dinsdag 31 maart 2015

Soms schieten woorden tekort...

Om iemand te troosten,
om te laten weten dat je meeleeft...

We rijden allemaal auto. We vinden het zelfs zo vanzelfsprekend dat we amper nog opkijken van de tol die het verkeer eist. Tot dat zoveelste slachtoffer niet zomaar een naam in de krant is, maar iemand met een gezicht. Een kind. Een meisje.

Ik hoorde op de radio dat er een verschrikkelijk ongeval was gebeurd. Zo'n bericht geeft me altijd een onbehaaglijk gevoel, maar een mens gaat daarna al snel verder met wat hij bezig was, en vergeet...
Tot je de dag nadien iemand je vertelt dat dat meisje dichte familie is van haar, en dat de ouders en het broertje van dat meisje vechten voor hun leven. Ik ken de mensen niet die betrokken waren bij dit vreselijke ongeval, maar het raakt me.

Het raakt me omdat ik het verdriet en de wanhoop zie in de ogen van de jonge vrouw wiens familie zo zwaar getroffen is. Het raakt me omdat ik zelf een kind van ongeveer die leeftijd heb. Het raakt me  omdat ik besef hoe fragiel een leven is. Het raakt me omdat ik me niet kan voorstellen wat er erger kan zijn dan je kind te verliezen...

Ik wil laten zien dat ik meeleef, maar met welke woorden? Ik vind geen woorden die kunnen uitdrukken wat ik wil zeggen. Ik kan me zelfs bijna niet inbeelden hoe het moet zijn voor deze getroffen familie, als het ergste je is overkomen...
Ik stamel dus maar wat woorden en ik luister. Want wat ik niet wil doen is het verdriet dat ik zie uit de weg gaan en doen alsof ik het niet zie, want dat zou ik mezelf nooit vergeven...



zaterdag 28 maart 2015

Ja, ook mensen gaan dood...

Eergisteren schreef (klik) ik over ons kipje dat plots dood lag. Ik vroeg jullie toen hoe ik dit slechte nieuws het beste zou brengen aan mijn 4-jarig zoontje. Iedereen was het er over eens dat ik gewoon het beste de waarheid zou vertellen. (Bedankt voor de hulp!)

Toen hij thuiskwam van het schooltje zei ik hem dus dat ik ons kipje dood had gevonden in het kippenhok. Ik liet hem de keuze of hij haar nog wou zien (thanks Jolanda van consuminderenmetplezier voor deze tip).
Hij wou haar zien. Ze zag er trouwens nog heel mooi uit, net alsof ze sliep. Mijn zoontje vroeg waarom haar oogjes toe waren. Ik legde hem uit dat dat zo is als je dood bent.
Voor een kleuter is het onherroepelijke van de dood nog niet te vatten. Dat bewees zijn opmerking dat ik dan maar snel de dierenarts moest bellen, zodat die er voor zou kunnen zorgen dat haar oogjes terug open zouden gaan. Ik probeerde hem uit te leggen dat ze niet meer zou wakker worden. Ze zou vertrekken naar de 'kippenhemel' en dan een sterretje worden tussen al die andere sterretjes die we s' avonds hoog in de lucht kunnen zien.
Haar mee begraven wou hij niet. Dat heb ik dus ik alleen gedaan, de volgende dag, als hij op school was. In zijn beleving vliegt ze met haar vleugeltjes hoog door de wolken naar de sterretjes. Ik vind dat een heel mooi beeld, en ik denk dat hij dit beeld zou kwijtspelen, als hij ziet dat we haar in de grond stoppen.

