Tot dat besef kwam ik eigenlijk pas écht toen ik voor het eerst moeder werd. Ik besefte dat de baby die ik in mijn armen hield niet voor eeuwig zo klein zou blijven. Ik vond dat een moeilijke gedachte... sommige momenten zijn zo volmaakt dat je de tijd wilt stopzetten.
Kinderen opvoeden is eigenlijk constant afscheid nemen van een periode die voorgoed voorbij is, en loslaten.
De laatste keer borstvoeding geven, de laatste keer 24 u per dag bij je baby zijn omdat je weer moet gaan werken, de laatste traktatie in de crèche omdat het nu tijd is om naar school te gaan, de laatste keer wachten aan de poort van de kleuterschool en later aan die van de lagere school... om nog later zelfs helemaal niet meer aan een poort te mogen wachten.
Nu moet ik zeggen dat de pijn van het afscheid nemen bij al die mijlpalen in mijn geval iets verzacht werd door het feit dat we hier nog een nakomertje hebben gekregen. Toen onze oudste zoon elf was en onze dochter zeven, werd ons jongste zoontje geboren. Een geschenk uit de hemel, en het was zo fijn om al die 'babydingen' opnieuw te mogen beleven. Opnieuw een naam kiezen, geboortekaartjes uitzoeken, een hele babyuitzet bij mekaar zien te krijgen (want veel hadden we niet meer),... Maar ook opnieuw zo'n klein kwetsbaar hummeltje in huis dat heel veel aandacht en verzorging nodig heeft.
Misschien heb ik er bij mijn jongste zoontje nog meer van willen genieten omdat ik wist dat het echt de laatste keer zou zijn. Het was ook zo bijzonder omdat onze twee oudste kinderen heel bewust deze babyperiode hebben kunnen meemaken. Zij zagen hun broertje niet als een concurrent, maar als een klein wezentje dat moest beschermd en verzorgd worden. Het was zo mooi om te zien hoe een stoere (bijna) puber ronddroeg met zijn broertje en hoe grote zus ervan genoot om mee de schattigste babykleertjes uit te kiezen.
Waarom schrijf ik dit nu allemaal? Misschien omdat ik me realiseer dat zelfs ons jongste zoontje groot wordt, en dat ook hij volgend jaar alweer de kleuterschool achter zich laat. Vorige week werd hij vijf en dat klinkt al zo groot. Anderzijds vind ik hem nog zo klein...
Als ik bedenk dat mijn kleine mannetje over minder dan één jaar de beschermde omgeving van het piepkleine dorpsschooltje waar hij nu zit, moet verlaten om mee te draaien in een lagere school met honderden leerlingen op de speelplaats, dan breekt mijn hart. Ik weet dat mijn zoontje erg slecht tegen drukte en chaos kan, maar misschien valt het allemaal nog wel mee.
Soms vraag ik me af: wie heeft het nu eigenlijk het moeilijkste met die nieuwe fases? Mijn zoontje of ik? Herkennen jullie dat gevoel? Je weet dat je moet loslaten, maar diep in je binnenste ben je er als moeder gewoon nog niet klaar voor...
Er kan zoveel misgaan, maar toch moet je als ouder op zo'n momenten even je bezorgdheid aan de kant zetten en je kinderen je vertrouwen geven. Geleidelijk moeten ze wennen aan meer vrijheid en het dragen van veranwoordelijkheid.
Wat gebeurt er immers met zand dat je wilt vasthouden in je hand? Het ontglipt je. Kinderen moeten leren op eigen benen te staan en wij ouders moeten ze dat ook gunnen (hoe moeilijk het loslaten soms ook is).
We bezitten onze kinderen niet, we mogen ze hooguit begeleiden op hun tocht naar volwassenheid. Dat is een hele moeilijke taak die gepaard gaat met veel vallen en opstaan, maar ik kan me eerlijk gezegd ook geen mooiere en belangrijkere taak in het leven voorstellen.
Hoe staan jullie tegenover 'loslaten'?