woensdag 22 april 2015

Eerlijk of klikspaan?

'Ben ik nu een klikspaan die een oud mannetje erbij lapt?', dat is de vraag die ik mezelf vanmorgen stelde.

Eerst even de situatie schetsen: ik had vanmorgen rond half tien afgesproken op een pleintje in de stad om een koffietje te gaan drinken met een vriendin. We hadden mekaar in maanden niet gezien en heel wat bij te praten...
Ik was wat te vroeg, dus ik zette mij op een muurtje om te wachten. Het was wat frisjes, maar in het zonnetje was het goed te doen. Ik keek wat rond om de tijd te doden, maar het was vrij rustig op de parking aan het pleintje waar ik zat.
Mijn aandacht werd getrokken door een oud mannetje in een Mercedes die zijn auto wel erg vlotjes in een parkeerplaats reed. Iets té vlot, want ik hoorde een luid 'schraatttssss'. De meneer in kwestie had duidelijk het voertuig in het parkeervak naast het zijne geraakt.
Ik zag dat hij naar mij keek, waarschijnlijk vroeg hij zich af of ik iets gemerkt had... Vervolgens stapte hij uit om de schade aan zijn wagen te checken: hij wreef even over zijn bumper, stapte terug in zijn auto en vervolgens wilde hij gewoon wegrijden.
'Zo niet hé', dacht ik bij mezelf, dus ik ging naast zijn auto staan en deed teken dat hij zijn raampje moest openen. Duidelijk met tegenzin deed hij dat ook. Ik vroeg waarom meneer wegreed terwijl hij een andere auto had geraakt. Hij beweerde van niets te weten...
Toen ik hem zei dat ik wel had gezien dat hij uitstapte om naar de schade te kijken, besloot hij het over een andere boeg te gooien: 'Maar wat moet ik dan doen, ik weet dat niet'. Hij speelde - met weinig overtuiging - de rol van zielig oud mannetje.
Ik stelde hem voor de keuze: 'Ofwel stap ik naar de politie, ofwel steekt u zelf een briefje met uw gegevens achter de ruitenwisser van de andere auto.'
Hij aarzelde, en murmelde toen nog dat ze zijn auto ook al vaak geraakt hadden zonder iets te zeggen.  Ik werd (inwendig) toen wel een beetje boos en zei: 'En dan doet u maar hetzelfde? Dat kan écht niet hoor!'
Uiteindelijk schreef hij een briefje en stak het onder de ruitenwisser. 'Zo goed?', vroeg hij nog. Ik knikte.

Ik hield een heel onaangenaam gevoel over aan dit voorval. In zekere zin voelde ik me een klikspaan, maar anderzijds vind ik het ook helemaal niet kunnen als mensen zo hun positie als 'zwak oudje' proberen uit te buiten. Want dat was dit heertje duidelijk niet.
Hij was wél slinks genoeg om eronderdoor proberen te muizen, en iemand anders met schade die hij had veroorzaakt op te zadelen. Het ging trouwens om een aanzienlijk stel grote krassen op de bumper van die andere auto.
Ik zou het ook niet leuk vinden als ze mij dit zouden flikken... wat ze trouwens jammer genoeg al meermaals deden in het verleden :(

Eigenlijk vind ik het vooral erg dat ik die meneer op zijn plichten moest wijzen, omdat hij zelf niet genoeg burgerzin had. Zo ben ik in ieder geval niet opgevoed.

Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?

zondag 12 april 2015

Still Alice...

Gisteren gingen we nog eens een keertje naar de film. Onze kleuter wou heel graag naar de filmversie van 'Shaun the sheep'. Ik vrees dat hij al gebrainwasht was door al de trailers die er momenteel te zien zijn op Nickelodeon voor deze kinderfilm. Alhoewel, kinderfilm? Ik weet het nog zo niet hoor... papalief vond het geenszins een opoffering om mee te gaan met onze kleine man. Boys will be boys....