Hij is ook nog zo klein, veel te klein om de dood te vatten zoals wij dit doen als volwassenen. Trouwens, over  hoe het hiernamaals er uit ziet, en of het überhaupt wel bestaat, zijn er zoveel verschillende beschouwingen...
Ikzelf ben in principe niet gelovig, al sluit ik niet uit dat er waarschijnlijk heel veel is dat we als mens niet kunnen waarnemen en waar we nooit en verklaring voor zullen vinden. We weten veel meer niet, dan wel... daar ben ik van overtuigd. Maar als er dan toch een hemel, of één of andere manier van voortbestaan na de dood zou zijn, dan ben ik ervan overtuigd dat niet alleen wij mensen er een plekje krijgen, maar ook dieren. Als er een ziel bestaat, dan hebben zij ook een ziel. Dat is toch mijn (bescheiden) overtuiging.

Ik denk dat we allemaal, mensen, dieren, planten,... sowieso op één of andere manier verder leven. Niet op de manier waarop de meeste godsdiensen dit zien. Onze genen leven verder in onze kinderen, maar zelfs als we die niet hebben wordt alles op aarde, in het heelal hergebruikt, niets gaat verloren... Ik vind het een prachtige gedachte te weten dat we allemaal eigenlijk uit sterrenstof bestaan.

Ik ben zelf misschien niet gelovig in de strikte zin van het woord, maar dat wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor mensen die dat wel zijn. Ik vind verdraagzaamheid het hoogste goed en respecteer dus alle levensbeschouwingen. Alleen misbruik van geloof om de eigen (verderfelijke) agenda op te dringen verfoei ik. Want of je nu gelovig bent of niet, steven naar het goede moet toch altijd ons doel zijn, onze taak in de korte tijd die we hier mogen doorbrengen...

Ik wil nog nog even terugkomen op mijn zoontje. Vanmorgen vroeg hij me toen we nog in bed lagen: 'Mama, gaan mensen ook dood, zoals kippen? Neen, toch hè?' Ik had natuurlijk kunnen verwachten dat hij deze vraag zou stellen. Gelukkig heeft hij nog nooit een dierbare uit zijn omgeving verloren, maar ooit gaat dat moment er wel komen... 'Ja, jongen, ook mensen gaan dood. Iedereen gaat ooit dood.'
Ik zag dat hij dit niet begreep. Maar al snel ging hij terug over tot de orde van de dag: 'Mama, gaan we naar beneden nu en mag ik Ketnet kijken?'
'Tuurlijk, mag jij dat.'

donderdag 26 maart 2015

't Is toch niet waar zeker!

Kwam ik vanmorgen in het kippenhok om de kipjes te voeren. Blij, want ons ziek kuifkrieltje waar ik onlangs over schreef (klik), was al flink opgeknapt. Maar ik telde er maar vijf. Ons Sebrightje kwam niet op het eten af.

Levenloos lag ze op de grond, helemaal stijf. Ook zij was dus blijkbaar heel erg ziek geweest, maar hier had ik niets van gemerkt.
Oh, wat ben ik teleurgesteld. Zondag twee kipjes gekocht bij die (verdomde) marktkraam: eentje waar ik gelijk mee naar de dierenarts kon, en eentje na vier dagen al dood. Hoe behandelen deze marktkramers hun kippen vraag ik me dan af? Ik denk dat ik het zelfs niet wíl weten! Vreselijk.

Mijn andere kipjes zitten preventief aan de antibiotica om te voorkomen dat zij ook aangetast worden door de bacteriële infectie van het zieke kuifhoendertje, maar welke (verborgen) ziekte had het kipje dat nu dood is? Ik begin serieus schrik te krijgen dat mijn kipjes binnenkort allemaal plots dood liggen.  Misschien is het toeval, misschien had ze een hartaanval of een beroerte, ... Maar da's toch eerder zeldzaam voor zo'n jong volwassen beestje, lijkt me.

