zaterdag 30 mei 2015

Hoe gaat het nu met mijn scharminkeltjes?

Mijn ex-legkipjes zijn nu een weekje hier en het gaat goed! Na een moeizame start - waarbij ik even vreesde dat er eentje het misschien niet zou halen - lijken ze zich nu stilaan thuis te voelen.
Ze scharrelen (neen, dit kenden ze nog niet), ze hebben het door dat als ik ten tonele verschijn er meestal lekkers gebracht wordt, én dat ik geen vijand ben (ze komen me dus tegemoet in plaats van weg te duiken), ze eten zowaar echte graantjes (in plaats van kuikenmeel) en weten eindelijk zelfstandig het nachthok te vinden (oef, ik dacht dat ze het nooit zouden leren).

Ik zie ook al overal een soort van stoppeltjes verschijnen op hun kale lijfjes: binnenkort zijn mijn scharminkeltjes dus vast weer voorzien van een mooi verenkleed.



Wat is het toch fijn om te zien dat ze stilaan happy kippetjes worden. Ze worden zelfs al een beetje stoer, want ze verjagen de eksters en duiven die ook een graantje willen meepikken.
Het is wel duidelijk dat ze in de hiërarchie van het kippenhok nog helemaal onder aan de ladder staan: de krielkipjes laten dit duidelijk blijken, alhoewel deze mini's maar liefst twee maal zo klein zijn.

Het gaat zo goed dat ik heb besloten dat er morgen nog een tweetal bijkomt. Manlief heeft intussen de kippenren groter gemaakt - jahaaa... veel zeuren kan wel eens helpen - dus ze zijn van harte welkom. Daarna stop ik met kipjes adopteren: ze zijn dan al met acht tenslotte. Mijn dierenhart is groot, maar ik kan jammer genoeg niet de hele wereld redden...

Hebben jullie na het lezen van mijn verhaal misschien zin gekregen om ook een aantal ex-legkipjes te adopteren? Dat kan, en het is helemaal niet zo moeilijk. Wanneer je nog helemaal geen ervaring hebt met kipjes, raad ik wel aan om je op voorhand goed te informeren.
Ik ga hier geen reclame maken voor een bepaalde organisatie, maar als je even zoekt op het internet vind je vast wel een dergelijk initiatief bij jou in de buurt. Ik vond mijn kipjes gewoon via zo'n groepje op Facebook.
Houd er wel rekening mee dat deze kipjes niet volledig gratis zijn: ik betaalde 5 euro per kipje, maar da's heel normaal natuurlijk, want deze kipjes moeten ook 'vrijgekocht' worden bij de legbatterijen. Zij zijn dood immers ook nog geld waard... Verder hebben de vrijwilligers die de kipjes tijdelijk opvangen ook kosten natuurlijk: vervoer, huisvesting, eventueel medicatie en dierenartskosten...

Ik wil hier nog even kwijt dat ik het grootste respect en bewondering heb voor de vrijwilligers die zich inzetten voor deze kipjes. Dank zij hen vinden deze - toch al zo gekwelde dieren - hun 'gouden kippenhok' en kunnen ze nog jaren genieten van hun pensioen (op 17 maanden!) in plaats van te eindigen in het slachthuis.

Denk vooral niet dat deze kipjes niet meer leggen hé: ze zijn nog erg productief hoor, alleen niet productief genoeg meer voor de legbatterijen natuurlijk... In vergelijking met mijn vier krieltjes leggen ze zelfs mega veel eitjes ;-)

Omdat ik het gevoel heb dat deze kipjes het gaan halen heb ik besloten om ze nu ook een naamtje te geven.
Ik stel jullie dus voor met trots: Lily en Fee :-) Welkom dames!

