zaterdag 22 augustus 2015

Het hondenkind

Lang geleden dat ik nog eens iets schreef over ons Fleurtje. Tijd voor de hondenhaters om nu af te haken misschien... zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb hé ;-)

Alle moeders kennen wellicht het fenomeen dat als je met je (pasgeboren) baby een wandelingetje door de stad maakt ineens iedereen je aanspreekt en zich in je wandelwagen wurmt om een glimp van je kleintje op te vangen. Voor de ene mama is dit puur genieten, voor de andere hoogst onaangenaam... Ik heb me er zelden aan gestoord, tenzij de mensen echt té opdringerig werden natuurlijk.
Op een gegeven moment stopt die - al dan niet gewilde - aandacht vanzelf. Eens je kroost zijn schattigheidgraad wat is afgenomen kijkt geen hond op straat nog naar je om. Tenzij je kids zich gedragen als een stelletje schreeuwende ettertjes natuurlijk, dan heb je de aandacht zo weer te pakken. Negatieve aandacht welteverstaan: afkeurende blikken, vergezeld van commentaar zoals 'Zet ze maar eens een week bij mij, dan zal het rap gedaan zijn!' of 'In mijnen tijd was het niet waar, toen moesten de kinderen nog luisteren'...
Als ik zo'n taferelen zie denk ik altijd: oef, het zijn eens niet mijn kinderen die het beest uithangen, of ocharme die ouders, 't zal wel beteren... binnen een jaartje of tien.

De aandacht die ik kreeg met mijn pasgeboren baby's destijds zal ik nooit meer ontvangen: ons gezin is compleet met onze drie kids.
De aandacht die je krijgt met een hondje daarentegen, daar lijkt op één of andere manier geen houdbaarheidsdatum op te staan. Toen ons Fleurtje nog een - mega schattig - pupje was werden we echt overrompeld door wildvreemden die ons aanspraken, Fleurtje aaiden, vroegen of ze Fleurtje mochten vasthouden,... er waren zelfs mensen bij die hun hele levensverhaal begonnen te vertellen.
Fleurje vond dit helemaal niet erg: Fleurtje is een echte aandachtshond. Ze leeft voor de aandacht die ze krijgt, hoe meer hoe liever. Een dag geen aandacht, is een dag niet geleefd voor Fleurtje.
Inmiddels is Fleurtje al bijna twee en een half (een volwassen hond dus) en de aandacht die ze krijgt is nog niets verminderd. Nog steeds worden we aangesproken door onbekenden, nog steeds wordt ze geaaid, nog steeds weet ze alle harten te veroveren.


Storend is die aandacht niet. De meeste mensen zijn erg aardig en vriendelijk. Soms stellen ze vragen. De vragen die ze gewoonlijk stellen wil ik voor de geïnteresseerden hier wel even beantwoorden:

  • Was ze duur en waar heb je ze gekocht? Ja, ze was niet goedkoop. We kochten haar bij een heel betrouwbare en gepassioneerde fokker. Het ras 'Cavalier King Charles Spaniël' is een prachtig ras dat zeer zachtaardig en uitermate aangenaam is. Helaas is het ook een ras dat zeer grote en ernstige gezondheidsproblemen kent, die het leven van de hond en het baasje tot een hel kunnen maken. Een serieuze fokker laat dus de ouderdieren uitgebreid medisch screenen om te voorkomen dat deze erfelijke aandoeningen worden doorgegeven aan het nageslacht. Enkel kerngezonde en erfelijk onbelaste dieren komen in aanmerking om mee te fokken. Een teefje mag ook maar een beperkt aantal nestjes hebben zodat ze niet overbelast raakt. Verder moeten de pups opgroeien in een huiselijke sfeer, zodat ze goed gesocialiseerd worden. Een goede fokker zal ook steeds nagaan of zijn pups goed terecht komen en de potentiële kopers aan een spervuur van vragen onderwerpen. Wij hebben nog regelmatig contact met de fokster van ons Fleurtje (we sturen haar zo nu en dan een fotootje door) en we kunnen ook terecht bij haar als we vragen hebben. Het is begrijpelijk dat dit alles een prijskaartje heeft. Veel mensen zeggen me: 'Maar ik heb op internet gezien dat ze Cavalierpups verkopen voor 300 euro'. Meestal zijn dit pups die worden verkocht door zogenaamde broodfokkerijen. Laat je nooit verleiden om daar een hond te kopen. Googel het woord 'broodfokkerij' maar eens en je zal meteen begrijpen wat ik bedoel. Een hond hoeft trouwens helemaal niet duur te zijn in aankoop. Je kan er ook voor kiezen om er eentje uit het asiel te adopteren. Besef wel dat een hond sowieso geld kost aan eten, verzorging en dierenartskosten.
  • Verliest ze veel haren? Ja, een hond verliest nu eenmaal haren (tenzij je voor een ras kiest dat er voor bekend staat weinig haren te verliezen natuurlijk). Ik moet elke dag stofzuigen: sla ik een dagje over dan ligt het hier vol 'bollen' haar. Fleurtje moet ook dagelijks uitgebreid gekamd worden anders klitten haar haren (vooral bij de oren) volledig in elkaar.
  • Bijt ze iets kapot? Toen ze nog pup was heeft ze hier wel het nodige gemold. Ons jongste zoontje was toen twee en een half en hij liet veel van zijn speelgoedjes op de grond rondslingeren. Je kan al raden wat daarmee gebeurde, denk ik hé? Ze heeft wel nooit haar tanden in de meubels gezet. Als we weg moesten en ze dus alleen thuis was moest ze in de bench. Die bench hebben we een jaar gebruikt, nadien was het niet meer nodig. Nu ze volwassen is bijt Fleur niets meer stuk. Gelukkig!
  • Maakt ze veel vuil? Neen, eigenlijk niet. Als het nat is buiten, zijn haar pootjes natuurlijk wel vies. Geen probleem hoor, want ze laat ze gewillig schoonvegen met een handdoek. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn drie kids veel meer rommel en rotzooi maken dan Fleurtje. Een hond knutselt nu eenmaal niet hé ;-)


  • Mag ze in de zetel liggen? Tuurlijk mag ze dat! Niets zo zalig als 's avonds ons Fleurtje op mijn schoot. Of op die van mijn man. We durven hier wel eens ruzie over te maken...
  • Is ze zindelijk? Jep, 100 procent! Alleen als ze ziek is, kan er natuurlijk wel eens een ongelukje gebeuren. Een hond zindelijkheid aanleren is overigens peanuts in vergelijking met een kind zindelijk krijgen vind ik.
  • Ligt ze in bed bij jullie? Neen, dat mag niet van mijn man (van mij zou het wel mogen). Op vakantie (want ze gaat altijd mee) ligt ze wel op bed bij ons.


Zo, dit is een langer artikel geworden dan ik van plan was. Als jullie nog graag iets zouden willen weten: vragen staat vrij :-)


vrijdag 21 augustus 2015

Over schermhangen en zotte kosten

Heb ik schermverslaafde kinderen? Die vraag stel ik me wel eens, maar ik troost me met de gedachte dat ik vast niet de enige ben...
Bij de oudste zoon deed ik misschien nog wat meer moeite om de boel aan banden te leggen. Niet met veel succes overigens want inmiddels lijkt zijn kamer meer op een kantoor met al die schermen en stak hij zelf zijn eigen game-computer in mekaar. Bij nummer twee en drie heb ik me er op één of andere manier al bij neergelegd dat er dagelijks achter de TV, de iPad, de computer, de gsm,... wordt gehangen.
Nuja, de kleuter heeft nog geen gsm hoor, zo erg is het ook weer niet ten huize Miss Milla. Alhoewel... als je die oude afgedankte gsm zonder simkaart meetelt heeft hij wél een gsm. Daar loopt hij dan mee te 'telefoneren' naar zijn vriendjes. Hele nep-gesprekken worden er gevoerd met dat dingetje. Hilarisch eigenlijk, vooral omdat kleuter er zo in opgaat. Zijn fantasie kent werkelijk geen grenzen, heb ik al vaak gedacht. Heerlijk!