Hoe moet ik het nu weer zeggen tegen mijn jongste zoontje (van vier) als hij straks van school komt? Hij is zo dol op de kipjes. Eigenlijk was ik van plan om hem het dode kipje te laten zien en haar dan samen te begraven. Mijn man - die ik even belde op zijn werk - vindt dit echter geen goed idee. Hij zegt om het kipje beter gewoon te laten 'verdwijnen' en te zeggen dat ze is weggevlogen of zo.
Ik weet het niet hoor. Eigenlijk vind ik dat ik toch gewoon eerlijk moet zijn tegen hem. Doodgaan hoort ook bij het leven...  en anders denkt hij vast dat ze nog terugkomt. Het kipje ziet er trouwens nog erg mooi uit. Het is net alsof ze slaapt.

Toen leefde ze nog

Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Racisme is nooit relatief!

Gisteren las ik bij Myriam van het blog Bubbliciouslly me  - een aanrader trouwens, dat blog - over de walgelijke uitspraken die meneer De Wever begin deze week deed.

De burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen en voorzitter van de NVA vond het nodig om een hele bevolkingsgroep te stigmatiseren: mensen met Marokkaanse roots die wonen in 'zijn' stad, meer bepaald de Berbers. Ook zei hij dat racisme relatief is, en het gevolg van negatieve perceptie en ervaringen. Racisme is dus volgens hem het gevolg, en niet de oorzaak van problemen.
Hij voegde er nog aan toe dat Aziaten nooit klagen over racisme, in tegenstelling tot bepaalde andere bevolkingsgroepen. Zij zouden volgens hem racisme trouwens gebruiken om hun eigen falen achter te verbergen.

Normaal schrijf ik nooit over politiek, maar nu vond ik het mijn plicht om toch te reageren. Ik denk dat elk weldenkend mens dat moet doen trouwens. We moeten laten zien dat we NIET meedoen aan deze oproep  (want zo noem ik het) voor meer haat en onverdraagzaamheid in onze maatschappij!

Meneer De Wever is trouwens zeker geen dommerik. Hij is erin geslaagd om een hele grote bevolkingsgroep achter zich te scharen. Dat is wel gebleken bij de afgelopen verkiezingen. Ik hoop oprecht dat de mensen die toen voor hem stemden er spijt van hebben en dat ze hun ogen nu openen.
Deze meneer biedt geen oplossingen voor de problemen - want problemen zijn er inderdaad, dat kunnen we niet ontkennen - hij maakt ze alleen maar groter. Hij doet me trouwens denken aan die andere meneer met zijn blonde haar uit Nederland.

Weet je, eigenlijk ben ik beschaamd tegenover mijn goede Marokkaanse vriendin en tegenover al de andere mensen die ik ik ken met dezelfde roots. Beschaamd, dat een Vlaming met veel aanzien en invloed, zulke dingen verkondigt. Hoe moeten zij zich voelen nu? Hoe moeten de lieve kinderen van mijn vriendin zich voelen? Hoe moeten de Marokkaanse mama's en papa's  die ik dagelijks aan de schoolpoort zie zich voelen?

Racisme is niet relatief. Racisme is nooit relatief. Racisme is heel tegenwoordig in onze maatschappij. Dat heb ik onlangs zelf nog gemerkt toen ik een koffietje ging drinken  met mijn vriendin. Zij draagt een hoofddoek en dat beviel de dame die ons bediende duidelijk niet. Tegen mij nam ze nog de moeite om te spreken om de bestelling op te nemen, tegen mijn vriendin niet. Haar koffie kwakte ze hardhandig op tafel, mijn koffie zette ze neer... en dan haar blik, vreselijk. Op zo'n moment kan ik zelf wel door de grond zinken. Wat zeg je dan? Ik zie hoeveel pijn dit doet bij haar...
Gisteren hadden we het met een aantal vriendinnen nog over dit voorval. We spraken af dat we volgende keer eens allemaal mét hoofddoek een koffie gaan drinken in die taverne. Dan wil ik haar gezicht wel eens zien...

dinsdag 24 maart 2015

Waarom telt voor sommigen toch altijd alleen dat vervloekte geld?

