zondag 25 oktober 2015

Over loslaten...

Als er één cliché is dat klopt als een bus, dan is het wel dat de tijd vliegt. Eens een moment voorbij is komt het nooit meer terug. Soms kunnen we een beetje valsspelen zoals vannacht, als de klok een uurtje wordt teruggezet, maar toch blijft 'tijd' een heel ongrijpbaar iets.

Tot dat besef kwam ik eigenlijk pas écht toen ik voor het eerst moeder werd. Ik besefte dat de baby die ik in mijn armen hield niet voor eeuwig zo klein zou blijven. Ik vond dat een moeilijke gedachte... sommige momenten zijn zo volmaakt dat je de tijd wilt stopzetten.
Kinderen opvoeden is eigenlijk constant afscheid nemen van een periode die voorgoed voorbij is, en loslaten.
De laatste keer borstvoeding geven, de laatste keer 24 u per dag bij je baby zijn omdat je weer moet gaan werken, de laatste traktatie in de crèche omdat het nu tijd is om naar school te gaan, de laatste keer wachten aan de poort van de kleuterschool en later aan die van de lagere school... om nog later zelfs helemaal niet meer aan een poort te mogen wachten.

Nu moet ik zeggen dat de pijn van het afscheid nemen bij al die mijlpalen in mijn geval iets verzacht werd door het feit dat we hier nog een nakomertje hebben gekregen. Toen onze oudste zoon elf was en onze dochter zeven, werd ons jongste zoontje geboren. Een geschenk uit de hemel, en het was zo fijn om al die 'babydingen' opnieuw te mogen beleven. Opnieuw een naam kiezen, geboortekaartjes uitzoeken, een hele babyuitzet bij mekaar zien te krijgen (want veel hadden we niet meer),... Maar ook opnieuw zo'n klein kwetsbaar hummeltje in huis dat heel veel aandacht en verzorging nodig heeft.
Misschien heb ik er bij mijn jongste zoontje nog meer van willen genieten omdat ik wist dat het echt de laatste keer zou zijn. Het was ook zo bijzonder omdat onze twee oudste kinderen heel bewust deze babyperiode hebben kunnen meemaken. Zij zagen hun broertje niet als een concurrent, maar als een klein wezentje dat moest beschermd en verzorgd worden. Het was zo mooi om te zien hoe een stoere (bijna) puber ronddroeg met zijn broertje en hoe grote zus ervan genoot om mee de schattigste babykleertjes uit te kiezen.

Waarom schrijf ik dit nu allemaal? Misschien omdat ik me realiseer dat zelfs ons jongste zoontje groot wordt, en dat ook hij volgend jaar alweer de kleuterschool achter zich laat. Vorige week werd hij vijf en dat klinkt al zo groot. Anderzijds vind ik hem nog zo klein...
Als ik bedenk dat mijn kleine mannetje over minder dan één jaar de beschermde omgeving van het piepkleine dorpsschooltje waar hij nu zit, moet verlaten om mee te draaien in een lagere school met honderden leerlingen op de speelplaats, dan breekt mijn hart. Ik weet dat mijn zoontje erg slecht tegen drukte en chaos kan, maar misschien valt het allemaal nog wel mee.
Soms vraag ik me af: wie heeft het nu eigenlijk het moeilijkste met die nieuwe fases? Mijn zoontje of ik? Herkennen jullie dat gevoel? Je weet dat je moet loslaten, maar diep in je binnenste ben je er als moeder gewoon nog niet klaar voor...


Als kinderen groter worden zijn er nog talloze andere momenten waarop je ze moet loslaten. Wat vond ik het moeilijk om mijn dochter de toestemming te geven om voor de eerste keer alleen naar school te fietsen en wat was ik ongerust en boos toen ze op een keer nog even met een vriendin wat rondhing in de stad zonder mij te verwittigen. Alle rampscenario's passeerden over mijn netvlies en natuurlijk kon ik haar niet bereiken op haar gsm. Of toen mijn oudste zoon voor de eerste keer uit ging met zijn vrienden, dat was ook even slikken...