maandag 25 mei 2015

Update: de ex-legkipjes

Willen jullie weten hoe het nu gaat met onze twee ex-legkipjes? Wel,... ze zien er nog steeds niet uit, maar al bij al gaat het redelijk goed.
Eén van de twee kipjes heb ik even moeten 'dwangvoederen' omdat ze uit zichzelf niet tot eten kwam: ze lag steeds ineengedoken te bibberen in het nachthok. Ik denk niet dat ze echt ziek was, maar eerder gewoon uitgeput en extreem angstig van alle indrukken die er nu opeens op haar afkomen. Nu ze weer wat eten binnen heeft, gaat het stukken beter. 
Gisteren hebben de lady's voor het eerst in de ren mogen rondlopen: scharrelen - zoals elke kip van nature doet - kennen ze helemaal (nog) niet. Qua voeding krijgen ze op dit moment enkel nog maar kuikenmeel (een soort van gemalen graan), hardere structuren lijken ze niet te verdragen en dat kennen ze trouwens ook helemaal niet.

Het valt me op hoe angstig deze dieren zijn: geblaf van ons Fleurtje, geluid van ons spelend zoontje, de andere kipjes die in de buurt komen,... van alles lijken ze zich rot te schrikken en zetten ze het op een lopen. Je kan het je voorstellen dat het dwangvoederen gisteren ook niet echt van een leien dakje liep... maar wat moet, dat moet.

Echt alles - wat een normale kip doet - moeten deze dieren nog leren, omdat ze gewoon nooit hebben kunnen leven als 'kip', maar dienst deden als industriële legmachine. 
's Avonds, wanneer het begint te schemeren, gaat een 'normale' kip automatisch naar het nachthok: deze kippen kennen dit niet. Ik moet ze dus trachten te vangen en dan opsluiten in het nachthok. Een nachtje in de openlucht overleven ze volgens mij niet op dit moment - ze zijn trouwens praktisch volledig kaal.  Ik vind het wel rot dat ik ze zo moet opjagen, want dan krijgen ze weer vreselijk veel stress natuurlijk. Hen lokken met eten lukt ook niet, helaas, ik ben al blij dat ze intussen door hebben waar de eet- en drinkbak staat...

Gelukkig lijken onze krielkippen zich niet te storen aan deze twee nieuwkomers: ze laten ze met rust en doen niet echt een poging om ze te verjagen. Behalve Jasmijtje dan, maar dat is dan ook de stoerste van de hoop... maar dat komt wel goed denk ik. 
Ik ben wel blij dat ik niet één, maar twee, kipjes heb geadopteerd. Het lijkt er immers wel op dat ze wat hebben aan mekaars gezelschap: zie je de ene, dan zie je ook (meestal) de andere. De zwakste van de twee vindt nog niet altijd uit zichzelf de drinkbak, maar als ze haar lotgenote ziet drinken dan lukt het haar ook. Leren door imiteren zeker?

Verklaar me voor gek, maar ik vind het erg boeiend om deze dames te observeren: in een volgend leven word ik vast dierenpsycholoog  of zo ;-)
Het is in het begin ook wel nodig om de boel wat in de gaten te houden: het gaat hier ten slotte om zwaar mishandelde dieren die nooit geleerd hebben om zelfstandig te leven. Ze konden zich in hun vorig leven amper bewegen door gebrek aan ruimte... ik vind het eigenlijk al een wonder hoe goed ze het nu dus doen, naar verhouding.


Jasmijntje: het contrast met een gezonde kip is wel erg groot hé


Ah ja, ik wil jullie nog eens heel erg bedanken voor de talrijke lieve reacties. Velen onder jullie zeggen dat ze al heel lang bio eitjes (categorie 0) kopen of het voortaan zeker zullen doen. Dat doet me zoveel plezier! 
Ik heb trouwens zo'n klein vermoeden dat de meeste lezers die hier komen duurzaamheid en diervriendelijkheid hoog in het vaandel dragen en dat maakt me blij :-)

zaterdag 23 mei 2015

En nu dus de foto's...

... van de ex-legkipjes waar ik vanmorgen (KLIK) al over schreef.
 

