maandag 24 november 2014

De meest irritante puber momentjes

Regelmatig lees ik mama-blogjes waarin de hoge schattigheidsgraad van hun kroost wordt bejubeld. Toegeven: baby's, peuters en kleuters kunnen onwezenlijk schattig zijn. Dat mag ook wel hé, om al die slapeloze nachten, lastige zindelijkheidstrainingen -met de onvermijdelijke plasjes op de dure mat-, gênante driftbuien in de supermarkt en dergelijke, te compenseren.

De baby- en peutertijd is ten huize Miss Milla voorgoed voorbij, maar zo'n -bij momenten- mega schattige kleuter dartelt (of beter gezegd raast) hier nog rond. Ik zou nu een opsomming kunnen geven van de meest schattige momenten van dit kleine monstertje, maar dat doe ik niet. Van schattige kleuters is er immers al genoeg te lezen op het internet.
Neen, dan vind ik het interessanter om een lijstje te publiceren van de leuke (lees: meest irritante) momentjes die zo'n -ooit mega schattige- baby/peuter/kleuter je bezorgd eens hij uit de pampers is en doorgeschoten tot PUBER.

Een puber-jongen en een pré-puber-meisje heb ik hier ook in huis en, geloof me, op die leeftijd zijn de schattige momentjes niet meer zo talrijk.
Om alle jonge moeders voor te lichten: dit gebeurt er wanneer die kleintjes opgroeien tot reuzen met een lengte die hoger is dan die van jezelf, zelfs al draag je je hoogste hakken:

  • Nadat dochterlief (de bijna-puber) drie uur gesport heeft duwt ze doodleuk haar bezwete poezelige voetjes onder mijn neus als ze 's avonds naast me neerploft in de zetel.
  • Nu ja, zij sport dan toch nog ten minste. De enige sport die puber-zoon beoefend is gamen, gamen en nog eens gamen. Tv kijken doet hij ook niet meer, dat is volgens hem voor OUDE MENSEN. Jonge mensen kijken alleen nog online series. Tja..., die gezellige tv-avondjes met heel het gezin zijn er dus ook niet meer bij.
  • "Dat kan jij niet meer dragen hoor mama, dat is voor JONGE mensen!", zegt dochterlief als we gaan shoppen. 
  • Wanneer ik onverwachts bezoek heb en even wat lekkers op tafel wil zetten, zijn steevast alle chips, nootjes,... spoorloos verdwenen. De lege verpakkingen vind ik dan even later terug in het vuilbakje op de kamer van zoonlief. In het beste geval tenminste, vaak vind ik ook restafval onder het bed (samen met vuile sokken trouwens).
  • Die pubers kennen dikwijls veel van computers. Da's een groot voordeel natuurlijk, alleen willen ze hun kennis vaak niet delen met hun ouders. Als ik weer eens een probleempje heb en zoonlief smeek om hulp, word ik -in het beste geval- lacherig geholpen onder de mededeling: "Da's toch niet te geloven dat gij dat zelf niet kent mama!". Dank u voor de hulp jongen...
  • Dan denk je, als ze groter zijn zullen ze wel minder rommel maken zeker. Vergeet het! Je moet eens op de kamer van dochterlief komen kijken: een kat vindt er haar jongen niet in terug... Zoonlief maakt veel minder rommel, dat moet ik wel toegeven. Maarja, één voordeel van gamen is natuurlijk dat het geen rommel oplevert.
Een impressie van de tafel waarop dochterlief haar huiswerk heeft gemaakt

  • Ook leuk als je je zoon onder zijn voeten geeft maar niet doorhebt dat hij aan het skypen is met al zijn vrienden, die dus meeluisteren, en je natuurlijk keihard uitlachen. Haha, grappig hoor...
  • De 'humeurtjes' zijn ook tof, vooral bij dochterlief. De ene moment poeslief, de andere moment knorrig en lichtgeraakt. Zou dit door de rommelde hormonen komen?
  • Vergeet het probleem van kleine kinderen die veel te vroeg opstaan. Dat probleem lost zichzelf na verloop van tijd wel op: pubers zijn s' morgens met geen stokken uít bed, en 's avonds met geen stokken ín bed te krijgen.
  • Als je als mama een beetje gek staat te doen om je jongste spruit te entertainen, zijn de oudste twee direct bezorgd dat de buren dit zouden zien of horen: "Zooo schaamtelijk, hoe jij doet mama!" En vroeger vonden ze het nog zo leuk als ik liedjes zong met mijn valse stem.
  • Ach ja, voor de rest mag ik niet klagen hoor. Het zijn eigenlijk schatten waar ik gruwelijk veel van houd. En godzijdank lezen ze mijn duffe blog niet, anders kon ik dit lijstje niet schrijven...

zondag 23 november 2014

Klagen, mag dat?