Er kan zoveel misgaan, maar toch moet je als ouder op zo'n momenten even je bezorgdheid aan de kant zetten en je kinderen je vertrouwen geven. Geleidelijk moeten ze wennen aan meer vrijheid en het dragen van veranwoordelijkheid.
Wat gebeurt er immers met zand dat je wilt vasthouden in je hand? Het ontglipt je. Kinderen moeten leren op eigen benen te staan en wij ouders moeten ze dat ook gunnen (hoe moeilijk het loslaten soms ook is).
We bezitten onze kinderen niet, we mogen ze hooguit begeleiden op hun tocht naar volwassenheid. Dat is een hele moeilijke taak die gepaard gaat met veel vallen en opstaan, maar ik kan me eerlijk gezegd ook geen mooiere en belangrijkere taak in het leven voorstellen.

Hoe staan jullie tegenover 'loslaten'?


Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!





donderdag 22 oktober 2015

Oeps, foutje van 200 euro...

Mag ik jullie één tip geven, lieve lezers:

KIJK ALTIJD JE KASSABON NA!!!


'Je kassabon niet nakijken kan ernstige financiële schade veroorzaken', deze waarschuwing zou eigenlijk op elke rekening moeten staan, net zoals er een waarschuwing op de pakjes sigaretten staat.


Vroeger keek ik nooit mijn bonnetjes na, maar sinds ik doorheb dat er héél vaak fouten sluipen in kassatickets doe ik het tegenwoordig bijna systematisch.
Akkoord, als er een foutje op je bonnetje staat gaat  het meestal om kleine bedragen, maar... eerlijk is eerlijk en juist is juist. Als we niet genoeg centjes bijhebben in de winkel krijgen we onze boodschappen ook niet mee hé.

Toch kan er af en toe een groot bedrag teveel worden aangerekend als je niet uit je doppen kijkt als consument. Luisteren jullie even mee naar wat ik vorige week meemaakte? Ik zweer het: er is geen woord van gelogen!

Ik ging met mijn vader naar een bekend woonwarenhuis. Hij kocht er vrij veel spullen, dus aan de kassa verwachtte ik wel een relatief hoog bedrag. We kozen een 'bemande' kassa omdat we ook een bonnetje hadden met spullen die aan het magazijn moesten worden afgehaald. De kassier van dienst deed zijn werk: hij scande alle artikelen, maar hij deed verder alsof we lucht waren. Hij was druk aan het kletsen met de kassierster die aan de kassa naast hem zat. En neen, het gesprek ging niet over het werk. Nu stoort het me niet dat winkelbediendes met elkaar babbelen, maar misschien doen ze dat toch beter als het even wat minder druk is aan de kassa...

Ik hoorde het bedrag dat mijn vader moest betalen en ik vond het vrij hoog uitvallen. Natuurlijk is dat meestal wel zo aan de kassa ;-) maar toch, mijn voorgevoel vertelde me dat er iets niet klopte. Ik vroeg het bonnetje aan mijn vader om na te kijken. Hij vond dat niet nodig zei hij. 'Je kan daar toch niet aan uit, met al die vreemde benamingen op het bonnetje.' Toch volharde ik in mijn boosheid en keek de rekening na. Het is inderdaad niet simpel om een bon van die woonwinkel na te kijken, zeker niet als je veel spullen hebt gekocht. Ik zag al snel dat er iets niet klopte: op de bon stond er 'transport zon 200 euro'. Wat bedoelden ze daar mee? 'Transport zon', we namen onze spullen toch gewoon zelf mee en ik kon me ook niet herinneren dat we iets van 200 euro in de kar hadden gelegd.