Dochter heeft sinds ze twaalf is een gsm, dus dat heb ik nog redelijk lang kunnen tegenhouden. Ik ken kindjes die op hun negende al met een iPhone 6 rondlopen... Kindjes met rijke oudertjes dan waarschijnlijk hahaha.
Ik ben intussen ook van mening dat we niet te krampachtig negatief moeten doen over al die technologie. Het hoort bij het leven van nu, en ik maak er zelf ook dankbaar gebruik van. Ik merk wel dat mijn kiddo's veel handiger zijn in die toestanden dan ikzelf. Zij zijn bij wijze van spreken opgegroeid met de iPad in de wieg (niet te letterlijk nemen hé), en waar ik soms nog moet zoeken naar bepaalde toepassingen lijken die toestellen voor hen geen geheimen te kennen. Zelfs kleuter is al ongelofelijk handig met al die schermpjes. Hij moet wel nog leren dat niet élk scherm een touch-screen is, merk ik aan de vette vingers op de TV en de computer. Maar die vette vingers zie ik ook op de ruiten en daar zit vooralsnog geen electronica in ;-)

Ik ben van mening dat als kinderen nog voldoende andere activiteiten doen buiten schermhangen, er niet echt een probleem is. Waarschijnlijk noemen sommigen me nu een lakse en ontaarde moeder, maar ik heb de strijd opgegeven met het timen van de schermactiviteiten. De ene dag wordt er hier veel voor het scherm gehangen en de andere dag helemaal niet.
Ik ken ook ouders waarvan de (tiener)kinderen helemaal niet op Facebook, Instagram, Skype,... mogen en ik merk dat ze toch een beetje in een uitzonderingspositie komen te staan. Ik zie meer heil in toezicht en je kinderen leren dat ze niet alles zomaar zonder nadenken op het net mogen gooien.

Maar eigenlijk ging ik het hier over iets anders hebben. Al die schermpjes in huis kunnen natuurlijk ook wel eens stuk gaan op een gegeven moment. Vorige week kwam onze kleuter melden: "Mama, de iPad is stuk!" En ja hoor, ik zag meteen dat er een reuze barst zat in het scherm. Het ding werkte nog perfect, daar niets van hoor, maar het scherm zag er niet al te best uit.
Ik vond eerlijk gezegd dat het nog lang geduurd had voor het scherm stuk was gegaan. Echt zachtaardig gaat een kleuter meestal niet om met zijn spullen en het ding is toch ook al vier jaar oud. Er zat wel zo'n beschermhoesje rond, maar dat was inmiddels ook al tot op de draad versleten...

'Wat doen we ermee?', dacht ik bij mezelf. Het ding laten maken of niet? Een nieuwe kopen vond ik zeker geen optie: véél te duur, en we hebben in september nog veel te grote kosten in het vooruitzicht (schoolgelden betalen, retentiebeugel voor de zoon, inschrijvingsgeld turnclub voor de dochter,...). Een iPad is nu eenmaal niet levensnoodzakelijk hé! Alhoewel ik er zeker van ben dat kleuter hier anders over denkt ;-)
Dan toch maar laten maken misschien? Een vriendin gaf me een adresje waar ze deze klus klaren voor een schappelijke prijs. Die schappelijk prijs bleek 99 euro te zijn. Ik vond dat best duur, maar het is blijkbaar nu eenmaal de prijs voor zo'n reparatie...
Uiteindelijk hebben we het ding dan toch maar binnengebracht voor reparatie en met pijn in het hart die (bijna) 100 euro betaald. De reparatie is perfect uitgevoerd en de iPad is weer zo goed als nieuw, tot grote vreugde van de kids (en ja ook mama).

We hebben er wel onmiddellijk een kidsproof beschermhoesje bijgekocht. Dat is volgens mij geen overbodige luxe om al dat kleutergeweld te trotseren. Het beschermhoesje lijkt me erg degelijk en inderdaad in staat om heel wat schokken op te vangen. Het heeft ook een handvat waar je de iPad  rechtop mee kan zetten (handig om filmpjes te kijken). Ik zou er graag een review over schrijven, maar hiermee wacht ik liever nog enkele maandjes. Eerst maar eens kijken of het echt doet wat het beloofd... beschermen.




Hangen jullie kinderen vaak achter het scherm en hoe gaan jullie hiermee om?

maandag 17 augustus 2015

Néén, een museum bezoeken is niet saai!