Ik daarentegen, heb al veel te veel animatiefilms moeten aanschouwen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik bij de meeste ergens halverwege de voorstelling in slaap sukkel. Lang leve de oordopjes zou ik zeggen.
Sommige films in dat segment zijn zeker de moeite, ik denk nu bijvoorbeeld aan 'Wall-E' - een Disney film over een robotje - van enkele jaren geleden. Een pareltje in zijn soort, waarbij ik wel de ogen kon openhouden.
Het merendeel van dit soort producties vind ik echter veel te schreeuwerig en te druk. Ik ben natuurlijk geen min-12 jarige meer, dus in feite mag ik hier misschien niet over oordelen...

Manlief ging dus naar 'Shaun the sheep' met onze kleuter, dochterlief ging naar 'Tinkerbell' met een vriendinnetje dat trakteerde voor haar verjaardag, en ik ging met een vriendin naar 'Still Alice'.
Tja, door het aanzienlijke leeftijdsverschil tussen onze kiddies moeten we af en toe wat creatief zijn om iedereen tevree te houden.
Puberzoon was uiteraard ook geïnviteerd op deze filmnamiddag, maar hij gaf de voorkeur aan een rondje gamen met zijn vrienden. Hoe waren we zelf hé, toen we zestien waren? Online gamen bestond toen nog niet natuurlijk, maar ik ging in ieder geval toch liever met vriendinnen naar de film dan met mijn oudjes. (Toegeven dat ik wel niet de meest aangename puber in zijn soort was destijds...)

Ok, maar ik ging het hier eigenlijk hebben over 'Still Alice' (klik). De film handelt over een erg geleerde dame (Alice) die omstreeks haar vijftigste verjaardag te horen krijgt dat ze lijdt aan een erg zeldzame erfelijke vorm van vroege Alzheimer. Heftig thema dus, en ik moet toegeven dat ik wel een beetje bang was dat het een erg melodramatisch verhaal zou zijn dat we te zien gingen krijgen.
Niets was minder waar echter, ik vond de film juist erg ingetogen. Hoofdrolspeelster, Julianne Moore, die voor deze vertolking een  - zeer terechte - Oscar in de wacht sleepte zet hier een erg geloofwaardige vrouw neer, die vecht tegen haar steeds verder aftakelende geheugen. Vooral de scenes tussen 'Alice' en haar dochter 'Lydia', gespeeld door de schitterende Kristen Stewart, maakten enorm indruk op me.

Confronterend was het wel, want het zal je maar overkomen... beseffen dat je steeds meer en meer jezelf kwijtraakt, en niets dat dit proces kan stoppen. Confronterend ook om te zien wat dit doet met de relaties binnen een gezin.

Na een film praat ik meestal nog even na. De vriendin die mee was, is al jaren werkzaam in de thuiszorg en dus erg vertrouwd met mensen die lijden aan dementie. Veel hebben we echter niet meer gezegd, ik denk dat we er allebei even stil van waren...

Mooie film, zeker, maar ook een heftige en bij momenten hartverscheurende film.




donderdag 9 april 2015

Hoe eerlijk moet een blogger zijn?

Ik ben niet perfect, verre van zelfs... en wanneer het uberhaupt zou kunnen om perfect te zijn, zou ik het nog niet willen, geloof ik.
Het kan me de laatste jaren steeds minder schelen wat anderen van me vinden - als dat geen voordeel is van ouder worden - maar toch ben ik er ook niet volledig immuun voor natuurlijk.

Ik lees veel blogs, de meeste vind ik erg verrijkend, maar af en toe verzeil ik ook wel eens op van die gepolijste mamablogs waar alles wel perfect lijkt te zijn: perfecte mooie mama die nooit chagrijnig is in perfecte kledij, perfecte mooie kindjes die nooit jengelen... in perfecte kledij uiteraard, perfect interieur dat nooit rommelig of vuil is, ...
Zucht, ... meestal blijf ik niet lezen bij deze blogs. Ik houd van nature meer van dingen waar een beetje een hoek af is, en ik weet uit ervaring intussen ook dat perfecte moeders en kinderen enkel in onze fantasie bestaan...

Blogs die enkel over beauty of fashion gaan boeien me ook niet echt trouwens. Je hebt er enkele goede (en eerlijke) in dat segment, maar vaak vallen ze toch onder de categorie sluikreclame, naar mijn bescheiden mening. Want wie gaat er nu negatief schrijven over een handtas van 150 euro die je lekker gratis hebt gekregen?