Miss Milla is boos, én gefrustreerd, én teleurgesteld. Godzijdank bestaat er op er op zo'n moment nog zoiets als een blog om even het hart te luchten.

Waar gaat het nu om? Wel, diegenen die hier regelmatig lezen weten dat ik van kipjes houd. Ik heb een voorliefde voor krielkipjes, en ik moet mezelf constant ter orde roepen om er geen nieuwtje bij te kopen.
Helaas is de kippenren momenteel niet groot genoeg om er meer dan een zestal in goede omstandigheden te houden. Volgens sommigen kunnen er op die oppervlakte rustig tien rondlopen, maar hier ben ik het niet mee eens.
Onze tuin is nochtans groot genoeg hoor, en de kipjes mogen elke dag een aantal uurtjes 'los' om te scharrelen in de tuin. Ik heb echter ook nog ons Fleurje, en zij is eveneens dol op de tuin, én op de kippen opjagen. Er is dus een soort beurtrol tussen de kippen en de hond voor het gebruik van de tuin. Ik hoop dat jullie nog een beetje kunnen volgen...
Ik heb mijn man wel (bijna) zover gekregen dat hij de kippenren gaat vergroten, maar voorlopig moeten we ons dus zo behelpen.


Aangezien ik nog maar vier kipjes had - vorig jaar hebben we Josefientje en Piep verloren - vond ik dat het tijd werd om er weer eentje of misschien wel twee bij te kopen. Ik wou er sowieso terug eentje van het ras Sebright, omdat ik dat heel erg leuke kipjes vind, en misschien dan ook nog een Kuifhoender erbij. Dit is een erg zachtaardig en tam ras.

Nu zondag gingen we dus naar een welbepaalde markt in H**st-op-den B*rgh, waar een aantal kramen staan met hele leuke kipjes. Mijn keuze was al snel gemaakt en even later reden we naar huis met twee kipjes in een kartonnen doos. Een Sebright en een Hollandse Kuifhoender. Het viel me wel op dat het kuifhoendertje erg rustig was, maar omdat het nogal een tam ras is, was ik niet direct gealarmeerd.
Ik had wel gezien dat enkele van de andere kipjes in die marktkraam nogal vuile oogjes hadden en dat beviel me niet. Eigenlijk had ik toen al moeten rechtsomkeer maken, en zéker geen kip kopen. Maar ze zagen er zo schattig uit, en ik kon niet weerstaan aan de verleiding. Anderen ook niet blijkbaar, want de kipjes gingen vlot van de hand. Vooral mensen met jonge kinderen zag ik kippen kopen.

Ik voorzag niet veel problemen met mijn andere vier kipjes thuis, want eigenlijk zijn ze allemaal redelijk zachtaardig. 's Avonds mochten onze twee nieuwtjes dus de rest vervoegen. Wanneer je nieuwe kippen in het donker bij de anderen plaatst verloopt alles meestal goed. Ze zijn 's nachts immers niet actief, en tegen de ochtend dan al wat gewend aan de geur van de nieuwkomers.

Maandagochtend ging ik direct naar mijn nieuwtjes kijken. Met het Sebrightje leek alles goed te gaan, maar de Kuifhoender kon amper nog op haar pootjes staan. Ik pakte haar op en wat zag ik onder haar kuif: een ontstoken oogje, een bek die een beetje openstond omdat ze amper nog kon ademen en vieze neusgaten waar afscheiding uitkwam... Dat had ik gisteren dus niet gezien. Logisch natuurlijk, want onder zo'n kuif zie je de ogen en de neusgaten bijna niet.

Onze zieke kip
Het Sebrightje

Het was me heel duidelijk dat ik snel zou moeten ingrijpen of deze kip zou het niet redden én vermoedelijk al mijn andere kipjes besmetten.
Toen ik een jaar geleden aan kippen begon was ik een echte leek, maar inmiddels heb ik véél bijgeleerd. Je moet zeker geen dierenarts zijn om te zien dat deze kip het 'snot' heeft, een bacteriële luchtweginfectie die erg besmettelijk is, en waar kippen aan kunnen sterven.