Al wekenlang zat onze kleine man te zeuren over het 'dino-museum', en dat hij er persé naartoe wilde. Ik weet niet hoe hij op het idee kwam, maar feit blijft dat dino's een bijzondere aantrekkingskracht uitoefenen op kinderen. Onze oudste zoon heeft in zijn kleuterjaren ook zo'n 'dino-fase' doorgemaakt. Dochterlief niet, zij had - toen al - meer interesse voor schoenen dan voor dino's ('t is een echt vrouwtje, zou prins (nu koning) Filip zeggen... voor de Belgen onder de lezers ;-)

Misschien dat zoontjelief al een beetje gebrainwasht is door 'Dinotrux' op Netflix. Jahaaa... wij hebben nu ook eindelijk Netflix. Ik ben bezweken voor de druk die de kinderen hier uitoefenden. "Mama, de eerste maand is gratis. Mama, je zit nergens aan vast, je kan het elk maand opzeggen. Mama, iederéén heeft Netflix. Mama, het is toch niet duur. Mama, er is voor jou ook héél veel op Netflix. Mama, je gaat het geweldig vinden."
Ja kinderen, mama vindt het inderdaad geweldig. Opletten dat ik niet verslaafd raak, haha. Ik ben al dagen véél te laat gaan slapen omdat ik nog een filmpje wilde zien op Netflix. En ik word zelfs niet betaald om dit te schrijven, stel je voor.

Maar ik dwaal weer af van het onderwerp dat ik eigenlijk voor ogen had in deze post, nl. museumbezoek. Nu vind ik musea van nature best wel interessant, en neen, ik ben heus geen intellectueel, maar gewoon een meisje van op de buiten. 
Vanwaar komt eigenlijk de misvatting dat musea saai zouden zijn? Van die duffe studiereizen op school vroeger misschien? Alhoewel, alles was toch beter dan zitten te suffen in de les. Tegenwoordig zijn de meeste musea trouwens interactief en zo opgevat dat ook kinderen er wat aan hebben.

Zoontjelief wou dus naar het 'dino-museum' en mama is altijd erg bereidwillig om zo'n wens te vervullen. Uit ervaring weet ik immers dat zoontjelief over een twaalftal jaartjes wellicht liever naar een  - al dan niet met alcohol overgoten - fuif zal gaan dan naar het museum... Genieten dus nu nog, want het blijft niet duren dat ze je hand willen vasthouden. Tsjaa, da's dan weer één van de nadelen als je ook al uit de kluiten gewassen kinderen hebt: je wéét wat er gaat komen en dat kan de pret wel eens wat bederven... pubermoeders weten vast wat ik bedoel ;-)

We gingen dus gisteren naar het Museum voor Natuurwetenschappen (KLIK). 




Dit museum kan ik echt iedereen aanraden. Naast indrukwekkende skeletten van reuzegrote dino's (KLIK) is er nog veel meer interessants te zien. Je hebt er onder andere de 'Galerij van de Evolutie' (KLIK) waar op een toegankelijke manier de evolutie van het leven op aarde wordt uitgelegd. 


Er is ook een zaal met insecten (dode en levende), maar deze heb ik wijselijk overgeslagen vanwege mijn insectenfobie. Tot groot jolijt van de kinderen natuurlijk, én de man. Van je familie moet je 't hebben...
Ook nieuwste zaal, de 'Gallerij van de Mens' (KLIK), vond ik zeer de moeite. Hier wordt visueel duidelijk gemaakt hoe de mens is geëvolueerd. Ook voor kinderen is dit, toch wel vrij moeilijke onderwerp, toegankelijk en begrijpbaar gemaakt door allerlei interactieve toepassingen.  



Ik stel voor dat jullie even zelf gaan kijken op de website van dit museum (mocht het je interesseren natuurlijk), want er is nog véél meer te zien en ik denk dat niemand hier zit te wachten op een saaie beschrijving van een museum.

Ik vond het in ieder geval zeer de moeite en ook zeker doenbaar met kinderen. Zowel ons zoontje van vier als onze dochter van twaalf hadden een erg leuke namiddag. Zoontjes fantasie begon op een gegeven moment zelfs een beetje op hol te slaan. Hij vertelde ons heel serieus dat hij al die skeletten zelf 'gemaakt' had samen met de archeologen. Toen wij vroegen: 'Hoezo?' antwoordde hij doodleuk: 'Maar jullie weten toch dat ik hier werk, in het museum.' We hebben het spelletje toen maar meegespeeld. Op een gegeven moment toonde hij zelfs zijn bureau in het museum. Wat kan de wereld van een vierjarige toch magisch zijn...