Welke blogs lees ik dan wel graag?
Blogs van mensen waar ik mezelf in kan herkennen, en die me niet het gevoel geven dat er een ubermensch schuilt achter hun schrijfsels.
Blogs ook die gaan over de dagdagelijkse dingen en over mensen die best wel eens kunnen toegeven dat ze het soms ook helemaal even niet op een rijtje hebben.
Of blogs die een beetje humor en zelfspot niet schuwen.

Dat zijn dus de blogs die ik het liefste lees, maar ben ik zelf in die optiek dan wel goed bezig? Spiegel ik mijn publiek niet vaak een betere versie van mezelf voor? Ja en neen, tuurlijk ga ik niet mijn (hele) vuile was het net opgooien. Ik ben nog niet helemaal gek hé! Maar dat wil niet zeggen dat ik geen minpuntjes heb natuurlijk. Hell yeah, als er iemand is die niet perfect is ben ik het wel - vraag maar aan mijn kiddo's, die schamen zich regelmatig te pletter voor hun mammie.

Om te bewijzen dat ik een mens van vlees en bloed ben, gooi ik voor één keertje mijn kleine kantjes en imperfecties in de groep. Geniet ervan, zou ik zeggen, want morgen houd ik weer gewoon de schijn op ;-)


  • Ik loop 's ochtens altijd in de badjas van mijn man rond - die is lelijk en vijf maten te groot - maar veel warmer dan de mijne (wel een elegant exemplaar natuurlijk). Mijn kinderen schamen zich vooral als ik in dat gedrocht de deur durf open te doen als de postbode een pakje brengt.
  • Toen ik zwanger was van mijn jongste zoontje, leek ik op een soort gestrande immobiele walrus. Ik zat aan de weeënremmers en kon niet veel meer dan platte rust houden, de laatste 10 weken. Wat doet een mens dan de godganse dag om zich bezig te houden? Houd u vast aan de takken van de bomen, want wat ik nu ga bekennen is echt héél schaamtelijk...  Kennen jullie het slechtste tv progamma aller tijden? Toegeven, er zijn véél erbarmelijke series, maar het Duitse 'Sturm der Liebe' spant toch wel de kroon. Jaha, en wie keek daar naar? Ikke! Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik toen zoooo laag gezonken was... Het ultieme bewijs dat de zwangerschapshormonen je geest volledig vertroebelen, nietwaar? 
  • Ik heb regelmatig last van 'het oud zot' volgens mijn kindertjes. Zij sluiten onmiddellijk de gordijnen als ik weer eens een poging doe tot 'dansen voor debielen'. 'Mama, STOP de buren kunnen dat zien!'
  • Ik praat met de dieren. Neen, ik ben geen hondenfluisteraar en ze antwoorden zelden terug, maar toch vind ik het telkens aangename conversaties. Misschien net omdat ze niets terugzeggen... Alhoewel, ik durf toch te beweren dat mijn favoriete kip Violetta elk van mijn woorden verstaat, echt waar!
  • Een van mijn lievelingstijdverdrijven is samen met ons Fleurtje naar Animal Planet kijken. Ik lach me telkens te pletter als ze weer eens denkt dat er een leeuw in de tv zit die ze moet gaan bestrijden. Zalig! Handpoppenspel voor honden is nog zo'n geniet momentje. Fleur gaat er nog véél harder in op dan onze kleuter. En ik heb de tijd van mijn leven.
  • Sommige van mijn vriendinnen denken dat ik altijd een opgeruimd en net huis heb, maar niets is minder waar: ik ben een meester in het verbergen van overvolle strijkmanden en die vloer in de woonkamer waar je helemaal geen vuil op ziet was een prima investering. Ik kan het iedereen aanraden! Blijf vooral weg uit de dressing, want in deze (kleine) ruimte prop ik alle rommel die me voor de voeten ligt. Jammer genoeg vind ik mijn kleren er niet meer in terug, want ik moet eerst een soort klimparcours ondernemen voor ik binnen raak.
  • Ik krijg altijd direct een knalrode gevlekte kop: van de zon (dan komt er nog uitslag bij), van de kou, van de stress,... Zonder fond de teint zie ik er gewoon niet uit. Lang leve de camouflagetechnieken!
  • Iedereen denkt dat ik een geduldige mama ben, maar inwendig kan ik soms koken als een fluitketel van de stress (en dan krijg ik wéér een rode kop natuurlijk). Echt zen worden zal me nooit lukken vrees ik.
  • Ik heb vreselijk veel last van de PMS hormoontjes: zelfs mijn puberzoon weet intussen al rond welke tijd van de maand hij dekking moet zoeken. Als dat niet erg is.
  • Ik zeg tegen anderen dat ik op mijn lijn probeer te letten door gezond te eten, maar ik heb net 7 paaseitjes van de kinderen gepikt uit hun paasmandje.
  • Is dit bewijs genoeg dat ik niet perfect ben, of moet ik nog even doorgaan?