Gelukkig is er hier vlakbij een dierenarts waar ik direct terecht kon. Ons nieuwtje moet antibiotica krijgen, en ook de anderen moeten preventief behandeld worden. Alle eitjes moeten dus de komende weken weggegooid worden.Verder moet ik meermaals per dag de oogjes en neusgaten schoonmaken en behandelen met een zalfje. Maar hiermee is de kous niet af: ook dwangvoederen komt er aan te pas, want het beestje is te zwak om zelf te eten en te drinken.
Ik denk wel dat ze het gaat halen, want ik merk dat ze al wat begint aan te sterken en terug een beetje op haar pootjes kan staan.

Nu vraag ik me af: waarom, ... waarom in godsnaam verkopen die mensen doodzieke kippen? Je gaat me toch niet vertellen dat ze van niets wisten? Als kippen kweken en verkopen je beroep is, dan ken je toch de courante kippenziektes, nietwaar?
Denken die mensen nu enkel aan geldgewin op korte termijn? Waarschijnlijk was mijn kip niet het enige zieke exemplaar, gezien 'snot' een erg besmettelijke ziekte is. En trouwens, ik zag duidelijk dat andere kipjes ook vuile (waarschijnlijk) ontstoken oogjes hadden.

Ik kan me goed voorstellen dat een naïeve mama (was ik vorig jaar ook, haha) die voor het eerst een paar kipjes voor de kindjes koopt, niet zo snel zou handelen als ik. Tja, en wat gebeurt er dan? Kipjes dood, kindjes verdrietig, mama denkt: oei, wat een pech, ik heb vast wat fout gedaan, ik zal maar snel een paar nieuwe kipjes kopen bij die kraam... Weer meer dierenleed.

Moraal van het verhaal: 't Is een wijze les geweest voor mij! Net zoals ik nooit een hond zou kopen van iemand waar ik niets van weet, en waar ik niet zeker van ben dat hij zijn dieren wel goed verzorgd, zal ik ook nooit meer zomaar van eender wie een kip kopen.
Misschien moeten ze dat ook maar eens verbieden: het verkopen van pluimvee, konijntjes, cavia's,... op markten. Het zijn immers ook dieren die goed verzorgd moeten worden, net zoals honden en katten. Ook zij voelen pijn, en ook zij hebben recht op een goed leven. Op markten doen mensen trouwens ook veel te vaak aan impulsaankopen en da's nooit goed als het over dieren gaat...

En nog één ding moet me van het hart: o wee diegene die me nog eens zegt: 'Och, 't is toch maar een kip'. Ik sta niet in voor de gevolgen, iedereen is gewaarschuwd ;-)




zondag 22 maart 2015

Weet je wat ik nu zo oneerlijk vind?

Dat de meeste honden maar gemiddeld zo'n 10 à 12 jaar worden. Sommige grote hondenrassen halen zelfs amper 8 jaar... Als er dan toch een godheid bestaat: waarom heeft hij onze viervoeters maar zo'n vreselijk kort leven gegund? Om nog maar te zwijgen van wat hij de baasjes aandoet, met het onmenselijke verdriet waar zij steeds door moeten bij het afscheid van hun geliefde viervoeter.

Na onze labrador Sheila heeft het drie jaar geduurd eer we weer toe waren aan een hond. Zij haalde gelukkig wel de hoge (honden)leeftijd van 15 jaar. De laatste jaren van haar leven waren echter niet zonder zorgen. Ze was erg zwak geworden en zelfs niet zindelijk meer. Het was niet makkelijk, en achteraf gezien nemen we het onszelf kwalijk dat we haar niet eerder hebben laten inslapen. Maar het is zo verdomd moeilijk om voor God te spelen op zo'n moment. Pas toen ze helemaal 'op' was hebben we haar voor de laatste keer geknuffeld en laten vertrekken naar de eeuwige jachtvelden.