Het eerste wat ik dacht toen ik deze dieren zag was: 'Wat doen, wij mensen, deze kippen toch in hemelsnaam aan, alleen omdat we persé spotgoedkope eieren willen?'

Als ik deze ex-legkippen zie en hen vergelijk met mijn kerngezonde krielkippen, dan vraag ik me toch af wat de voedingswaarde van hun eieren is...
Ze hebben amper nog veren, hun kam is - in plaats van mooi helder felroze - eerder bleek wit-roze, hun kale poepje ziet er pijnlijk rood uit: een vreselijk staaltje van dierenmishandeling en -uitbuiting, iets anders kan ik er niet van maken.

En bang dat ze zijn, zo bang... maar da's normaal natuurlijk. Ze hebben nog nooit in hun leven daglicht gezien. Ook vast voedsel kunnen ze momenteel nog niet aan, dat kregen ze blijkbaar nooit in die 'legkippenfabriek'. Gelukkig had ik nog een zakje kuikenmeel staan.

Voorlopig mogen ze nog niet in de tuin, ze zijn geen geen frisse wind gewoon (dat is er niet in een loods natuurlijk) en hun weerstand is wellicht heel erg laag. Ik laat ze nu dus eerst een tijdje in het slaaphok (waar ook een klein rennetje aan vastzit). Ik vermoed dat ze daar trouwens al meer prikkels te verwerken krijgen dan ze aankunnen.
Stel het jezelf maar eens voor dat je heel je leven in een ruimte ter grootte van een (klein) toilet hebt moeten vertoeven, zonder raam... Je zou van minder gek worden als je dan opeens de echte wereld ziet.





Ik hoop dat deze lady's het redden en ik beloof hen plechtig: bij mij krijgen ze een mooi tweede leven. Zeker weten!

En weet je wat ik nu zo bizar vind trouwens: ze zouden dus normaal gezien geslacht worden omdat ze niet genoeg meer leggen, maar ik heb vandaag al twee eitjes van hen gevonden...


Straks komen ze: de sukkelaartjes

De lezers die hier regelmatig komen piepen weten dat ik een 'kippenmadame' ben. Voor de volledigheid: ook een hondenmadame natuurlijk, eigenlijk een dierenmadame, want ik vind (bijna) alle dieren leuk. Behalve spinnen, brrr...

Maar ik ging het hier dus over kipjes hebben. Ik vind het zo'n gezellige en lieve diertjes: zwaar onderschat!
Momenteel scharrelen er hier (nog) vier krieltjes rond:

  • Violetta: mijn absolute lievelingskip! Ze is enorm lief en aanhankelijk. Voor mij zal ze altijd heel speciaal blijven. Vorig jaar was ze zo ziek dat de dierenarts haar maar weinig kans op overleven gaf.  Na intensieve verzorging en handmatig voederen  is ze weer kerngezond geworden. Lach me nu maar uit hoor, maar toen hebben we een hele nauwe band met elkaar gekregen, Violetta en ik. Ik hoop dat ze nog heel lang bij ons mag blijven.

Fleur en Violetta

  • Annabelle: is momenteel broeds. Ze is altijd een beetje boos als ik haar van haar nest met (onbevruchte) eieren haal en deze dan ook nog eens steel, haha... ocharme. Maar we moeten streng zijn, want ons Annabelletje moet ook eten en drinken natuurlijk, en dat durft ze wel eens te vergeten als ze druk aan het broeden is.
  • Jasmijntje: dat is de stoerste van de hoop. Zij durft (als enige) de eksters te verjagen als ze willen mee-eten. Verder is ze ook heel lief eigenlijk. Vroeger was ze vaak boos op Violetta, maar nu is de rust in het kippenhok weergekeerd, en komen de dames allemaal goed overeen met elkaar. Leven en laten leven...

Annabelle en Jasmijntje

  • En dan is er nog ons Pluizemieke ('Pluisje' voor de vrienden): een wit zijdehoenderje. Ze is eigenlijk heel onopvallend van karakter, maar net zoals de andere drie erg zachtaardig.