woensdag 8 april 2015

Hersteltherapie?

Onlangs kon ik de slaap niet vatten, en wat doe ik dan in het holst van de nacht? Naar beneden gaan, me in de zetel zetten, en zappen.
Meestal kom in dan terecht bij één van mijn favoriete zenders, namelijk Animal Planet, maar nu bleef ik hangen bij Vitaya, waar een uitzending van de ons allen bekende Dr. Oz bezig was. Ik ben niet echt fan van deze man, maar af en toe kan ik wel eens een uitzendinkje uitzitten - vooral in het holst van de nacht, als ik toch niets beters te doen heb.

Het begin van de uitzending had ik gemist, maar op het moment dat ik inhaakte had dr. Oz het over 'hersteltherapie'. Aha, dacht ik, dat zal één of andere manier zijn om van een fysiek of geestelijk trauma te herstellen...
Toen ik hoorde waar het werkelijk om ging was ik geshockeerd: het is dus blijkbaar een therapie om mensen die worstelen met hun geaardheid te 'herstellen'. Kort gezegd: om van iemand die homoseksueel is, een heteroseksueel te maken.

Ik heb een paar keer moeten terugspoelen om me er van te vergewissen dat ik niet aan het hallucineren of dromen was... maar neen hoor, deze 'therapie' bestaat dus wel degelijk in de VS.

Dr. Oz is de kwaadste nog niet. Hij zei dat hij het in zijn show over dit fenomeen wou hebben omdat het altijd beter is om zulke zaken openlijk te bespreken, dan in het verborgene. Ik kan hem hierin geen ongelijk geven natuurlijk.
Hij had, zoals het zijn gewoonte is, voor- en tegenstanders van deze 'therapie' uitgenodigd, alsook enkele ervaringsdeskundigen die het 'herstelprogramma' hadden gevolgd.
Uit de uitzending bleek duidelijk dat Oz niet hoog opliep met deze bedenkelijke vorm van therapie  - zonder dat hij dit ook uitsprak -  maar door de verschillende partijen hun zegje te laten doen, werd het voor elk weldenkend mens sowieso al snel duidelijk dat 'hersteltherapie' een mensonwaardige praktijk is, die men naar mijn bescheiden mening maar beter direct bij wet kan verbieden.

De voorstanders van 'hersteltherapie' schermden met argumenten die ik echt griezelig vond. Een greep uit hun 'gelal' - tja want een ander woord heb ik er niet voor:

  • Een linkshandige kan je, mits de nodige oefening, ook rechts leren schrijven. (Mijn drie kids zijn linkshandig, geen haar op een hoofd heeft er ooit aan gedacht om dit te veranderen.)
  • Homoseksualiteit wordt door de meeste wereldgodsdiensten niet aanvaard, dus is het beter om er van af te geraken om niet met jezelf in de knoop te liggen. (Misschien kan je dan maar beter het juk van een godsdienst die pleit voor onverdraagzaamheid van je afwerpen...)
  • Ouders hebben het recht om hun kind te begeleiden in de worsteling met hun geaardheid.(Tuurlijk mogen ouders hun kind begeleiden, maar moeten ze niet vooral hun kind aanvaarden zoals het is... Je kind naar hersteltherapie sturen lijkt me geen goede zet als je kind worstelt met zijn geaardheid.)
  • En dan was er nog een figuur die beweerde vroeger homo te zijn, maar nu gelukkig getrouwd (met iemand van het andere geslacht) en vader van een aantal kinderen. Allemaal dankzij de hersteltherapie! (Volgens mij wreekt het zich op lange termijn sowieso als je jezelf op die manier verloochend, en dan heb ik vooral medelijden met het gezin van deze heer.)

