zaterdag 31 januari 2015

Help! Het PMS monster heeft weer bezit van me genomen!

Het hormoon monster is weer van de partij. Grrrr... jullie kennen het vast wel, 't is te zeggen, de dames onder ons dan toch tenminste. Alhoewel mijn man durft te beweren dat hij er meer last van heeft dan ik, omdat ik dan zo ambetant ben.
Hij durft! Ik moet wel die stemmingwisselingen ondergaan, ík moet toegeven aan die vreetbuien, ík moet afrekenen met vermoeidheid en me depri voelen.

Vroeger, lang geleden voor ik kindertjes had, wist ik amper af van het bestaan van pms. Ik had er helemaal geen last van, maar met het klimmen van de jaren lijkt het alsmaar erger te worden...
Gelukkig weet ik inmiddels dat het na enkele dagen ook weer voorbij is, en dat ik -godzijdank- niet permanent als heks door het leven ga. Dat hoop ik toch tenminste... ik heb nog vriendinnen die met me willen omgaan, dus 't zal wel meevallen zeker.

Ik houd mijn  hart trouwens al vast voor als het met mijn dochter zover is. Ocharme voor de mannen hier in huis dan...

Maar niet alleen mensen hebben last van de hormoontjes, ook ons hondenkind Fleur ontsnapt er niet aan. Onlangs was er iets vreemds met haar aan de hand. Ze lag constant in haar mandje (normaal gezien haalt ze daar haar natte neusje voor op) in plaats van in de zetel. Ze was moe, oh zo moe. Ze is altijd wel aan de luie kant hoor, maar nu was het echt extreem: ze kwam zelfs 's morgens niet meer uit haar mandje om ons te groeten.
Gelukkig bood google raad: na wat surfen op het net was ik er snel achter dat ze schijnzwanger was. Ze had zelfs melkproductie. Oh hemeltje lief, gelukkig hebben wij mensen daar meestal geen last van, stel je voor...


'Schijndracht' is eigenlijk een foutieve benaming, want het gaat hier om het feit dat het lichaam van de hond op een gegeven moment denkt dat het kleintjes heeft. Dit doet zich meestal een tweetal maanden na de loopsheid voor, op het moment dat er werkelijk een nestje zou kunnen zijn. Honden, die afstammen van de wolven, leefden vroeger in roedels en dan was het gebruikelijk dat de andere teven (sorry voor het woord) de pups van een ander moedertje hielpen opvoeden én zogen. Het was een manier om de overlevingskansen van de pups te verhogen...
Onze honden, die tegenwoordig meestal in een 'mensenroedel' leven, hebben niets meer aan het fenomeen schijnzwangerschap. Het is dus enkel maar vervelend, zowel voor de hond als voor de baasjes. Sommige honden gaan zelf heel ver als ze in die schijndrachtige toestand verkeren: ze worden agressief omdat ze hun denkbeeldige pups (dit kan een sok of een knuffel zijn) moeten verdedigen, ze willen niet meer eten, of weigeren naar buiten te gaan. Gelukkig liep het bij Fleur zo'n vaart niet, maar ik zag wel dat ze niet goed begreep wat al die hormonen met haar deden.

Na een telefoontje met de dierenarts, die me sterilisatie of hormonen voorstelde, besloot ik om het op een meer natuurlijke manier aan te pakken: afleiden. Ik nam haar zoveel mogelijk mee en aaide haar zo weinig mogelijk (dit stimuleert de melkproductie). Na een tweetal weekjes als nep-mama is ons dametje nu weer zichzelf. Oef!

Mijn man zegt altijd: "Gelukkig heeft Fleur geen man! Die zou nogal afzien, net zoals ik." Tja, maar 't is wel de schuld van de hormonen hé!



woensdag 28 januari 2015

Ik wil lente, en ik wil het nú!

