk.
Wij hadden zelfs zo'n medelijden met haar dat we een eigen hok voor haar ineen timmerden ('t is te zeggen, manlief deed dat). We maakten het lekker knus met stro erin en een nep eitje erbij... Zoals je wel zou kunnen verwachten bekeek madame haar mini villa de eerste dagen helemaal niet. Ze zat liever ineengedoken in haar hoekje tussen de stuiken. Angst voor de bitches, of angst voor verandering misschien? We besloten het maar even zo te laten en af te wachten...


Na enkele dagen zag ik tot mijn verbazing dat Violetje toch had plaatsgenomen in haar huisje en dat er zelfs een eitje naast het nep ei lag. Eureka! Ik ken nu niet veel van kippen, om niet te zeggen niets, maar volgens mijn boerenverstand lijkt het me toch logisch dat een kip pas gaat leggen als ze zich enigsinds goed voelt.
Zou Violetje zich dan helemaal niets aantrekken van die andere trutten van kippen die haar zou wreed uitsluiten? Het begon me meer en meer op te vallen dat ze eigenlijk een eenzaat is, ons Violetje. Ze kiest er blijkbaar zelf voor om zich niet aan te sluiten bij de groep.
Als ik 's morgens de kippenren nader staat het andere viertal mij al opdringerig op te wachten om zich op het eten te storten dat ik breng. Geen blik gunnen ze mij waardig, neen het eten dat ik breng, dat is wat hen interesseert. Violetta daarentegen komt onmiddellijk naar me toe en komt zoals ons Fleurtje (ons cavaliertje) om aandacht schooien. Ze is pas tevreden als ik haar geaaid heb. Als ons mevrouwtje haar aandacht heeft gehad gooi ik snel wat eten aan de andere kant van het kippenhok, uit het zicht van de vier andere veelvraten (die hebben toch niets in de gaten omdat ze het te druk hebben met schrokken), en dan kan ze ook eten op haar gemakje. Hierin lijkt ze dan weer helemaal niet op Fleurtje, want die kan haar brokjes in een recordtempo naar binnen werken. Gelukkig dat een hond zelf niet kan beslissen hoeveel hij eet, anders was Fleur zeker en vast al corpulent.

Ik vind Violetta echt een heel bijzondere kip, klinkt misschien belachelijk, maar zoals je bijzondere mensen hebt, heb je ook bijzondere dieren. Violetta is een beestje dat affectie geeft en ook wilt krijgen. Ze heeft meer interesse in mensen dan in haar soortgenoten. De andere kipjes vind ik ook erg leuk hoor, maar zij zijn veel meer met mekaar bezig en vooral met hun maaltijd. Ik vind het nog steeds ongelofelijk waar die kleine beestjes die grote hoeveelheden voedsel kunnen blijven steken. Ik wou dat ik ook zo ongestraft en zonder schuldgevoel kon schransen... lijkt me heerlijk. Ons Viloletje is anders, zij zoekt echt contact, net zoals ons Fleurtje. Ik vind het geweldig om zo'n bijzondere diertjes in mijn leven te hebben.