De tegenstanders van 'hersteltherapie' waren vooral héél erg kwaad. Ze hadden het over de schadelijkheid van zulke praktijken. Enkelen onder hen waren door een ware hel gegaan, nadat hun ouders hen naar deze 'therapie' hadden gestuurd. 
Deskundigen benadrukten dat zulke praktijken inderdaad heel veel schade kunnen aanrichten bij de 'cliënt', met zelfs suïcide tot gevolg. Mensonwaardig en volkomen onetisch noemden ze het ook.
Ik kan hen geen ongelijk geven...

De dag nadien had ik het aan tafel met mijn twee oudste kinderen over deze bedenkelijke therapie. Ik vind het belangrijk om zulke onderwerpen niet uit de weg te gaan. 
Mijn zoon zei dat hij er al wel eens over gehoord had. 'Tja, dat zijn die gekke conservatieve Amerikanen hé mama', zei hij. 
'Gelukkig denken ze er niet allemaal zo over daar hé', repliceerde ik. 

Ik weet één ding alvast heel zeker: als een van mijn kinderen me ooit zou vertellen dat hij of zij zich aangetrokken voelt tot iemand van hetzelfde geslacht, zou ik niet over hersteltherapie beginnen, maar hen met veel liefde omarmen zoals ze zijn. En zo hoort het ook.

Hoorden jullie al ooit over 'hersteltherapie'?







dinsdag 7 april 2015

Opruimen of naar 't bos?

Paasvakantie, eindelijk! De kiddo's waren er aan toe, maar mama ook... Even lekker niet stressen 's morgens, want ik ben en blijf nu eenmaal een stresskonijn.
Vaak vraag ik me af: hoe deed ik dat in hemelsnaam toen ik nog een betaalde job had? Het is nu al zo erg 's morgens met die bloedjes van mij.
De oudste geen probleem, maar de twee jongsten zijn echt Oost-Indisch doof, geloof ik. Dochterlief moet ik wel tien maal oproepen (jep, ik heb het eens geturfd) voor ik überhaupt een antwoord krijg, en onze kleine man heeft 's ochtens ook wel betere dingen te doen (lees: iPad, TV, kleuren, spelen,...) dan zich aan te kleden en de tandjes te poetsen. Laat de commentaren maar achterwege dat ik een slechte moeder ben omdat ik mijn kids 's morgens tv laat kijken. Ik heb lang geleden al besloten dat ik geen perfecte mams hoef te zijn. Wat een bevrijding... ik kan het iedereen aanraden!

'Talk to the hand': ik weet als geen ander wat ze hiermee bedoelen, zucht... Mijn man zegt dat het komt omdat ik geen gezag heb, maar da's makkelijk praten, want hij is er 's ochtends niet.
Het bijkomende probleem is dat ik zelf in de vroege uurtjes helemaal geen fut heb. Eigenlijk heb ik tegenwoordig hélemaal geen fut. Voorjaarsmoeheid noemen ze zoiets, geloof ik. Ik heb licht nodig, zon... dat geeft me energie.

De twee oudste kiddo's waren trouwens ook best wel uitgeput de laatste weken, en écht aan rust toe. Onze kleinste kabouter daarentegen, is altijd vol energie: 's morgens, 's avonds en alles wat daar tussenin ligt (vergelijk hem gerust met een duracell-konijntje). Even een powernap in de zetel van een kwartiertje, en hij kan weer voor uren verder. Daar ben ik dus echt jaloers op: als ik me een kwartiertje in de zetel durf te zetten raak ik er gewoon niet meer uit, vrees ik.

Gisteren, op Paasmaandag, had ik echt geen energie meer, maar mijn man wou toch nog een uitstapje doen met onze kabouter. Ze zijn dus samen naar 't bos getrokken en Fleurtje mocht uiteraard ook mee.