Het was een troost dat er in die periode toevallig een zwerfkatje van een maand of zes bij ons aankwam. We namen haar op in ons gezin en ze kreeg de naam Sterre.
Nu ben ik meer een honden dan een kattenmens - als kind eens vreselijk door een kat gekrabd geweest - maar Sterre wist toch binnen een mum van tijd mijn hart te veroveren.
We lieten haar inenten en  steriliseren, en binnen de kortste  keren lag ze lekker bij ons op bed te spinnen...
Ze was erg lief en aanhankelijk, maar het nadeel van een kat vind ik dat je ze ook haar vrijheid moet gunnen. Ze maakte dus dagelijks haar uitstapjes, maar toch zat ze ook elke avond op mij te wachten in de voortuin, op het uur dat ik van mijn werk kwam.
Op een dag zat ze er niet... We hebben gezocht, gezocht, gezocht,... maar Sterre kwam niet meer. Ik denk niet dat ze is doodgereden door een auto, want dan had ik haar toch wel érgens moeten zien liggen. Ik vrees eerder dat ze is vergiftigd door een nare man in de buurt. Er doen geruchten de ronde over andere mensen die ook hun kat hebben verloren... Maar iemand beschuldigen zonder enig bewijs, da's ook weer een brug te ver natuurlijk.

Na het verdriet om Sterre bleven we een hele tijd huisdierloos. Tot het toch weer te erg begon te kriebelen... Ik vind een huis zonder viervoeter altijd een beetje leeg, dus begonnen we na te denken over een nieuwe hond in ons leven.
Een hond in huis halen mag nooit een impulsieve beslissing zijn. Je moet goed beseffen dat je vanaf het moment dat hij er is verantwoordelijk bent voor hem, voor de rest van zijn leven. Dat geldt voor alle huisdieren trouwens, naar mijn bescheiden mening. En dier kost je geld, kost je tijd, brengt vreugde, maar ook verdriet. Als het niet bevalt kan je het (uiteraard) niet terugsturen...

We kozen deze keer bewust voor een iets kleiner exemplaar, omdat ons dat een pak makkelijker leek om op vakantie te gaan en zo. Met onze drie kiddies zit de auto immers al behoorlijk vol.
Ook wilden we een ras dat van nature heel zachtaardig is. Onze jongste was op dat moment een peuter en het leek ons het beste om op dat gebied de risico's zoveel mogelijk uit te sluiten. Peuters durven immers al eens dingen te doen die hondjes niet zo tof vinden. Tuurlijk moet er altijd toezicht zijn, maar een ongeluk is toch snel gebeurd en ik heb nu eenmaal ook geen ogen op mijn rug.
Verder moest de hond geboren zijn in een warm gezin, en niet geïmporteerd uit één of ander Oost -Europees land of geboren in een vieze eenzame schuur, waar het moederdier een rotleven leidt. Broodfokkerijen verfoei ik als de pest, dus nooit van mijn leven zal ik daar een hond kopen!

We waren er al snel uit dat we een Cavalier King Charles Spaniël wilden, vanwege zijn uitermate zachte karakter. Het is ook een echte gezinshond die het liefst zoveel mogelijk bij alles betrokken wordt. Dit konden we zo'n hond wel bieden vonden we: mee op reis, mee op uitstap, 's avonds lekker samen in de zetel...