Mijn vader ging dus terug naar de kassier om uitleg te vragen. De kassier had het volgens mij direct in de smiezen dat hij een fout had gemaakt, maar hij legde de bal in ons kamp: 'Wat is dat?', bracht hij uit. Ja, wat is dat? Dat mag jij ons wel eens vertellen, dacht ik bij mezelf. Ik vond de kassier erg arrogant en gepikeerd overkomen, maar dat is mijn subjectieve mening natuurlijk.
Uiteindelijk riep hij er een dame bij, zijn overste vermoed ik. Zij kwam tot bij de kar en ze begon alles na te kijken en opnieuw te scannen. Even later gaf ze toe dat er een foutje was gemaakt. De kassier had de verkeerde 'snelcode' ingetikt volgens haar. Ik zei: '200 euro is wel een grote vergissing'. Ze antwoordde geïrriteerd: 'Vergissen is menselijk.' Ik zei haar dat de kassier heel de tijd aan het praten was met zijn collega tijdens het scannen en dat het misschien mogelijk was dat er daarom een foutje was gebeurd. Ze wuifde dit - opnieuw gepikeerd - weg.  Nog steeds hadden we geen excuses te horen gekregen. Mijn vader kreeg uiteindelijk zijn geld terug en toen kon er een kleine sorry af.
Ik kan me goed voorstellen dat je zo'n fout over het hoofd ziet als je iets heel groots koopt in die winkel, zoals een keuken of een dressing met veel losse elementen. Dus een rekening die nog moeilijker te ontcijferen is...

Ik geef toe dat vergissen menselijk is, maar de arrogantie van het personeel hierrond stoorde me uitermate. Als ik die kassier was geweest zou ik me onmiddellijk verontschuldigd hebben, denk ik.

Ik vraag me ook af of ze er zo los zouden zijn overgaan wanneer de rollen omgekeerd waren geweest: stel je voor dat ik bij de zelfscan een artikel van 200 euro zou zijn vergeten te scannen. Zouden ze dan genoegen nemen met de uitleg: 'Vergissen is menselijk'. Ik vrees ervoor...

Dus lieve mensen, luister naar Miss Milla en kijk je bonnetjes na, allways!

Maakten jullie het al mee dat er fouten op de kassabon stonden?



woensdag 21 oktober 2015

Herfstblues?

Bestaat er zoiets als herfstblues? Indien ja, dan denk ik dat ik eraan lijd.
De laatste dagen erger ik me aan zowat alles om me heen. Objectief gezien heb ik weinig reden tot klagen: ik ben gezond (voor zover ik weet tenminste), mijn huwelijk staat niet op springen, alles gaat goed met de kids, mijn hond is nog altijd megaschattig en lief (alhoewel ze soms ook wel haar nukken heeft, hormonen zeker?)... Weinig reden tot klagen dus, maar toch lijkt niets me nog af te gaan.

Omdat ze zeggen dat je hart uitstorten zo'n deugd kan doen én helend werkt, gooi ik hier mijn lijst met ergernissen van de laatste tijd op tafel. Als je geen zin hebt in een klaagblog, haak dan maar snel af zou ik voorstellen. Indien je daarentegen zelf ook last hebt van de herfstblues, lees dan zeker verder en laat je eigen ergernissen achter in een reactie. Want samen klagen is altijd leuker dan alleen klagen, nietwaar?

Ok, daar gaan we dan! Hier komt mijn lijstje... ik erger me momenteel blauw aan:

  • Het feit dat het zo verrekt donker is de hele dag. Waar zit die zon? Ga ik nu maanden aan een stuk weer moeten wennen aan de kou, de regen en de gure wind? Als die domme zon tenminste nog een beetje zou willen meewerken was het lang zo erg niet, maar neen hoor, die luie vuurbol is niet van plan haar gezicht nog veel te laten zien de komende maanden.
  • Aan het stelletje 'leuke' mensen die hier in de buurt wonen en die er alles aan doen om het bloed van onder mijn nagels te halen. Deze mensen hebben een kachel (type 'allesbrander' vermoed ik). Niets mis mee natuurlijk... alleen vraag ik me af wat voor rotzooi ze er er allemaal insteken om op te fikken. De stank en de vuile rook die er uit hun schouw komt is werkelijk niet te harden. Heel de buurt heeft er last van. Het erge is dat ze dus niet enkel in de winter stoken, maar het hele jaar door. Hoe vaak ik niet angstvallig mijn ramen en deuren moet dichthouden, mijn 'berookte' was opnieuw in de machine moet steken, mijn kinderen moet binnen houden,... allemaal omdat de lucht door deze mensen verpest wordt. Ik snap het eerlijk waar niet hoe een kachel zo kan stinken. Ik ken nog verschillende mensen met een kachel en daar heeft niemand last van. Het erge is dat deze individuen er zich helemaal niets van aantrekken dat ze zoveel ongemak veroorzaken in de buurt. In het verleden hebben we ze hierover beleefd en tactvol aangesproken, maar spijtig genoeg hebben ze toen de oorlog aan ons verklaard. Ik kan er bijna een boek over schrijven... Ik spreek dus al jaren niet meer tegen deze personen. Ze zeggen soms: 'met sommige mensen kan je niet praten' wel, dit zijn dus dat soort van mensen. Sindsdien zijn er kleine en grote pesterijen van hun kant. Zo vinden deze mensen het dus heel grappig om hun auto's langs beide kanten op 15 cm van mijn auto te parkeren, zodat ik onmogelijk nog wegkan. Eén keer kan ik daar nog wel mee lachen, maar als ze het systematisch blijven doen is het moeilijk om te zwijgen. Toch zwijg ik, ik heb namelijk geen zin in een nog verdere escalatie van de situatie. Je leert er mee leven op den duur, hoe moeilijk dat ook is.
  • Aan al de mensen die niet begrijpen dat ik thuisblijfmoeder ben geworden omdat ik helemaal genoeg had van de 'ratrace'. Voor sommigen lijk je dan niet meer mee te tellen. Ze kunnen het maar niet begrijpen dat je er vrijwillig voor kiest om thuis te blijven voor de kinderen. Er zijn er zelfs die je dan een profiteur vinden (dat zeggen ze wel niet in je gezicht uiteraard). Maar van wie profiteer ik eigenlijk in hun ogen? Ik krijg geen enkele uitkering. Van mijn man misschien dan? Neen ook niet, want hij staat voor 100% achter deze beslissing. Sommigen zijn ook jaloers op de vrije tijd die ik heb. Maar leven van één inkomen heeft uiteraard financiële consequenties en je moet écht wel op een andere manier gaan leven om rond te komen. Dat vergeten ze voor het gemak even als ze jaloers zijn... Want ja, met minder rondkomen, dat willen ze ook niet natuurlijk.
  • Aan het racisme dat er bij velen aan de oppervlakte komt als het over de vluchtelingen gaat. Ze zijn zo bang dat ze een stukje van hun eigen welvaart zouden moeten opgeven... Ik vraag me af hoe het komt dat sommige mensen zo weinig inlevingsvermogen kunnen hebben: vreselijk!
  • Aan het feit dat ik op de één of ander manier mijn huishouden maar niet op orde krijg. Nu moet ik toegeven dat ik veel te perfectionistisch ben, dus daar zal het ook wel een beetje aan liggen misschien...
  • Aan mijn gebrek aan energie: ik sta moe op en ik ga moe slapen. Misschien moet ik toch maar eens proberen mijn vitaminesupplementen elke dag te nemen in plaats van één maal per week (als ik er toevallig eens aan denk). Enkele maanden geleden bleek uit een bloedonderzoek dat ik een aanzienlijk vitamine D tekort heb... op deze manier ga ik dat tekort natuurlijk niet weggewerkt krijgen.
  • Aan het feit dat mijn plan om gezonder te gaan eten en minder te snoepen echt niet wil lukken. Ik heb gisteren wéér twee chocoladekoeken gegeten. Het lijkt er wel op dat ik een 'frustratiesnoeper' ben.