Ik dacht bij mezelf: nu kan ik me even in de zetel leggen en een dutje doen, maar toen zag ik de rommel in de woonkamer... In zo'n chaos kan ik niet tot rust komen, echt niet.
Hoe doe je dat trouwens, minimalistisch leven met kids in huis? Ik wou dat ik het wist, echt waar, want hier lukt dat niet. En dan heb ik al dozen en dozen met speelgoed laten verdwijnen. Ik hoop dat mijn bloedjes er geen jeugdtrauma aan overhouden ;-)

Eerst opruimen dus, en dan een uiltje kappen. Zo gezegd, zo gedaan... Het werd echter niet alleen opruimen, maar ook stofzuigen, keukenkastjes uitpoetsen, de oven schoonmaken, de vette vingers van de tv verwijderen (neen, die heeft géén touch screen kleine man), de eetbakjes van de hond schoonmaken,...
Tegen de tijd dat man- en zoonlief terug thuis waren van hun uitstap, was ik net klaar met alles. En weet je: eigenlijk was ik toen helemaal niet moe meer. Een opgeruimd huis is veel aangenamer dan een rommelboel - dat kan ik je wel zeggen - want eigenlijk heb ik een pesthekel aan rommel.

Gelukkig had manlief wat foto's genomen van de boswandeling, want ik had er stiekem toch wel wat spijt van dat ik niet was meegegaan.
Maar niet getreurd: ik heb nog twee weken de tijd om naar 't bos te gaan, want 't is Paasvakantie. En als ik in 't bos ben met met de kids maken ze alvast geen rommel ;-)





maandag 6 april 2015

Depressieve kangoeroe

Gisteren, met Pasen, was het godzijdank eindelijk een weertje waar ik me iets van lente bij kon voorstellen. Ik snak echt naar de zon op dit moment, naar licht vooral. Een mens zou toch depri worden van altijd maar die grijze lucht. Ik heb daar echt last van. Als ik rijk was zou ik best wel kunnen wennen aan een huisje in Zuid-Frankrijk, geloof ik...
Gelukkig was het gisteren een mooie dag, en we hebben er met volle teugen van genoten: eitjes rapen met de kiddo's - de twee kleinsten, de puber lag op dat uur nog in bed uiteraard, een wandeling in 't bos, en tot slot een lekkere maaltijd op een terras met uitzicht op een mega speeltuin.





Ik ben fan van terrassen met een speeltuin erbij. Het is de enige manier om, als ouder van een kleuter, lekker rustig te kunnen genieten van een drankje en een hapje zonder gejengel aan je hoofd: zalig!
De kleine hield zich dus goed bezig en wij hadden even wat rust. Rust... altijd mooi meegenomen als je 40-plus bent én ouder van een kind waar een Duracell-konijntje nog wat van kan leren. Een heerlijk kind, dat wel, maar soms kan ik hem gewoon echt niet meer volgen - en dat mag je rustig letterlijk opnemen ;-)

De locatie van de taverne was bovendien prachtig, nabij een bos. Wauw, wat een ontdekking dacht ik nog...
Tot mijn dochter kwam melden dat ik eens achter de taverne moest gaan kijken: 'Mama daar zitten allemaal beestjes: kippen, herten, sierduiven,... zelfs een kangoeroe!'
OMG, een kangoeroe, dacht ik nog, hoort dat hier wel thuis eigenlijk?

Ik mee kijken dus, en wat ik zag verpestte deze perfecte dag voor mij onmiddellijk.
We wandelden voorbij een aantal hokken waar kippen in de modder zaten. Enkele van die beestjes waren duidelijk doodziek. Sommigen snakten naar adem met hun bek wijd open, anderen lagen te slapen - in de modder. Geloof me, een gezonde kip slaapt niet overdag. Deze beestjes waren gewoon aan het creperen: echt vreselijk.
Maar het ergste moest nog komen: een kangoeroe, in de modder -geen sprietje gras te zien - helemaal alleen, in een troosteloos hok.
Ik ben geen dierenpsychiater, maar volgens mij zag dit beestje het helemaal niet meer zitten: hij zat roerloos in een hoekje. Wat een vreselijke aanblik.


Hier word ik dus kwaad van hé! Echt kwaad! Er was nochtans genoeg ruimte op dat domein, met gras, bomen en stuiken. Waarom moet dat beestje dan in zo'n klein troosteloos hok zitten? Waarom zou je überhaupt een kangoeroe houden hier? Leven die beesten normaal gezien niet in Australië?
Verder zaten er ook nog herten, in de modder...