Laat je dus zeker niet afschrikken: een museum bezoeken met kids is fun en zeker niet saai!



dinsdag 11 augustus 2015

De beste uitstapjes zijn vaak... gratis!

ACHT lange weken vakantie hier in België. Leuk natuurlijk, maar ook vermoeiend (vooral voor mama haha).
De eerste weken vallen nog wel mee - de kids (en mama ook jaja) zijn dan zoooo toe aan vakantie na die hectische laatste weken van het schooljaar - maar na een maandje of zo begint de verveling er toch behoorlijk in te sluipen.

Mijn drie kinderen zijn ook van een behoorlijk verschillende leeftijd - een kleuter van vier, een bijna-puber van twaalf en een échte puber van zestien - wat het vinden van gezamenlijke activiteiten er niet makkelijker op maakt.
Nu moet ik direct bekennen dat de puber eigenlijk helemaal geen interesse meer heeft in gezamenlijke activiteiten. Die zorgt zelf wel voor zijn activiteiten (gamen, fitnessen, gamen, series kijken op internet, gamen, chillen met vrienden, gamen,... wat een leven).
Ik vind dat jammer natuurlijk, maar het zij zo... Soms word ik wel eens overmand door schuldgevoelens en dan denk ik: had ik maar meer activiteiten gedaan met dat kind toen hij nog kleiner was. Mijn man zegt dan onmiddellijk: 'Ben je gek? We hebben zoveel gedaan met hem!' Mannen schijnen altijd minder last te hebben van schuldgevoelens. Makkelijk toch, man zijn, op dat gebied tenminste...

De verveling begint dus toe te slaan, vooral bij bijna-puberdochter en bij kleuterzoon. Bijna-puberdochter zou wel weten wat ze wil hoor, om zich bezig te houden: Pairi Daiza, Walibi, Bobbejaanland, De Efteling, zwemmen bij Centerparcs,... heel leuk allemaal natuurlijk, daar ga ik niet over strijden... alleen trekt mijn portemonnee dat niet.

We leven hier momenteel van één inkomen en ik vind dat soms best pittig met drie groter wordende kinderen. Ik lees heel graag bespaarblogs. Ik heb er al veel van geleerd en ik vind ze vaak inspirerend maar... ze maken me soms ook een beetje moedeloos. Vaak schrijven ze over hun (hoge) buffer die maar blijft groeien. Hoe doen ze dat in godsnaam? Ik bespaar me suf en toch wil die buffer maar niet groeien. Altijd lijken er wel kosten bij te komen die roet in het eten gooien: auto kapot, dus andere moeten kopen, dure (maar noodzakelijke) beugel voor zoonlief, grasmachine kapot en niet meer te repareren, zoonlief die uit al zijn kleren is gegroeid,... 't zal ooit wel eens beteren zeker (als ik de lotto win hahaha).

Geen dure uitstapjes dus voorlopig, maar wie niet rijk is, moet slim creatief zijn. Mijns inziens moeten kinderen trouwens ook nog tevreden kunnen zijn met met 'gewone' dingen. Het hoeft niet altijd spectaculair te zijn, toch?

Omdat ik er zeker van ben dat er hier nog mama's meelezen die de lotto (nog) niet hebben gewonnen, deel ik graag mijn tips om de kroost op een budgetvriendelijke manier bezig te houden en alzo de vakantie te overleven:

  • Nodig eens een vriendje of vriendinnetje uit. Kinderen vinden het heerlijk om in de vakantie op te trekken met hun leeftijdsgenootjes. Vaak missen ze de sociale contacten die ze dagelijks hebben op school toch wel een beetje in de vakantie. Met een stapel (budgetvriendelijke) pannenkoeken erbij wordt het bijna een feestje.
  • Wandelen met de kids. Als je de trotse eigenaar bent van een viervoeter is het natuurlijk dubbel plezier. Eén van mijn lievelingplaatsen om te wandelen met kinderen is de Kabouterberg in Kasterlee. Dagelijks worden er vertellingen georganiseerd, maar ook zonder die vertelling is het zeer de moeite. Overal in het bos staan houten kabouters, er is een kabouterschooltje, houten paddenstoeltjes en de bomen in het bos hebben heel bijzondere wortels die boven de grond uit steken. Het bos spreekt erg tot de verbeelding van kleuters. Al moet ik zeggen dat onze kleuter het niet zo voor liefelijke spelletjes heeft. Neen, hij neemt liever zijn reuze waterpistool mee om alle kabouters uit te schakelen. Tja...