Ik heb nog een heleboel andere ergernissen... maar weet je, ik voel me al een stuk opgeluchter nu ik er een paar van me af heb kunnen schrijven. Bedankt om te luisteren naar mijn geklaag lieve lezers :-) Frustratie ventileren werkt dus écht!! 
Binnenkort schrijf ik een blog over alle mooie dingen in mijn leven - beloofd - want die zijn er natuurlijk ook. Ik besef dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn.
Jammer genoeg lijken we echter altijd meer te focussen op het negatieve dan op het positieve. Vanmorgen - bij zonsopgang - keek ik naar buiten en zag ik de prachtige herfstkleuren in mijn tuin... 'Oh wat een geluk' dacht ik toen 'dat ik zoiets moois mag zien bij het ontwaken'.



maandag 5 oktober 2015

Ik heb dus écht géén karakter

Herinneren jullie je nog dat ik vorige week een blogbericht postte waarin ik het had over de gezonde levensstijl waartoe ik me had bekeerd (KLIK)... Niks extreems hoor, maar toch was het mijn doel om de lekkere zoete, zoute en vette versnaperingen links te laten liggen en te gaan voor de iets meer voedzame etenswaren.
Vol goede moed hield ik het veertien dagen vol zonder geraffineerde suiker en andere rotzooi. De weegschaal gaf zelfs al bijna anderhalve kilo minder aan. Halleluja, zou je zeggen... Niks halleluja... Ik ben sinds enkele dagen weer slecht bezig, héél slecht.

Het begon allemaal afgelopen vrijdag. Er waren drie vriendinnen op bezoek en we zaten lekker in de tuin te genieten van het heerlijke najaarsweer. Ik had voor cake gezorgd. Lekkere verse yoghurtcake met blauwe bessen. Mijn man had die de avond doorvoor gemaakt.
Niet jaloers worden nu hé dames... maar ik heb dus een husbandy die af en toe lekkere dingen bakt. Niet onder dwang, neen hij doet dit met volle goesting. Echt waar!
Nu was het wel yoghurtcake, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat hij ook tjokvol suiker en vet zat.
Maar lekker man, écht lekker... voor diegenen die ook willen zondigen: klik hier voor het receptje.


Het probleem is dat ik - eens ik de smaak van suiker weer te pakken heb - heel snel terug overstag ga voor meer zoetigheid en rotzooi. Ik heb dus het afgelopen weekend nog verschillende keren mierzoete rommel naar binnen gespeeld. In feite is het bij mij zoals bij mensen die verslaafd zijn aan roken of alcohol: je moet er gewoon hélemaal mee stoppen, anders ben je binnen de kortste keren zo weer verloren.
Ik heb dus, vrees ik, een soort van suikerverslaving...

Ik ben echt kwaad op mezelf nu. Waarom heb ik niet meer karakter? Waarom kan ik het niet bij één koekje houden zoals elk normaal mens? Niet dat ik mega dik ben hoor. Ik geloof zelfs dat mijn BMI nog binnen de perken blijft (onder 25). Maar het gaat me niet alleen om afvallen. Ik voel gewoon dat die rotzooi héél slecht is voor mijn lichaam en ik wil niet steeds die drang naar zoet hebben.

Eigenlijk zou ik om te beginnen ook van de koffie moet afkicken, nog zo'n verslaving van mij. Ik vind koffie heel erg lekker. Ik drink het altijd zonder suiker (goed hé!) met wat melk. Volgens mij is koffie helemaal niet zo ongezond (integendeel zelfs als je niet overdrijft) als sommige mensen beweren.
Het probleem met koffie is alleen dat ik er graag een koekje bij eet. Het is een beetje zoals bij die hond van Pavlov (KLIK). Als de hond de bel hoorde begon hij al te kwijlen voor het voedsel dat hij daarna ging krijgen... als ik koffie drink, wil ik een koekje. Ik ben dus eigenlijk gewoon het slachtoffer van de klassieke conditionering! En van het feit dat mijn man zo goed kan bakken... de snoodaard!