Pluizemieke

Een tijdje geleden kocht ik twee nieuwe krieltjes op een markt - dé fout van mijn leven - maar ze waren erg ziek (KLIK). Ik ging uiteraard naar de dierenarts, echter na een week was er al eentje dood. Het andere kipje kon ik redden met veel intensieve zorgen en medicatie.
Ik was erg blij dat onze Wittekop het gehaald had, maar het mooie liedje heeft helaas niet lang mogen duren...


Op een gegeven moment was ons nieuwtje gewoon spoorloos verdwenen. Ik stond voor een raadsel: heel de tuin is afgespannen en ik had bij dit kipje de veertjes aan het vleugeltje aan één kant geknipt (geen nood hoor, dit is volledig pijnloos!), zodat ze niet meer kon vliegen (ze hebben dan immers geen evenwicht meer).

Waar kon dat beestje dan gebleven zijn? Ik hield het er maar op dat ze gepakt was door een roofvogel of zo. Ik vond het wel erg jammer: ik had dit doodziek kipje kunnen redden en nu was ze alsnog gestorven hoogstwaarschijnlijk.

Na enkele dagen werd me pijnlijk duidelijk wat er echt gebeurd was. Ik was samen met ons Fleurtje in de tuin. Plots hoor ik geroep vanop het veld achter onze tuin. Ik ga kijken, en wurm me door de struiken (helemaal achter in onze tuin staan allemaal hele grote struiken en bomen). De wandelaar vraagt me of ik misschien een hondje kwijt ben en hij tilt ons Fleurtje omhoog. Oh, neen! Dat is inderdaad Fleurtje!!!! Hoe is die weg geraakt in godsnaam??? De tuin is helemaal afgemaakt met een hek!

Snel ren ik naar het veld. Ik neem Fleurtje in mijn armen en kan die wandelaar wel omhelzen van dankbaarheid. Fleur is helemaal niet zo zelfstandig, ze zou nooit zelf de weg hebben teruggevonden, en voordat ik haar had gevonden was ze misschien al omvergereden geweest door een auto...

Plots zegt de wandelaar : 'Hé kijk, daar is een gat in je afspanning!' Hoe kan dat nu? Ik bekijk het van naderbij en ik zie duidelijk dat één of andere gek inderdaad onze draad heeft losgeknipt. Vanuit de tuin is dit niet te zien - door het oerwoud van struiken - maar aan de achterkant is er een gat zichtbaar van een halve meter. Hier is mijn kipje dus door ontsnapt... en daarna waarschijnlijk opgepeuzeld door één of ander roofdier. 
Ik vind het een enge gedachte dat iemand zoiets doet: vanzelf kan dat gat in de draad er immers onmogelijk gekomen zijn... Er wonen hier wel een aantal nare mensen in de buurt - dus ik heb een duister vermoeden - maar iemand zomaar beschuldigen, dat gaat ook niet natuurlijk.
Waakzaamheid is geboden in de toekomst! Ik wil mijn diertjes zeker niet opnieuw kwijt.

Maar even iets anders nu: vandaag komen er twee nieuwe kipjes! Deze keer koos ik heel bewust voor ex-legkipjes. Deze dames hebben een rotleven achter de rug als 'industriële legmachines' en als dank mogen ze dan, als ze wat minder productief zijn (op 18 maanden!) eindigen als soepkip. Gruwelijk toch, ik heb er geen ander woord voor.

Gelukkig bestaan er organisaties - die drijven op fantastische vrijwilligers - die zich het lot van deze sukkelaartjes aantrekken. Zij redden deze kipjes van hun wrede lot, door er een nieuwe tweede thuis voor te zoeken. Een tweede leven eigenlijk, want eindelijk mogen ze dan leven zoals een kip hoort te leven: in de buitenlucht lekker scharrelen en genieten van het zonnetje. Iets wat hen daarvoor nooit gegund was.

