Natuurlijk is mijn huis altijd om door een ringetje te halen: opgeruimd, gestofzuigd, gedweild, alle ramen blinken van properheid in de zon,... Jullie geloven mij toch hé? Neen, tuurlijk is dit niet zo! In de ideale wereld misschien, maar met drie kids, een hond en een man is dit uiteraard een utopie.
Meestal probeer ik het huis wel in een acceptabele staat te houden, maar er zijn zo van die dagen dat ook dat niet lukt (ziek kind, drukke agenda, veel tuinwerk,...). Je gaat natuurlijk net zien dat er op zo'n moment onverwachts bezoek voor de deur staat. Altijd welkom uiteraard, niemand hoeft hier zijn komst eerst telefonisch aan te kondigen hoor... alleen kan ik me dan zo schamen voor de rommel.
Laatst was het weer zo ver: overal speelgoed op de grond en op alle beschikbare tafels in de woonkamer, rondslingerende schoenen en jassen, boodschappen die nog een plaatsje in de kast moesten krijgen, een overvolle wasmand, en ga zo maar door...
En dan ineens: dingdong! Help! Misschien waren het wel de Jehova's ofzo, die kon ik snel zo afpoeieren. Maar het was familie, heel leuk, ik ben altijd blij met (onverwachts) bezoek van familie, maar op zo'n moment kan ik echt door de grond zinken van schaamte omdat mijn huis er als een puinhoop uitziet.
En ik ben dan nog wel huisvrouw nota bene! Ik kan de uitvlucht 'drukdrukdruk' op 't werk jammer genoeg niet gebruiken. In principe had ik wel tijd gehad om op te ruimen, ware het niet dat mijn kleinste net ziek was en ik liever met hem op schoot in de zetel zat om naar Dora te kijken dan om aan mijn dagelijkse plicht te beginnen.
Hoe redden jullie je uit zo'n situatie?
Niet opendoen als de bel gaat en je achter de zetel verstoppen tot ze weg zijn, zeggen dat je huis net is overhoop gehaald door inbrekers, alle schuld op de kinderen of op je man steken (of eventueel op je huisdieren) of gewoon je er niets van aantrekken?
Ik ben benieuwd. Ik besef in ieder geval dat ik me er niet druk over zou moeten maken in feite, maar ik doe het toch. Waarom willen wij vrouwen (de meeste toch) altijd de schijn ophouden dat we alles prima onder controle hebben: de kids, het huishouden, de job, ... en dat terwijl we dan ook altijd nog prachtig gekleed en mooi gemaquilleerd zijn.
Zou het niet simpeler zijn om gewoon eerlijk te zijn tegen mekaar en toe te geven dat het huishouden ons soms boven het hoofd groeit, dat onze kids soms kleine (zeurende) monstertjes zijn en dat we ook al eens knallende ruzie hebben met onze partner...
Ik denk dat we er allemaal veel gelukkig van zouden worden. Nu alleen nog durven! Want da's niet zo makkelijk, er is ons vroeger toch altijd geleerd: "Je moet je vuile was nooit buitenhangen." Eerlijkheid maakt je ook kwetsbaar voor kritiek. Maar eigenlijk is het leven toch te kort om een masker te dragen en de schijn op te houden. Eigenlijk siert het juist iemand als die durft toe te geven dat hij niet perfect is. Stiekem hebben we toch allemaal een heel klein beetje de pest aan zogenaamd 'perfecte' mensen, want dan gaan we twijfelen aan onszelf.
Dus vanaf nu geen schaamte meer voor mijn (bij momenten) rommelige huis, voor mijn soms zeurende of jengelende kinderen, voor mijn af en toe dwarse puberzoon,... maar trots voor de gezellige wanorde in mijn woonkamer, voor mijn karaktervolle en assertieve kids... en trots op mezelf voor de juiste keuze van prioriteiten!