  • De zee. Oh, wat houd ik van de zee! Niet zozeer van onze Belgische kust (die is wat te druk voor mij), maar van de Nederlandse kust. Ik vind het geweldig dat je bij onze noorderburen op sommige stranden gewoon je hond mag meenemen: heerlijk! Je vindt er ook nog gratis parkeerplaats (als je wat zoekt) en de kustlijn is niet helemaal verpest door hoogbouw. Ok, een echt gratis uitstap kan je dit natuurlijk niet noemen, want als je niet tot de één van de gelukkigen behoort die vlakbij de zee wonen, ben je wel wat kwijt aan benzine natuurlijk. Desalniettemin, vind ik een dagje aan het strand altijd een beetje vakantie. Onze twee jongste kinderen amuseren zich er steevast kostelijk.Wij zijn niet zozeer mensen die uren op een handdoek gaan liggen bakken, maar wandelen, zandkastelen bouwen en pootjebaden maken ons perfect gelukkig. De dag sluiten we dan af met een ongezond maar niet al te duur frietje.



  • De speeltuin. Er zijn nog pareltjes van speeltuinen te vinden als je een beetje zoekt. Ik heb een pesthekel aan van die plastic binnenspeeltuinen, maar met goed weer is een leuke buitenspeeltuin altijd een top uitstap. Eén van mijn favoriete speeltuinen is die van Bokrijk. Er is voor ieder wat wils en het beste nieuws van al: volledig gratis!

  • Maar waarom het altijd elders zoeken? In je eigen tuin kan er ook plezier gemaakt worden. Een klein zwembadje heeft onze kleuter hier al uren zoet gehouden.

Hebben jullie nog budgetvriendelijke tips voor mij, want we hebben hier nog drie weken te gaan.




maandag 10 augustus 2015

Facebook depressie

Facebook: ik heb er een haat/liefde verhouding mee, geloof ik.
Soms wil ik die verdomde account gewoon verwijderen, maar daar zijn dan ook weer nadelen aan verbonden. Zo heeft het schooltje waar mijn kleuter zit een (besloten) pagina en daar worden regelmatig foto's op gepost van de klasactiviteiten. Ook de turnclub waar dochterlief traint post wel eens leuke foto's. Dat wil ik allemaal niet missen natuurlijk,... en daar heb ik nu eenmaal een account voor nodig.

Toegeven: Facebook is een erg handig medium om foto's of andere info te delen. Toen mijn oudste zoon, die nu zestien is, op de kleuterschool zat kon ik niet gewoon de foto's van zijn schooltje op FB bekijken en downloaden.
In die tijd ging het er heel wat omslachtiger aan toe: de juf maakte een map met alle foto's en nummerde die, de map werd doorgegeven aan de ouders en zij moesten dan de nummers van de gewenste foto's doorgeven aan de juf, de juf liet de foto's afdrukken en de ouders betaalden ze.
Pfff... wat een werk was dat in de 'ouden tijd'. Nu druk ik zelfs mijn foto's niet meer af, hooguit maak ik van de mooiste exemplaren af en toe een fotoboek.

Verder is een FB account nog voor andere doeleinden nuttig. Tja, ik geef het niet graag toe en ik hoop dat mijn kiddo's niet meelezen, maar ik houd graag ook een oogje in het zeil... Euhh... jullie begrijpen me wel hé, geloof ik?
Niet dat ik me hier veel illusies over moet maken, dat besef ik wel... Zo kwam ik er onlangs toevallig achter dat ik wel bevriend ben met mijn oudste zoon op FB, maar dat hij op één of andere manier zijn instellingen zo heeft aangepast dat ik niets kan zien...
Jahaa, die jeugd blijft ons toch altijd een stapje voor op dat gebied ;-)
Ik neem mijn zoon dit niet kwalijk neem hoor. Hoe waren we zelf op ons zestiende tenslotte? Pubers hoeven niet alles met hun ouders te delen, dat hoort nu eenmaal ook bij een normale ontwikkeling.