Wat moet ik hier nu mee: het personeel van de taverne aanspreken? Een klacht indienen bij de dierenbescherming?

Misschien is het maar een tijdelijk onderkomen voor deze dieren, want deze horecazaak zou vroeger een soort zorgboerderij zijn geweest volgens mijn schoonmoeder. Ik hoop het, ik hoop het echt, want zo kan het echt niet verder met die dieren.
Ik ga het maar eens proberen uit te zoeken denk ik, want mijn kop in 't zand steken voelt niet goed, helemaal niet goed...




zaterdag 4 april 2015

Sh*t! Ik krijg stress van mijn smartphone.

Komt mijn oudste zoon vorige week naar mij: 'Mama, als ge eindelijk eens ne smartphone wilt kopen is 't nu de moment.'
Ik: 'Waarom?'
Hij: 'Door de koers van de dollar wordt hij vanaf morgen 50 euro duurder.'
Tja, en dan komt de gierigaard in mij naar boven natuurlijk.

Ik was, denk ik, de enige in heel België en Nederland die nog altijd met een simpel telefoontje op zak liep. Ik vond dat er niets mis was met dat ding: vijf jaar oud - dat wel - maar nog in prima staat. Waarom zou ik dan een nieuwe kopen in godsnaam? Iets dat nog perfect werkt ga je toch niet vervangen, zegt de consuminderaar in mezelf dan. Nu ja, een échte consuminderaar mag ik mezelf niet noemen hoor, maar ik doe mijn best...

Nu moet ik zeggen dat ik toch af en toe wel wat jaloers begon te worden op de vriendinnen die zoveel  meer kunnen met hun smartphone dan ik, met mijn ouderwetse toestelletje. Maar om zoveel geld uit te geven aan een nieuwe iPhone 6, neen dat zag ik nu ook weer niet zitten.

Gelukkig is de puber hier in huis op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen op technologisch vlak, én hij wil ook geen cent teveel uitgeven. Op dat vlak is mijn opvoeding alvast geslaagd dus ;-)
Hij raadde mij een toestel aan van Chinese makelij: geen waardeloze brol, maar een smartphone met hele grote kwaliteiten voor een erg scherpe prijs. Hij kan weten dat het een prima toestel is, want hij heeft sinds enkele maanden er zelf zo eentje. (Voor diegene die het merk graag weten: het gaat over 'One Plus One')

Ok, het deed wat pijn (auw, zoveel geld) maar de bestelling werd geplaatst. Na een 5-tal daagjes stond er dus een koerier voor de deur met mijn pakketje. Altijd een beetje dat sinterklaasgevoel vind ik, als je het pakje dan opent.

Ik blij, eindelijk mee met mijn tijd! Eindelijk een smartphone! Maar nu moest ik natuurlijk nog uitvissen hoe zo'n ding werkt. Mijn zoon gaf onder gezucht en ogengerol wat uitleg: 'Weet gij da nu echt niet? Hoe is da nu toch mogelijk? Allee mama, da kan toch niet! Zelfs ne mens van 80 kan daar mee werken.' Wat zijn ze toch lief hé, onze bloedjes...

Toen ik vroeg waar de handleiding van het ding was, werd de ergernis bij mijn zoon te groot en zei hij: 'Een handleiding? Duh... zoek het maar op op internet. Wie leest er nu handleidingen?'
Ok, ik ben dus duidelijk niet mee! Geen probleem, ik vraag al niets meer, ik zoek het allemaal zelf wel uit. Want zo ben ik dus ook wel: wanneer ik echt iets wil kunnen, bijt ik me er in vast totdat het lukt.

Na een dagje klungelen (zeg maar gerust klungelen in het kwadraat), stressen ('gij stresst echt over alles hé mama'), mensen per ongeluk opbellen ('oh, heb ik u opgebeld?'), zoeken naar mijn wachtwoorden (altijd vergeet ik ze, écht altijd) om in te loggen op Spotify, Bloglovin, FB, Pinterest,... durf ik nu te beweren dat ik er toch al een beetje mee weg ben.


Enne, ik had het nooit verwacht maar... waarom heb ik toch zolang gewacht om een smartphone te kopen. 't Is echt gewéldig. Dju, straks ben ik nog verslaafd.