Het enige nadeel van de Cavalier is dat het ras enorme gezondheidsproblemen kent, veroorzaakt door ondoordacht fokken vanuit een te kleine groep honden.
Serieuze fokkers testen hun honden om te vermijden dat die gezondheidsproblemen worden overgedragen, maar jammer genoeg zijn er ook vele 'cowboys' werkzaam in de sector die hier lak aan hebben, en enkel denken aan hun portemonnee. 'Garantie tot aan de deur' en 'trek uw plan als uw hond ziek is'.
Van zo iemand wilden wij uiteraard geen hond kopen. We wisten dat het best duur zou worden, maar een gezonde hond was voor ons toch prioritair.
Na wat zoeken vonden we een hele lieve dame die bezeten is door haar Cavaliers. Zij fokt af en toe een nestje en ook enkel met kerngezonde honden die vrij zijn van erfelijke ziektes. Haar hondjes worden ook prima gesocialiseerd en zitten niet ergens in een schuurtje of zo, maar in haar woonkamer.
Ik moet zeggen dat het een beetje op een sollicitatie leek toen we voor het eerst bij haar op bezoek waren. Het was snel duidelijk dat deze dame haar honden niet zomaar aan iedereen verkoopt. Maar laat dit nu net het kenmerk zijn van een goede fokker...
Nog steeds hebben we contact met haar via mail en sturen we regelmatig een fotootje door van ons Fleurtje. Ja, ook zij is blij dat een van haar 'kindjes' het goed stelt.

Fleurtje 14 weken



Ons Fleurtje wordt volgende maand alweer 2 jaar. Vanaf het moment dat ze bij ons kwam heeft ze enkel maar vreugde gebracht.
Jaja, natuurlijk moest ik in het begin wel 30 keer per dag naar buiten om haar zindelijk te krijgen, en ja, overgeven was haar ook niet vreemd. Maar net zoals ik zonder nadenken de pipi, kaka en andere substanties zoals kwijl en braaksel van mijn kindertjes vakkundig heb verwijderd toen ze kleiner waren, deed ik dat ook in haar puppy periode. (Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat het proces van volwassen worden bij doggies ietwat vlotter verloopt dan bij kiddies. Haar hondenpubertijd was bijvoorbeeld peanuts, in vergelijking met wat ik bij mijn kroost al voor de kiezen heb gekregen ;-)

Och, ik zou nog uren over haar kunnen vertellen, zo gek ben ik op haar! Maar da's voor een andere keer, want ik denk dat de niet-hondenliefhebbers al lang hebben afgehaakt bij 't lezen...


zaterdag 21 maart 2015

Oeps... al meer dan een maand niet geblogd

Het begon met de griep hier in huis, daarna was er een grote achterstand in het huishouden en véél werk in de tuin. Het bloggen schoot er zodoende dus even bij in.
Hoe begin ik er dan terug aan na een maand offline - nuja, wel veel gelezen bij collega bloggers natuurlijk-  vroeg ik me af? Met een overzichtje van de afgelopen maand misschien.

Carnaval gevierd met een (nog) zieke kleuter. Yep, hij wou het echt niet missen... Gelukkig waren de weergoden ons die dag gunstig gezind.

Onze twee jarigen hebben we samen gevierd. In de tuin, in het zonnetje. Zalig toch! Ze worden écht groot: dochter twaalf en zoon zestien.



Tja, wat voor feestje verzin je nog voor een 12-jarige? Dochterlief wou een stoer klimfeestje voor al haar vriendinnen.

Tientallen donuts gebakken voor de traktatie van zoonlief.

En zo zag de traktatie van dochterlief er uit.


Ons buitenkind. Later wil hij ... worden. Wat denken jullie?


Dochterlief houdt het voorlopig op een fiets om zich te verplaatsen. Een échte 'grote mensen ' fiets nog wel.


En dit is mijn nieuwe (tweedehandse) tuut. Balen over die extra kosten, want mijn vorige heeft de geest gegeven. Maar ik ben wel heel blij met dit groentje hoor.


Een foto van dit monstertje mocht ook niet ontbreken vond ik :-)


Oh ja, ik moet ook nog altijd de winnaar van de winactie van vorige maand bekend maken. De gelukkige is Julliette Schuurmans. Proficiat! Als je me even een mailtje stuurt regel ik de rest.

Fijn weekend!
Groeten Miss Milla