Vier jaar geleden, toen mijn oudste nog in het laatste jaar van de lagere school zat, ben ik er via FB eens achtergekomen dat er een meisje in zijn klas heel erg werd gepest. Op FB werd zij openlijk belachelijk gemaakt en bespot. Gelukkig was mijn zoon hier niet bij betrokken, maar ik vond die situatie echt verschrikkelijk.
Ik kon mijn kop hiervoor niet in het zand steken vond ik, en na een nachtje slapen besloot ik dat ik het beste de juf kon inlichten. Zij heeft dit probleem toen op een heel goede manier aangepakt en er meerdere lessen aan besteed. Gelukkig is het pesten toen ook gestopt.
Als ik niet op FB had gezeten, dan had ik helemaal geen weet gehad van dat pesten. Waarschijnlijk was het dan nog langer doorgegaan, met alle gevolgen vandien...

Toch erger ik mij de laatste tijd steeds meer aan FB en vraag ik me af wat het doet met sommige tieners en volwassenen. Voeden wij onze kinderen tegenwoordig op tot kleine narcisten die denken dat de wereld rond hen draait? Ego's die triomferen als ze 100 likes krijgen bij een nieuwe profielfoto?
Al de foto's die ik zie passeren van tieners (of volwassenen) die zich in de beste positie wringen om er zo goed mogelijk uit te zien op FB (leve de likes), de gerechten (want heel de wereld moet toch weten dat we ons in een restaurant bevinden), de vakantiekiekjes (al dan niet vanuit een exotische bestemming), het uitgangsleven (jaha... ik was erbij hoor), de winkels (kijk eens hoe goed ik heb geshopt in de Primark),... Ik heb zelfs al gezien dat ouders de punten op het rapport van hun kinderen posten op FB... Iedereen beroemd en leve de kleine Einsteins!

Oh, wat heb ikzelf toch een vreselijk oersaai leven als ik al dat boeiends zie passeren. NIET!
Neen, dat denk ik dus vooral niet! Ik weet donders goed dat mensen enkel hun succesverhalen posten, en niet hun verdriet - enkele uitzonderingen daargelaten -  maar weten jonge mensen (tieners bijvoorbeeld) dat ook?
Trouwens, ik denk dat niet alleen tieners, maar ook veel volwassenen zich een rad voor de ogen laten draaien door die 'goednieuwsshow' op FB. Die indruk krijg ik toch tenminste als ik het zo hoor in mijn omgeving. Veel mensen worden onzeker over zichzelf als ze constant met de neus op het (vermeende) succes van anderen worden gedrukt... Want wat doe je als:

  • je geen geld hebt om op restaurant te gaan en je dus dure gerechten kan fotograferen 
  • je kinderen slechte punten halen op school, en je alleen maar onvoldoendes kan posten
  • je lelijk bent en je dus bijgevolg geen schitterend mooie selfies kan posten
  • je niet op vakantie kan om de dezelfde reden waarom je niet op restaurant kan
  • je eveneens geen geld hebt om te shoppen, zelfs niet in de Primark...

Je zou jezelf toch voor minder een loser vinden en aan Facebook depressie lijden.

Natuurlijk overdrijf ik de feiten hierboven een beetje, en misschien mag ik het woord 'depressie' niet gebruiken in deze context - ik weet immers dat dit een heel ernstige ziekte is - maar ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel...
Het lijkt in de huidige tijd wel of we constant hengelen naar complimentjes (likes) en we onszelf zo belangrijk vinden dat héél de wereld moet weten wat we doen op elk uur van de dag...