Mag ik even een klaagmomentje aub? Frustratie ventileren kan namelijk zo opluchten, weet je wel...
Oké, toegeven, ik heb momenteel geen noemenswaardige problemen in mijn leven. Ik ben zelfs erg tevreden. Hoe kan het ook anders? Ik heb drie gezonde (meestal brave) kinderen, een hard werkende lieve echtgenoot, een hondje (of liever gezegd een godsgeschenk), schattige kippetjes, een aantal geweldige vriendinnen, voldoende tijd, een comfortabel huis, een mooie tuin, ...
Ik heb héél veel dus eigenlijk. Dat besef ik, zeker in vergelijking met vele andere mensen hier in België, maar vooral elders in de wereld. Ik kan me soms een beetje ergeren aan mensen waarvoor het nooit genoeg is. Mensen die klagen omdat ze zich geen nieuwe auto kunnen permitteren (heb ik ook nog nooit gehad), mensen die klagen omdat het gras bij de buren groener is (en dit bedoel ik figuurlijk, al is de jaloezie hierover bij sommigen ook letterlijk), mensen die klagen omdat hun kind niet de primus van de klas is, mensen die klagen dat ze nooit tijd hebben, maar wel héél veel werken om een mooier huis dan de buren te kunnen hebben (tja, je kan niet alles hebben, tenzij je rijk geboren bent natuurlijk)...
Hoe kan je in godsnaam niet beseffen in wat voor luxe de meesten van ons hier leven in vergelijking met het merendeel van de wereldbevolking...

Klagen voelt voor mij dus vaak een beetje fout, ik voel me er schuldig over. Anderzijds kan je op die manier ook alles kapot relativeren natuurlijk. Ergens in de wereld is er altijd wel iemand met ergere problemen dan jijzelf. Maar eigenlijk mag iederéén zich af en toe toch wel een beetje zielig voelen, vind je niet, zelfs al is er objectief gezien helemaal niets te klagen.

Waarover wil ik nu klagen? Wel, de mensen die mij kennen weten dat ik een dierenvriend ben. Ik besteed dus veel tijd en moeite aan de verzorging van ons Fleurtje (klik) en de kipjes (klik) . Ik ben vrij zuinig, maar ik  kijk niet op een cent wat betreft hun voeding en gezondheid.
Ik poets elke week het kippenhok grondig uit, ik ontsmet eet- en drinkbakken met dettol, regelmatig krijgen de kipjes een vitaminekuur, elke avond sluit ik ze trouw op zodat ze niet ten prooi vallen aan aan één of andere roofdier, ...
Wat doe ik toch verkeerd? Na ons Fientje is kleine Piep (klik) nu ook naar de kippenhemel vertrokken.
 's Morgens was er nog niets aan de hand: Piep kwam vrolijk graantjes pikken en scharrelen. s' Middags bracht ik nog wat broodrestjes naar de kipjes en zag ik Piep dood liggen. Ze was al helemaal stijf geworden. Er was niets aan haar te zien van verwondingen ofzo. Het is me echt een raadsel wat er is gebeurd. Geen kippengriep hoor, want de andere vier zijn springlevend. Voor de zekerheid gaan we nu wel een net over het hok spannen.
De kinderen waren ook erg geschrokken. Iedereen had hier een boontje voor Piep. Mijn jongste zoontje wou Piep nog eens zien. Ik twijfelde even, maar ik heb haar toch getoond aan hem. Volgens hem vertrekken dode kipjes 's nachts naar de kippenhemel. "Daar kan ze Fientje dan knuffelen," zei hij nog. Ik laat hem maar in zijn wijsheid... Ik wou dat hij gelijk had, maar ik weet niet eens of er wel een mensenhemel bestaat. Ik ben een agnost op dat gebied.

Ik voel me nu een beetje zielig omdat ik Piep mis, en omdat ik echt niet weet waarom al mijn kipjes hier ziek worden of dood gaan. Bij sommige mensen worden kippen héél oud zonder dat ze er ook maar enige moeite voor doen De meeste mensen dénken er trouwens niet aan om met een zieke kip naar de dierenarts te gaan en wringen het beest wel zelf zijn nek om.