Ik ben die winter en dat grijze, gure, natte weer nu écht helemaal beu. 
Ik heb genoeg van die dagen zonder één straaltje zon. Ik heb genoeg van dikke jassen. Ik heb genoeg van al die slechtgehumeurde mensen (inclusief mezelf).
Ik snak naar de zon, naar de natuur die weer ontwaakt, naar geurige bloesems, naar kippen die weer eieren leggen... Ik wil wroeten in mijn tuin.
Oooh, het kan voor mij niet snel genoeg weer lente zijn. Ik trek me op aan de gedachte dat er in maart al hele mooie dagen kunnen zijn. Dus... nog een maandje doorbijten. 
En ja, ik geef grif toe dat elk seizoen zijn charmes heeft, alleen mochten ze de winter wat mij betreft wat inkorten.

Lente

Zomer

Herfst

Winter


dinsdag 27 januari 2015

Zen blijven?

De ochtenden vind ik altijd het ergste. Zo'n gedoe om die kids op tijd op school te krijgen, elke dag opnieuw dezelfde miserie.

Pré-puber ráákt gewoon niet uit bed, tenzij na 10 keer roepen en 5 keer haar kamer binnenstormen en wijzen op de klok die genadeloos verder tikt.
Kleuter raakt wel uit bed, maar dan weer véél te vroeg: meestal zo tussen vijf en zes. Grrr... echt blij ben ik hier ook niet om, moet ik zeggen. Gelukkig hebben we op dit vroege uur nog de onpedagogische tv en iPad ter beschikking om als babysit te fungeren, zodat ikzelf met een overdosis koffie er voor kan zorgen dat ik uit de zombie modus raak.
Over puberzoon 's ochtends alleen maar lof. Ik roep hem 1 keer op en hij staat elke dag fris gewassen en aangekleed klaar op het afgesproken uur om naar school te vertrekken. Gelukkig! Drie van die ochtendhumeurtjes zou ik niet redden denk ik... Nu is hij ook wel niet het zonnetje in huis hoor, in de vroege uren. Hij zegt gewoon niets of net het hoogst noodzakelijke ('waar is mijn turnzak?'), meer komt er niet uit. Maar ja, je kan niet alles hebben hè.

Soms zijn de ochtenden nog lastiger. Bijvoorbeeld als dochterlief nog een deel van haar huiswerk moet afmaken omdat ze 's avonds te weinig tijd heeft gehad. Ze turnt namelijk 13 uur per week en dan doet ze ook nog aan paardrijden. Minderen met turnen ziet ze echt niet zitten én ik ook niet. Dan moet heel mijn meubilair er aan geloven vrees ik. Turnen doet ze toch, is het niet in de turnzaal dan desnoods op de rand van de zetels.

Nu moet ik zeggen dat het vanochtend erg rustig verliep. In plaats van lopen te stressen voelde ik me redelijk zen, en ook de kids werkten zonder zeuren mee. Fijn, dacht ik bij mezelf! Maar voordat ik kon vertrekken moest ik nog snel even naar het toilet. Kijk maar even mee wat ik daar aantrof:




Dáárom was onze kleuter dus zo stil. Werkelijk de hele voorraad wc-papier had eraan mogen geloven, en die rol in 't wasbakje had hij voor de volledigheid helemaal nat gesproeid.
Het positieve is wel dat hij helemaal alleen flink naar het toilet is geweest, dát dan weer wel...

Hoe verlopen de ochtenden bij jullie?



maandag 26 januari 2015

Dubbele broek

Eerst en vooral heel veel dank voor de reacties op mijn vorige blogberichtje: zooo lief! Het gaat inmiddels een stuk beter met mij, en ook mijn stem is min of meer terug. Ik denk wel dat ik eens een vitaminekuurtje ga nemen, want ik voel me behoorlijk moe de laatste tijd. Het gebrek aan zonlicht doet er ook geen goed aan. Pfff, altijd maar die grijze lucht, ik word er niet vrolijker van...

Maar genoeg geklaagd nu. Ik wou het even hebben over de 'dubbele broek'. Huh, kennen jullie dat niet, een dubbele broek? Wel, ik moet toegeven dat ik er vroeger ook nog nooit van had gehoord. Tot mijn zoontje van inmiddels vier, deze term hier heeft ingevoerd. Nu is een 'dubbele' broek voor ons een woord zoals een ander, een woord dat ook meermaals per dag valt.