Pfff... ik vind dat vermoeiend, héél vermoeiend, en daarom wens ik niet te delen wanneer ik op het toilet zit, wat en waar ik eet en wat de punten van mijn kiddo's zijn.
Maarrrr... soms post ik wel eens een leuk fotootje van mezelf, van mijn lieve kindjes (niet van de oudste, want dat mag ik niet!) of van mijn hondje, want... ohhh: ik ben gewéldig!!!





zondag 2 augustus 2015

Het nieuws

Hebben jullie dat ook? Dat gevoel van kwaadheid, machteloosheid en droefheid als je weer eens je portie dagelijks onrecht krijgt geserveerd zo rond een uur of zeven tijdens het journaal. Maar daar blijft het niet bij: de hele dag door word je geconfronteerd met allerlei gruwelijke nieuwsfeiten: op de radio, op social media,... Ontsnappen is onmogelijk - tenzij je ergens in een grot kruipt - en is het trouwens wel geoorloofd om je ogen te willen sluiten voor de gruwel in de wereld? Is het niet vreselijk egoïstisch om te genieten van je eigen veilige plekje vol welstand en te doen alsof er niets aan de hand is?

Dat zijn vragen die me de laatste tijd steeds meer en meer bezig houden. Als ik hoor op het nieuws van die gruwelijke jaarlijkse traditie nabij de kust van Denemarken waarbij grienden (een walvissen soort) worden bijeengedreven met boten tot het ondiepe water, om daar op de meest barbaarse manier te worden vermoord met speren, stenen en alles wat er maar voorhanden is (KLIK),... als ik dat hoor, dan zit ik te wenen achter mijn tv-scherm. Wanneer ik dan tijdens datzelfde nieuwsbericht ook nog eens hoor dat mensen die protesteren tegen dit onrecht en het trachten te verhinderen, worden opgepakt en jarenlange gevangenisstraffen riskeren, dan is mijn ganse dag verpest en voel ik me zooo kwaad en zooo machteloos.

Of over die leeuw Cecil, die vermoord is door een rijke Amerikaanse tandarts. Het gaat hier trouwens niet enkel om Cecil, maar om al die duizenden prachtige wilde dieren die worden omgelegd door verwende rijke westerlingen die wat spanning zoeken in hun leven en willen pronken met hun (bedenkelijke) jachttrofeeën. Ocharme, ze werken zooo hard voor hun geld en hebben dan toch wel een verzetje verdiend hé! Bah! Ik kan maar niet begrijpen hoe mensen hier genoegen aan kunnen beleven. Waarom denken zij dat ze het recht hebben om zo'n prachtig dier te vermoorden? Waarom? Waarom? Waarom?

Maar het is niet enkel dierenleed dat me aangrijpt hoor. De houding van Europa tegenover Griekenland, de kledingindustrie die zoveel bloed aan haar vingers heeft omdat wij altijd maar meer en goedkoper willen, boeren die steeds minder voor hun producten krijgen totdat het water hen aan de lippen staat omdat de supermarkten hun machtspositie misbruiken (alles voor de winst nietwaar) met nog meer dierenleed in de veeteelt tot gevolg... Moet ik nog even doorgaan?

In eigen land ben ik heel bedroefd te zien dat onze regering er alles aan doet om de kapitaalkrachtigen te pamperen (géén vermogensbelasting) en de rekening om de begroting te laten kloppen doorschuift naar de laagste- en middeninkomens. Of zouden de rijken onder ons die exuberante verhoging van de prijs van de elektriciteit evenveel voelen als de zwakkeren in de samenleving misschien? Akkoord, we moeten allemaal op ons energieverbruik letten, maar als je niet veel te besteden hebt doe je dat sowieso wel hoor lijkt me. Tja, dat komt ervan met een rechtse regering natuurlijk. Misschien moeten mensen de volgende keer toch maar eens wat beter nadenken vooraleer ze naar de stembus trekken en kiezen voor bepaalde populistische partijen... want nu hoor ik ze allemaal wel klagen!

Dankjewel aan de mensen die mijn klaagblog helemaal hebben uitgelezen, maar ook begrip voor de mensen die het al voor bekeken hebben gehouden hoor...
Soms wou ik dat ik eigenhandig de wereld kon redden, maar verder dan online petities tekenen en mijn eigen koopgedrag als consument wat aanpassen kom ik vaak niet... en daar voel ik schuldig over.
Hoe gaan jullie om met zulke zaken en hebben jullie er ook zo'n moeite mee om al dat onrecht in de wereld te aanschouwen?