vrijdag 5 februari 2016

Hoffelijkheid en beleefdheid kosten niets...

Bijna alle ouders zeggen dat ze waarden als 'beleefdheid' en 'hoffelijkheid' erg belangrijk vinden. Ze vinden het dan ook essentieel dat hun kinderen leren hoe ze zich op een fatsoenlijke manier moeten gedragen tegenover de medemens. Waarom is het voor zoveel mensen dan zo'n moeilijk punt?

De laatste tijd schijnt beleefdheid een voorbijgestreefd gegeven te zijn. En weet je wat ik dan nog het ergste vind? Meestal zijn het niet de kinderen die zich slecht gedragen, maar de volwassenen. Zijn deze boertige volwassenen dezelfde ouders die hun kinderen zo graag beleefdheid willen bijbrengen? Dan vrees ik dat ze het belang van het goede voorbeeld geven danig onderschatten...

In enkele weken tijd mocht ik de teloorgang van deze - oh zo mooie - waarden meermaals aan de lijve ondervinden.
Ik maakte een lijstje met mijn ergernissen:


  • Ik koop al wel eens iets op een tweedehandssite. Iedereen weet dan er dan meestal eerst wat heen en weer wordt gemaild om concrete afspraken te maken. Blijkbaar is het tegenwoordig 'not done' om je tegenpartij aan te spreken met bijvoorbeeld 'beste'. Neen, we vallen meteen met de deur in huis, we gebruiken uiteraard geen beleefdheidsvormen zoals 'aub' of 'dank u' en waarom zou een zin in godsnaam met een hoofdletter moeten beginnen? Als er van zinnen al sprake is tenminste... meestal zijn het wat onsamenhangende woorden in telegramstijl. Ben ik nu echt zo ouderwets dat ik me hier aan erger? Hoeveel moeite kost het om een fatsoenlijke mail te schrijven? Niet erg veel lijkt me, en het maakt de omgang er toch een heel pak aangenamer op .
  • Vorige week kocht ik twee t-shirts voor mijn zoontje op zo'n site. De verkoopster zou ze verzenden met de post. Jammer genoeg kreeg ik nooit mijn t-shirts aan. Na enkele beleefde en geduldige mails van mijn kant kreeg ik geen enkel antwoord van de verkoopster. Na een paar dagen mailde ze me (in de hierboven beschreven stijl) dat het pakje terug bij haar thuis was aangekomen, ze wist blijkbaar niet waarom. De post zou het terug naar mij verzenden. Ik kreeg het pakje deze keer inderdaad aan... bleek dat de dame te gierig was geweest om het voldoende te frankeren. Ik had nochtans de verzendkosten netjes op haar rekening gestort. Tja, waar gaat de wereld naartoe als je iemand al moet oplichten voor één euro of zo. Ik was in ieder geval blij dat ik de t-shirts uiteindelijk toch nog had ontvangen.
  • Als ik 's morgens mijn kind afzet aan school groet ik altijd vriendelijk de andere ouders, de meesten vinden het op één of andere manier teveel moeite om iets terug te zeggen of om zelfs gewoon maar te knikken. Wanneer ik in de wachtzaal bij de dokter binnenkom knik ik ook altijd beleefd naar de andere wachtenden. Blijkbaar wordt dit echter niet meer gedaan tegenwoordig. Meestal krijg ik alleen wat verbaasde blikken terug.
  • In het verkeer kom je ook dagelijks mensen tegen die denken dat héél de wereld enkel rond hen draait. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn wagen in de berm rijdt om een andere chauffeur te laten passeren in een smalle straat, krijg ik in plaats van een opgestoken hand als bedankje, een zelfvoldane blik in mijn richting. Een blik die me lijkt te willen zeggen: 'het is niet meer dan normaal dat jij voor MIJ aan de kant gaat'. Poehoe, wat een ego's, denk ik dan. Sinds ik rijd met een klein groen autootje lijkt het er helemaal op dat ik geen respect meer mag verwachten van de andere chauffeurs in het verkeer. En als je dan ook nog eens vrouw bent en blond...
  • Gisteren was er een technicus van T.elenet bij ons thuis aan het werk om een nieuwe modem te plaatsen. Plots ging de bel. Er stond een onbekende meneer voor de deur. Hij zei me dat hij net naar de kinesist was geweest bij ons in de straat en dat hij de camionette van T.elenet had zien staan op onze oprit. Hij vroeg me of hij binnen mocht komen om de technicus te spreken, want hij had problemen met zijn internet thuis. Duh... ik dacht het niet meneer! Maak jij ook maar gewoon een afspraak met de klantendienst, zoals iedereen! Ik moet wel zeggen dat ik perplex stond van zijn lef, hij woonde zelfs niet eens bij ons in de buurt.
  • En nu nog een laatste om af te sluiten: mensen die op de deur kloppen van het dokterskabinet terwijl je daar als patiënt  binnen zit. Ze hebben geen tijd om even hun beurt af te wachten in de wachtzaal. Ik zou het niet durven persoonlijk. Gelukkig heb ik een assertieve dokter, die deze heerschappen kordaat naar de wachtzaal verwijst.

Nu vragen jullie je misschien af hoe ik omga met dit soort ongemanierde mensen. Wel, ik blijf altijd heel erg beleefd, soms zelfs overdreven beleefd. Je moet hun gezicht dan zien... Ik denk altijd: beleefdheid kost niets, ik verlaag me niet tot jouw niveau!

Hebben jullie ook de indruk dat waarden als 'hoffelijkheid' en 'beleefdheid' aan het afbrokkelen zijn in onze maatschappij?