In zijn kleuterlogica is zijn boxershort de eerste broek, en de broek die er overheen komt de tweede (en dus dubbele broek). Spreek dit maar eens tegen!
Wanneer meneertje thuiskomt van school moet de dubbele broek zo snel mogelijk uit, evenals de schoenen. Met een beetje geluk mogen de kousen wel aanblijven. Van de kou lijkt hij geenszins last te hebben, als de broek maar uit mag, da's het belangrijkste.

Nu heb ik er mijn hoofd al over gebroken waarom onze kleuter zich zo irriteert aan een broek. Ik begrijp dat hij niet zo graag jeansbroekjes draagt, die zijn meestal namelijk nogal hard van structuur. Maar ook als ze uit de droogtrommel komen en gewassen zijn met een overdosis wasverzachter wil hij er niet van weten.
Ik kocht bij wijze van test eens een broekje van hele zachte katoen, maar ook deze dubbele broek moest na schooltijd onmiddellijk uit.
Een joggingbroekje proberen dan maar misschien? Eureka, dat wou hij wel aanhouden. Misschien omdat er in zo'n broekje geen rits zit en omdat het een hele zachte binnenkant heeft? Ik weet het niet, eerlijk gezegd. Feit is wel dat hij na schooltijd dus enkel een joggingbroek wil aanhouden en geen gewone broek.

Elke dag een joggingbroek aan vind ik wel wat te ver gaan. We maakten nu met hem de afspraak dat hij op schooldagen woensdag en vrijdag een jogging mag dragen, omdat ze dan turnles hebben. De rest van de schooldagen moet hij een gewone broek aan (die hij dan wel onmiddellijk uitzwiert na school). In het weekend mag hij dragen wat hij wil.

Och, het zal wel een 'probleem' van voorbijgaande aard zijn zeker? Da's natuurlijk het voordeel van een nakomertje. Je hebt al zoveel met de oudsten meegemaakt, en je weet dat heel veel 'probleemgedrag' vanzelf verdwijnt.
Ik moet eerlijk gezegd wel toegeven dat veel dingen waar andere mama's zich druk om maken mij niet zo bezighouden. Mijn kiddo's hebben bijvoorbeeld nooit hun bordje verplicht moeten leegeten. Ik ga ervan uit dat gezonde kinderen echt wel zullen eten als ze honger hebben (als ze niet flink aten kregen dan wel natuurlijk geen koek of zo tussendoor).
Ook het 'probleem' van steeds 's nachts in het bed tussen mama en papa te kruipen relativeer ik graag. De twee oudsten deden het allebei en de jongste doet het nog steeds. Het is soms best irritant als er in het midden van de nacht ineens een kind je van je plaats duwt, maar heel vaak merk ik het zelfs niet en slaap ik lekker verder. Ik weet héél zeker dat onze kleuter dit niet tot zijn achttiende gaat doen, dus eigenlijk geniet ik er stiekem nog een beetje van... Manlief daarentegen denkt er ietwat anders over vrees ik...

Misschien vinden sommigen, als ze dit lezen, mij een lakse moeder, maar dat ben ik zeker niet. Soms ben ik zelfs wat overbezorgd, vind ik. Dochterlief (van bijna twaalf) mag van mij bijvoorbeeld nog niet alleen ergens naartoe fietsen, dus fungeer ik constant als taxichauffeur. Ik denk wel dat dit haar frustreert, maar ik vind haar gewoon nog niet verkeersrijp. Zoonlief van vijftien breng ik ook heel vaak naar school omdat ik niet wil dat hij om zeven uur 's ochtends in het donker naar de bus fietst.

Tja, elke mama heeft haar eigen opvoedingsstijl, en elk kind heeft zijn eigen karakter en noden. En ja, ik kan die van mij heus wel eens achter het behang plakken hoor, maar een andere keer zou ik ze willen plat knuffelen. En dat doe ik dan ook, 't is te zeggen met de jongste tenminste, want de puber en pré-puber moeten daar niets meer van weten... Loslaten is dat zeker?




zaterdag 24 januari 2015

Sneeuw en stem kwijt.