Nog steeds leven legkippen - anno 2015 - een gruwelijk leven. Enkel de eitjes met het biolabel (categorie 0) komen van kipjes die een veel beter en diervriendelijker leven hebben. Ze zijn wat duurder, maar mensen alsjeblieft, kies voor deze eitjes! Alleen als we als consument niet enkel kiezen voor goedkoop, kan er iets veranderen.
Wanneer er 'scharreleieren' (categorie 2) op de verpakking staat betekent dit niet dat deze kippen het goed hebben: ook zij zitten met véél te veel in een loods en zien nooit het daglicht. Laat je dus niet misleiden door deze benaming!
Als je niet voor het duurdere bio wilt gaan, kies dan tenminste voor eieren met categorie 1 (vrije uitloop): deze kipjes hebben wel de mogelijkheid om in de buitenlucht te vertoeven, maar stel je hier ook maar geen te idyllisch plaatje bij voor (kijk HIER voor wat meer info over de categorieën).
Of kies ervoor om ook een aantal ex-legkipjes te adopteren, als je er de ruimte en de tijd voor hebt.

Ik houd jullie op de hoogte en post straks zeker wat foto's van onze nieuwkomertjes.

donderdag 21 mei 2015

Soms denk ik: waarom blijven ze niet gewoon klein?

Eén van de nadelen van het hebben van kinderen met een aanzienlijk leeftijdsverschil ertussen is dat je altijd al een idee hebt van wat er gaat komen in de volgende fase. Zolang ze klein zijn valt het allemaal nogal mee: ok, peuter- of kleuterdriftbuien zijn niet leuk, maar je hebt het in zekere zin nog wel een beetje in de hand.
Ik weet dat het van sommige pedagogen niet meer mag, maar de time-out in de gang bewijst hier toch nog steeds zijn dienst. Niet dat ik wil zeggen dat het met kleine kinderen altijd makkelijk is hoor. De mijne hebben, hoe zal ik het zeggen... een 'sterk' karakter, als jullie begrijpen wat ik bedoel ;-)

Kleine kinderen geven je echter zoveel affectie dat je het snel vergeet als ze weer eens de supermarkt op stelten hebben gezet omdat ze dat zakje snoep - dat zo strategisch aan de kassa naar hen staat te lonken - écht niet krijgen. Dagelijks word je vertederd door de schattigheid die ze van nature uitstralen.
Soms zit ik naar mijn jongste zoontje te kijken, en dan zou ik hem wel kunnen plat knuffelen omdat ik hem zo lief vind. Zélfs al heeft hij een uurtje daarvoor mij de oren van de kop gezeurd voor een tweede ijsje...

Alles wordt anders wanneer de pubertijd zijn intrede doet. Deze brug tussen kind en volwassenheid is niet alleen voor de jongere zelf een verwarrende periode, maar ook voor zijn ouders. Had je het daarvoor al moeilijk met loslaten, houd dan je hart maar vast als de hormoontjes om de hoek komen kijken. De pubertijd is een heuse les in loslaten!
Niet alleen het uiterlijk van je kind verandert drastisch - het raarste vind ik dat het 'kindergezichtje' geleidelijk aan plaats maakt voor de meer volwassen versie - maar ook het eens zo aanhankelijke jongetje (of meisje) begint zich plots wel heel erg hard los te maken van zijn ouders.
De periode dat je hun held was en dat ze naar je opkeken is echt wel voorbij eens ze puber zijn. Waar is plots dat kleine jongetje gebleven dat ooit nog met me wilde trouwen en dat ruzie maakte met zijn zus om naast me in de zetel te kunnen zitten?
Dat jongetje zit nu alleen op zijn kamer te gamen, dat jongetje gaat op stap met zijn vrienden, dat jongetje heeft zopas zijn eerste pintje (en niet zijn laatste) gedronken, dat jongetje denkt helemaal niet meer dat ik meer weet dan hij, integendeel: hij weet alles beter, want ik ben ouderwets en niet mee met mijn tijd (en ik zeur altijd).