Ik mag dan wel geen karakter hebben om van de koeken af te blijven, ik heb wél het karakter om het opnieuw te proberen. Vanaf vandaag begin ik opnieuw, met een schone lei. Hopelijk houd ik het deze keer wat langer vol.

Tips van jullie zijn altijd welkom!


zondag 4 oktober 2015

Haat spuien op de social media

De lezers die hier regelmatig komen weten dat ik een soort haat/liefde verhouding heb met Facebook. Ik schreef er onlangs nog dit over. Toch heb ik zelf een Facebook account (best wel hypocriet hé). Eerlijkheidshalve moet ik zelfs toegeven dat er geen dag voorbij gaat dat ik niet kijk op Facebook.
Ik wil nu eenmaal niets missen.... maar wat mis ik eigenlijk echt als ik niet kijk? Niets in feite, buiten wat (vakantie)foto's van vrienden (die zullen ze me zo ook wel tonen), wat verjaardagen (maar daar heb ik een kalender voor), veel onzin en wat nieuwsfeiten waar ik niet bepaald vrolijker van word.



Van heel dat Facebookgedoe in het algemeen word ik niet gelukkiger trouwens. De laatste tijd voel ik bij momenten echt de irritatie opborrelen als ik lees wat voor haat-berichten er de wereld worden ingestuurd. Sommigen gebruiken de social media om hun mening uit te dragen over alles en nog wat. Daar is niets mis mee uiteraard, we leven (godzijdank) in een vrij land. Ikzelf post af en toe petities (vaak in verband met dierenwelzijn) in de hoop dat mijn vrienden zo goed willen zijn om ze te ondertekenen.

Maar soms vraag ik me af: moet alles toegelaten zijn op Facebook en mag je ook je mening verkondigen als die grof, homofoob, racistisch, seksistisch of zelfs fascistisch is? Ik heb daar moeite mee. Telkens ik weer zoiets lees - momenteel gaat het vaak over de vluchtelingen - keert mijn maag om. Het erge is dat het soms ook 'vrienden' zijn die hun (degoutante) mening zo uitdragen. Zouden ze zich in het dagelijks leven ook zo'n beladen uitspraken kunnen permitteren? Het lijkt wel of mensen op Facebook opeens een pak 'stoerder' worden dan ze in werkelijk zijn. Nochtans kan de hele wereld meelezen. Gek toch!

Onlangs kwam er nog een politieman in het nieuws die op zijn privé profiel op Facebook allerlei racistische uitlatingen deed. Dan denk ik: 'En zo iemand moet onze rechten beschermen, op een objectieve manier (als het even kan)'. Uiteraard neemt de politietop onmiddellijk maatregelen als er zoiets gebeurt, maar toch... Het geeft me een naar gevoel.

Het is ook wel duidelijk dat de huidige vluchtelingencrisis weer het slechtste in sommige mensen (en bepaalde politieke partijen) naar boven haalt.Vroeger durfden mensen er vaak niet openlijk voor uit te komen dat ze er een extreem rechts gedachtengoed op nahouden (ze stemden stiekem voor een zekere partij), maar tegenwoordig lijkt er geen taboe meer op te rusten. Er wordt mee uitgepakt bij de 'vrienden' op Facebook. Heel de wereld mag, nee... MOET weten hoe ze erover denken, ook al is hun mening niet bepaald mensvriendelijk.

Ik vind het een kwalijke evolutie dat het in sommige middens stoer staat om haat uit te dragen, maar ik vind het nog veel erger dat mijn kinderen die onzin dagelijks te zien krijgen. Ik kan ze toch moeilijk verbieden om nog op Facebook te komen...
Uiteraard probeer ik hen uit te leggen dat ze niet alles moeten geloven wat ze lezen en dat de werkelijkheid altijd meerdere kanten heeft.
Toch maak ik me ernstig zorgen, want met haat uitdragen gaan we de wereld niet redden, integendeel...