Als het aan mij lag zou ik ook nog heel graag dwerggeitjes willen en een nog een hondje erbij, maar ik durf niet. Stel dat ze ook doodgaan...

Eén ding is zeker: dieren brengen veel vreugde, maar ook verdriet in je leven.







maandag 10 november 2014

OMG... karren vol speelgoed!

Laatst was ik in een grote speelgoedwinkel. Ik moest er strijkparels kopen, want na het loomen (klik) en het armbreien (klik) is dat hier thuis weer de nieuwste bezigheid. Dochterlief had een goed rapport, dus ze had wel een beloning verdiend vond ik.

Toen we aan de kassa kwamen zagen we voor ons een koppel met twee kindjes. Het was een tweeling en ik denk dat ze een jaar of drie waren. Ze waren jarig, want ze droegen elk een kroontje dat ze in de winkel hadden gekregen. Tot hier toe niet echt iets bijzonders zou je zeggen, maar toch stond ik perplex! Mama en papa duwden elk een winkelkar die bom-, maar dan ook bomvol speelgoed lag. De karren waren zo vol geladen dat er op een gegeven moment zelfs een doos met speelgoed uitviel.
Ik kon jammer genoeg niet horen hoeveel ze moesten betalen, maar het moet zeker een rekening van honderden euro's zijn geweest. Mijn dochter zag het tafereel ook en ik merkte de verbazing in haar ogen.

Toen we in de auto zaten zei ze: "Wow, dat waren wel verwende kindjes, hé mama". Ik was eerlijk gezegd blij dat ze niet jaloers reageerde, want zo'n hoeveelheden speelgoed hebben mijn kinderen nooit gekregen. Persoonlijk vind ik dat overdreven. Kinderen moeten toch ook leren dat ze niet alles kunnen hebben wat hun hartje begeerd. Bij ons is er een regel dat elk kind bij een verjaardag een budget van 50 euro krijgt voor een cadeautje naar wens. Ze mogen dat geld ook sparen om later bijvoorbeeld iets groters te kopen. Voor onze kleinste kopen we uiteraard wel altijd een speeltje, want die heeft nog niet echt een boodschap aan geld natuurlijk.

Nu dacht ik dat het tafereel waar we getuige van waren eerder uitzonderlijk was, en dat de meeste mensen hun kinderen niet overladen met massa's speelgoed. Wat een verschrikkelijke belasting voor het milieu is dat trouwens, want al dat speelgoed moet geproduceerd, verpakt en vervoerd worden, om op een gegeven moment onvermijdelijk toch op de afvalberg terecht te komen...
Een paar dagen later echter waren we weer in die speelgoedwinkel. Kleine broer moest naar een verjaardagsfeestje en dus moesten we een klein cadeautje voor de jarige kopen. En wat zagen we daar aan de kassa? Jahaa, je raadt het al, weer twee mama's die elk een bomvolle kar afrekenden. De ene moest 280 euro betalen en de andere 350 euro. OMG, mijn mond viel bijna open van verbazing. Kochten deze mensen al pakjes voor sinterklaas misschien, voor de hele familie ofzo? Dan nog vond ik het er ver over gaan eerlijk gezegd.

Ik weet wel dat ik niet mag oordelen over andere mensen. Misschien hechten zij wel veel belang aan veel speelgoed en vinden ze dat goed voor de ontwikkeling van hun kind. Of misschien werken ze in een kinderdagverblijf en kopen het ze speelgoed om daar te gebruiken... Ik hoop het laatste eerlijk gezegd. Dat zou ik nog goed kunnen begrijpen natuurlijk.

Gisteren zag ik op Canvas een reportage over Syrische vluchtelingen met een handicap. Er was een klein meisje met Spina Bifida, een open ruggetje zoals ze in de volksmond zeggen. Het kind was vijf jaar en eigenlijk was dat al een wonder. Waarschijnlijk zou ze de winter niet overleven want er was een gebrek aan de zelfs meest elementaire medische verzorging in hun tentje. Ze had vreselijke doorligwonden op haar ruggetje en ook het buisje in haar hoofd kon niet op een steriele manier verzorgd worden. Toch lachte ze altijd. Dat beeld laat me niet los...

Wat zijn wij toch verwend eigenlijk, met onze karren vol speelgoed.

zaterdag 8 november 2014