Ach, ik mag nog niet klagen hoor... momenteel gaat het relatief goed hier. Ik heb de indruk dat de heftigste periode bij mijn oudste zoon (voorlopig?) voorbij is, maar mijn dochter is pas twaalf... en ik heb nog geen ervaring met pubermeisjes ;-)

Maar eigenlijk wou ik het hier niet hebben over mijn eigen kinderen, maar over een tafereeltje dat ik gisteren zag: in de namiddag ging ik even met mijn jongste zoontje tot bij het speeltuintje in de stad. Hij vindt het er heerlijk, zelfs al stelt het daar helemaal niet zoveel voor. Dat is dus ook zo leuk aan kleine kinderen, ze zijn nog snel tevreden ;-)

Zoontje amuseerde zich dus kostelijk en ik zat even op een bankje. Plots kwamen er drie pubermeisjes - van een jaar of vijftien - op het andere bankje, even verderop, zitten. Ze zagen er lief en vriendelijk uit. Ik dacht even: hoe zou mijn dochter er over drie jaartjes uitzien? Zou ze er zo uitzien als deze meisjes en zou ze hier dan ook zitten met haar vriendinnetjes? Daar zou ik mee kunnen leven, want het leken me erg brave tieners.
Plots werd dit idyllische plaatje verstoord: er kwam een jongen op de proppen op zo'n bmx fietsje. Hij gaf snel iets af aan één van de meisjes. Het meisje nam het aan en pakte direct een aansteker uit haar zak. En neen, het was geen gewoon sigaretje (da's al erg genoeg) dat toen van hand tot hand ging...
Blijkbaar stoorden deze tieners zich ook helemaal niet aan mijn aanwezigheid, voor hun was dat jointje de normaalste zaak van de wereld.

Terug thuis vroeg ik aan mijn oudste zoon: 'Hé, ken jij kinderen die wiet roken?' 'Tuurlijk mama, er zijn er zo een paar in mijn klas', antwoordde hij in alle eerlijkheid.
Hij vond dat helemaal niet vreemd blijkbaar. Ik wel dus. Hij verzekerde mij dat hij van de wiet afblijft.

Ik hoop het, ik hoop het echt!
En jij, mijn jongste, lieve kleuter: blijf jij nog maar even klein en onschuldig...


dinsdag 19 mei 2015

Waarom lukt het nu niet?

Eén van de (vele ;-) nadelen van het niet meer zo piepjong zijn is zeker dat proberen gewicht te verliezen niet meer zo vanzelfsprekend is dan daarvoor. 
Ik weet dat ik niet mag klagen: echt veel te zwaar heb ik nooit gewogen, en mijn BMI zit nog netjes onder 25... maar wat mij betreft mag er nu toch best een kilootje of 5 af. 

Ik voel me er gewoon niet goed bij dat mijn broeken spannen (als ik er überhaupt nog in raak) en dat er zich een (blubber)buikje manifesteert.
Vroeger in mijn jonge tijd - toen de dieren nog spraken - moest ik bij wijze van spreken een weekje geen rotzooi naar binnen spelen en gelijk gaf de weegschaal 2 kilootjes minder aan. Die tijd lijkt voorgoed voorbij. 
Ik ben al twee weken super gezond aan het eten: smoothies, fruit, een overdosis groenten, volkoren pasta en bruin brood, kokosolie, havermout, geen gebak, snoep of chips...
Goed bezig dus zal je zeggen, maar wat zegt de weegschaal? Geen enkele kilo eraf!
Echt motiverend is dat natuurlijk niet, maar het voordeel is wél dat ik intussen helemaal geen drang meer heb naar al die zoete rotzooi, maar eerder snak naar een schaaltje heerlijke aardbeien als dessert.