Miss Milla voelt zich niet lekker vandaag.
Miss Milla moet noodgedwongen zwijgen, want veel meer dan een pijnlijk hees gefluister komt er niet meer uit.
Oh man, wat is het moeilijk om te zwijgen, om niet vals te kunnen zingen in de ochtend, om geen stem meer te hebben om je dochter achter de veren te zitten als ze weer eens te laat op de training dreigt te komen...
Miss Milla denkt dat manlief en de kiddo's hier stiekem plezier in hebben, de snoodaards. Mama kan niet zeuren, mama kan niet (vals) zingen, mama kan alleen maar zwijgen...
Miss Milla blijft lekker op de bank vandaag en doet niets, enkel wat naar buiten staren naar de witte wereld. Er zijn ergere dingen in 't leven.


vrijdag 23 januari 2015

De onesie: vloek of zegen?

OMG, de onesie, of het kruippak voor volwassenen, heeft nu ook onherroepelijk zijn intrede gedaan ten Huize Miss Milla.
Toen ik de eerste keer zo'n ding zag hangen in de rekken, moest ik mezelf toch even knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet aan het dromen of hallucineren was.
Rompertjes voor baby's, ja dat kende ik wel, maar de volwassenen versie van dit soort kledij zag er in mijn ogen toch vrij belachelijk uit.

Gek hoe snel een mens went aan nieuwe dingen. Ik weet nog hoe gruwelijk lelijk ik in eerste instantie de broekpakken en de pyjamabroeken vond, om er uiteindelijk zelf één te kopen, én zelfs te dragen. Het comfort van zulke kledij maakt veel goed natuurlijk... het zit een pak beter en aangenamer dan een harde, stijve jeansbroek.

Maar er zijn grenzen aan mijn aanpassingsvermogen: zo vind ik de onesies in de gedaante van een dier met oortjes en een staartje echt not done voor mensen boven de 16, om nog maar te zwijgen van de mannelijke versie van de onesie. Oh, dat gaat er écht wel ver over hoor! Onsesies voor mannen, daar kunnen de witte sokken in sandalen en de driekwartsbroeken niet tegenop.

Nu moet ik eerlijk gezegd wel toegeven dat mijn eigen husbandy mij ook al heeft gewaarschuwd: 'De dag dat jij hier rondloop in zo'n onesie, vraag ik acuut de scheiding aan!' Een dreigement om niet mee te spotten, lijkt me. Gezien het huwelijk me wel bevalt, neem ik dus maar geen risico en laat ik het desbetreffende kledingstuk links liggen.
Dochterlief daarentegen, moet met zulke zaken nog geen rekening houden en is dus wel vrij om een kruippak te dragen.
Achter de rug van papalief gingen we dus shoppen om een onesie te scoren. Ik gaf toe aan haar wens om een onesie te kopen uit een soort van egoïsme, moet ik toegeven. Mevrouw is namelijk een echte koukleum en zeurt altijd dat de verwarming hoger moet. Ik, daarentegen, heb het helemaal niet zo snel koud. Een onesie leek me dus wel een ideaal kledingstuk om thuis mee rond te lummelen en als pyjama voor haar.

Omdat ik niet teveel geld wou uitgeven aan een dergelijk stuk textiel ging ik al snel overstag in de H.ema waar we er eentje vonden voor het democratische bedrag van 16 euro.
En ja hoor, jullie mogen even meekijken...




En voor onze Miss Koukleum kochten we er gelijk ook deze sloefjes (niet in de H.ema) bij. Geef toe, schattig toch!


Hebben jullie al een onesie eigenlijk?

maandag 5 januari 2015

Tóch een goed voornemen voor 't nieuwe jaar

Allereerst wil ik mijn lezers het allerbeste toewensen voor het nieuwe jaar. Een goede gezondheid, een warme thuis, talrijke grote en kleine momentjes van geluk.
Mijn nieuwjaarswensen zijn een beetje aan de late kant, maar daarom niet minder gemeend! Ik heb wel een goede reden, want mijn laptop liet me weer een keertje in de steek: eerst de lader stuk en ik raakte ook niet meer op het internet. Frustrerend, maar hopelijk is het probleem nu van de baan. Maar met computers weet je nooit, nietwaar.