Ik weiger - ondanks dat ik blijkbaar niet afval - om in de val van de crashdiëten te trappen. Met zo'n dieet val je wel af - dat weten we allemaal intussen - maar nadien kom je het dubbel en dik weer bij. Ik haat het trouwens om weinig te eten en honger te lijden. Dan word ik vreselijk chagrijnig en niet meer te genieten voor mijn omgeving.

Sommigen zeggen dat je de koolhydraten zoveel mogelijk moet schrappen uit je voeding. Ik ben er zeker van dat dit werkt, maar oh... ik eet veel te graag aardappelen en pasta.

Hopelijk werkt mijn aanpak - van gewoon gaan voor gezonde voeding en verder niets bijzonders - wél op lange termijn. Ik voel me in ieder geval al een pak fitter en niet meer zo hondsmoe. Da's eigenlijk nog belangrijker dan een maatje 36, nietwaar?
Trouwens: eens boven de 40 krijg je er toch alleen maar rimpels bij als je teveel afvalt!

Wat doen jullie om je gezond gewicht te behouden?


maandag 18 mei 2015

Soms is het makkelijker om van dieren te houden dan van mensen.

Wie houdt er nu niet van dieren?  Dieren zijn lief, mooi, ontroerend en doen het begrip 'onvoorwaardelijke liefde' alle eer aan. Zelfs al zijn ze ooit mishandeld, toch slagen ze er vaak in om weer hun hart te geven aan een baasje dat wél voor hen zorgt. Dieren zijn enorm vergevingsgezind.

Honden, katten, geitjes, kippen... geven er niet om hoeveel geld je hebt, veroordelen je niet als je het even moeilijk hebt, interesseren er zich niet aan of je nu mooi, lelijk, jong of oud bent.
Dieren kunnen goed luisteren, op hun manier, en troosten, zonder woorden...
De liefde die je hen geeft krijg je in veelvoud terug.

Dieren zijn zo makkelijk om van te houden.


Sommige mensen zijn ook makkelijk om van te houden... maar er bestaan ook mensen die kwetsen, die het slecht met je voorhebben, die liegen en bedriegen, die enkel om status geven, die anderen gebruiken om hun doel te bereiken.

Zoals wellicht ieder mens van een zekere leeftijd, heb ik al meermaals ervaring gehad met de minder toffe personen die er op onze aardbol rondlopen. Soms is het makkelijk om ze uit je leven te bannen, maar soms is het ook heel moeilijk of zelfs onmogelijk. Vooral als het gaat om familie, collega's, buren... is het niet altijd mogelijk om ze te ontlopen.

De laatste jaren ben ik véél assertiever geworden. Als er iemand de kaas van zijn brood liet eten, dan was ik het wel! Logisch dat je dan de menselijke haaien aantrekt: collega's gingen met mijn pluimen lopen, familie ging ervan uit dat alles vanzelfsprekend is, en als ik dan toch eens 'neen' probeerde te stamelen stond heel het kot op stelten. Dat waren ze nu eenmaal niet van mij gewend.

Gelukkig is nu eindelijk mijn assertieve 'ik' geboren. Het voordeel van minder prettige ervaringen in je leven kan zijn dat je er uit leert, en nadien dezelfde fouten niet meer maakt.

Ik heb geleerd om 'neen' te zeggen, ik heb geleerd om naar mijn intuïtie te luisteren, ik heb geleerd dat anderen niet moeten bepalen wat goed is voor mij. Ik heb ook geleerd dat je soms moet (durven) loslaten om een gelukkiger mens te worden.
Denk nu vooral niet dat ik er al volledig ben hoor, want soms komt mijn vroegere bange ik nog even om het hoekje kijken... maar ik ben mij ervan bewust, en da's al heel veel.

Als je besluit om assertiever door het leven te gaan zal je merken dat sommige mensen je automatisch laten vallen. Als je opeens verwacht dat een relatie (op welk niveau dan ook: werk, familie, vrienden,...) tweerichtingsverkeer moet zijn en dus niet enkel 'geven' van jouw kant, is de lol er voor velen al snel af. Da's toch mijn ervaring tenminste.

Geloof nu niet dat ik een verbitterd mens ben hé! Ik heb juist door mijn andere kijk op het leven geleerd om de mensen die ik wél in mijn nabijheid wil, meer te gaan waarderen.

Wat me alleen nog zorgen baart is dat ik in mijn dochter hetzelfde naïeve meisje terugzie dat ikzelf zolang geweest ben. Soms wil ik haar zo hard behoeden voor de haaien in de zee die haar willen opschrokken.
Zij ziet nergens kwaad in, ze heeft een grenzeloos vertrouwen... Eigenlijk is dat heel mooi.
Moet ik haar haar naïviteit afpakken om haar te waarschuwen voor de haaien, of moet ik haar laten leren van haar eigen fouten...



zondag 3 mei 2015

Zijn ze mooi?


Oh, wat vind ik ze leuk, de nieuwe schoenen van mijn dochter! 
Ik dénk dat ik ze bijna net zo leuk vind als zijzelf. En wat is dat kind er blij mee! Zo blij dat ze me zelfs de toestemming gaf om er een blogje over te schrijven ;-)


Toegeven: eigenlijk ben ik helemaal geen fan van dit soort schoenen. Volgens mij zijn ze niet echt goed voor de kinderlijke voetjes. Neen, heel degelijk zijn ze wellicht niet te noemen, om nog maar te zwijgen van de steun die ze zouden moeten bieden aan de poezelige - bij momenten zweterige - tienervoetjes... Maarreh mooi zijn ze wel hé, toch?
Volgens dochterlief zitten ze bovendien héérlijk. Ze zijn inderdaad gevoerd met een zacht stofje en in de zolen zitten een soort luchtkussentjes.




Op zo'n momenten vind ik het jammer dat ik zelf geen tiener - of alleszins geen jong ding - meer ben. In mijnen jongen tijd  bestonden zulke hippe schoenen niet... en ze op mijn leeftijd (40+) nog dragen is écht geen optie volgens dochterlief.
't Is niet eerlijk!

Gelukkig kan ik er ook van genieten dat mijn dochter precies dezelfde dingen leuk vindt als ikzelf. Nu ja, die dingen hangen of staan wel in haar kast, maar 90% van de tijd loopt ons madammeke rond in sportkledij. Ze is nu eenmaal een vat vol energie, en bijna dagelijks staat haar portie turnen op het programma. Op dat gebied lijkt ze dan weer helemaal niet op mij. Ik ben al buiten adem als ik de trap op loop! Vroeger was ik wel erg lenig, maar nu is daar helaas nog maar bitter weinig van te merken.

Ik heb sport ook nooit echt leuk gevonden, 't is meer een opgave voor mij. Dochterlief daarentegen, lééft voor de sport. Zij kan gewoonweg niet stilzitten. Eten doet ze als een bouwvakker - niet normaal wat dat kind naar binnen speelt (acht pannenkoeken zijn geen uitzondering) - en toch ziet ze er nog steeds uit als een ranke gazelle.

Ik ben altijd jaloers geweest op mensen die plezier beleven aan sport, ik kén dat niet. Ik doe het (af en toe) omdat het 'moet', maar steeds weer is er die weerstand. Erg hé!
Oh, wat moet het toch leuk zijn als je met plezier kan sporten, en er echt naar uitkijkt om een rondje te gaan joggen. Ik ben al mega fier op mezelf als ik de fiets neem in plaats van de auto... Gelukkig heb ik niet de aard om heel snel moddervet te worden, maar een beetje meer stevigheid en enkele kilootjes minder zouden toch zeker niet mistaan!

Als ik nu eens begin met niet al te veel rotzooi meer te eten en flashy sportkleren koop, zou dat geen goed begin zijn? Neen, waarschijnlijk niet: dan blijven die kleren in de kast hangen omdat dochterlief zegt dat ik er véél te oud voor ben, en dan begin ik weer koeken te vreten uit frustratie ;-)