In mijn vorige blogpost schreef ik op een ludieke manier dat ik niet meer meedoe aan 'goede voornemens'. Ieder jaar verval ik héél snel weer in mijn oude gewoontes en verdwijnen de voornemens in hoog tempo naar de achtergrond.
Meer sporten, gezonder eten, besparen,... ik wil het allemaal wel, en af en toe lukt het best goed. Op andere momenten daarentegen gaat het hélemaal niet goed. Hierover stressen wil ik niet meer, ik zie wel hoe het loopt. Daarom geen voornemens dit jaar.

Alleen, als ik één ding echt wél wil bereiken dit jaar dan is het meer innerlijke rust. De wereld komt soms zooo hard bij mij binnen. Ik voel vaak haarscherp spanningen bij anderen aan, terwijl de rest helemaal niets in de gaten heeft. Ook het leed van de wereld kan ik soms maar moeilijk van mij af zetten.

Tuurlijk moet een mens een goed ontwikkeld empathisch vermogen hebben, maar ik merk bij mezelf dat ik hier vaak best onder lijd. Het is ook erg vermoeiend en het brengt heel wat stress met zich mee. En dat wil ik nu net niet meer! Ik heb juist mijn leven over een heel andere boeg gegooid omdat ik die stresstoestanden (vooral dan van mezelf voorbij hollen) niet meer wou. Ik ben nu thuis voor de kids, en alles is inderdaad een heel pak relaxter, maar toch ervaar ik nog veel stress omwille van die (over)gevoeligheid.
Ik zit ook redelijk dubbel in elkaar. Een ruzie bijvoorbeeld, kan ik mij maanden heel erg aantrekken. Ik zal ook vaak niet rusten vooraleer het bijgelegd is. Anderzijds kan ik dikwijls mijn mond niet houden wanneer ik dat beter wel zou doen (omdat ik weet dat er dan ruzie van gaat komen).
Mijn gezicht verraadt ook onmiddellijk mijn gemoedstoestand. Zonder verpinken met iemand meepraten terwijl ik het er helemaal niet mee eens ben: dat kán ik gewoon niet.

Ik kan me ook druk maken over de hardheid en het egoïsme dat tegenwoordig zo welig tiert in onze maatschappij. De navelstaarderij en het niet beseffen hoeveel geluk wij hebben, alleen al door het feit dat we hier geboren zijn. En toch is het niet genoeg: toch willen we steeds meer, beter en het liefst ook steeds goedkoper. Dat dit gepaard gaat met uitbuiting van anderen 'vergeten' we even voor ons gemak. Ook merk ik steeds minder en minder solidariteit voor de meest kwetsbare mensen in onze samenleving. Eigen schuld, dikke bult, zo lijkt het wel.

Ik kan onmogelijk zwijgen als ik vind dat iemand racistische onzin uitkraamt, of bijvoorbeeld alle werklozen profiteurs noemt. Dat is zo kortzichtig! Ik weet dat ik dan beter zwijg, want dat er anders gegarandeerd heibel van komt, maar 't is sterker dan mezelf. Ik moet gewoon reageren! Sommige mensen staan best wel open voor iemand anders mening, maar anderen vinden je dan gelijk een trut .

Een aantal mensen vindt mij hierdoor ongetwijfeld niet leuk. Dat is zo, en veel zal daar wellicht nooit aan veranderen. Dat besef ik, maar waarom kan ik dat niet gewoon aanvaarden? Niet iedereen hoeft mij leuk te vinden, toch? En trouwens, zoiets kan je niet afdwingen. Met de ene persoon klikt het nu eenmaal direct, met de andere zal die klik er nooit komen. Waarom bekijk ik het niet positief: ik heb een prachtig gezin en aantal 'gouden' vriendinnen die er altijd voor mij zijn. Dat is toch mooi genoeg om het negatieve te vergeten? Maar waarom geeft een mens blijkbaar toch altijd meer gewicht aan negatieve, dan aan positieve zaken.

Als ik me iets voorneem voor dit jaar, is eindelijk eens te leren dat het glas halfvol is, en niet halfleeg. En ook dat kwaadheid nooit kan verdreven worden met nog meer kwaadheid, maar enkel met vriendelijkheid. Vriendelijkheid voor anderen, maar ook vriendelijkheid voor mezelf.